"𝐑𝐞𝐭𝐮𝐫𝐧"(+18)

Chapter17- the darklord

چپتر 17-دارک لرد

آوای بلندی که از باند های اطراف به گوش میرسید، زمین رو به لرزه مینداخت و اون ها رو وادار میکرد تا روی تعادلشون تمرکز کنن. گویا جادوگر ها دست به دست هم داده بودن تا ذره ی کوچک اکسیژنی هم که در هوا جریان داشت‌، صدای موزیک رو انعکاس بده. دریکو دستش رو محکم توی مشتش فشورد و با قدم های محکم به سمت جلو راهی شد.

هرماینی یک دور نگاه های پر نفرت اطرافیانشون رو از نظر گذروند. ولی برای اینکه بتونه روی اون ها دقتی داشته باشه، قلبش مثل یک‌گنجشک ترسیده میکوبید و کل تمرکزش روی ارتباط بین پوست هاشون بود.

"رقص با‌ دریکو مالفوی"

انگار کلمات در کنار هم به درستی جور در نمیومد. مثل دوتا تیکه ی غلط پازل کنار همدیگه، یا حتی طلوع خورشید زمانی که ماه هنوز هم توی آسمون میدرخشید.

شاید برای بقیه اشتباه به نظر میرسید، اما این تناقض ها برای هرماینی بوی زندگی میداد و حس‌ دوباره زنده شدن رو براش تداعی میکرد.

وقتی فشار انگشت های دریکو دور دستش بیشتر شد، دوباره نگاهش رو برای فرار دزدید و اطراف رو زیر نظر گرفت. جایی دور تر از اون ها بلیز زابینی و پانسی رو درحالی که مشغول نوشیدن شراب و گپ زدن بودن، پیدا کرد.

فکر میکرد اونها گفته بودن قرار نیست توی جشن حضور داشته باشن!

صدای دریکو نزاشت اون دقت بیشتری به خرج بده.

_شب قشنگی ‌برای ساختن خاطره های دونفره بود.

هرماینی پلک آرومی زد: بود؟

چهره ی دریکو خنثی شد و تکه ایی از موهاش روی صورتش در حرکات با باد میرقصید.

_خب.. قراره خراب بشه.

_ولی ما اینجاییم تا نزاریم‌ اتفاقی بیوفته. این چیزیه که خودت گفتی.

دریکو خندید و به وضوح‌ هرماینی دید که نگاه اون هم مرگ خوار های سابق رو دنبال میکنه.

_لازم نیست حرف های خودم رو بهم یاد آوری کنی، گرنجر.. منظورم این بود که برعکس تمام شب ها، نمیتونم مثل یک‌ همراه خوب تا خونه همراهیت کنم.

درست بعد از اینکه لحظه ی وارد شدن به جشن تکرار کرده بود که پارتنر مناسبی برای اون نیست، این جمله یکم مسخره به نظر میرسید.

دریکو ادامه داد: چون مثل همیشه یکی از ما باید قربانی باشه.

_خب..میتونیم فردا که برمیگردی خونه ادامه ی این همراهی و کامل کنیم.

چشم های خاکستریش توی تاریکی شب برق زد و درست در وسط‌ ترین نقطه از سالن ایستاد. جایی که هرماینی شک نداشت توجه هار‌و به خودشون جلب میکنن.