Between The Lines

Sorry

Lisa

I woke up with a headache. Napahawak na lang ako sa ulo ko habang nakapikit, sinubukan kong umalis sa kama pero hindi ko kaya. Ang lambot rin ng katawan ko at hindi ako makagalaw nang mabuti.

Para akong na paralisado at saka sobrang labo ng paningin ko, pero alam kong wala ako sa kwarto ko kundi nasa ibang kwarto.

Pinagmasdan ko nang mabuti ang loob ng kwarto at tama nga ako ng iniisip, nandito ako sa kwarto ni Ms. Kim

Wala ako maalala bukod sa pumunta ako dito pero hindi ako pinapasok, hanggang doon lang ang naalala ko at ngayon nandito na ako sa loob ng kwarto niya.

Tumayo ako nang dahan-dahan ngunit bumukas naman ang pinto. Si Jennie, may dalang tray at may pagkain sa ibabaw nito.

“How do you feel? She questioned quietly. "I've been better," I said, hoarsely, taking a deep breath and attempting to ignore the agony. With the tray down beside me, Jennie avoided making eye contact and said, "You have to eat breakfast, bago mo inumin yung gamot mo," her voice barely above a whisper.

I could see the guilt in her eyes, and for a split second, the pain didn't matter. "Thanks," I said, and she nodded, relief washing over her face.

She took a step closer, helping me sit up slowly and being careful not to aggravate my injuries. Her touch was warm, which contrasted sharply with the recent coldness of our misunderstanding.

Was it really misunderstanding? O ayaw niya lang talaga ako makita at makausap?

Yesterday she didn't allow me to go here, kaya siguro ako nawalan ng malay kagabi dahil sa kalasingan ko.

Sa sobrang galit na rin siguro kaya ako dinala sa hospital. Nag se-seizure kasi ako kapag sobrang lasing o kaya naman galit ako. I don't understand myself, kaya siguro tigilan ko na ang pag selos at iwasan ang galit baka kasi iyon pa ang ikamatay ko.

“Na excuse na kita kay Irene at saka kay Tzuyu. Mamaya pupunta dito ang kaibigan mo para kunin ka dito" Saglit akong napatigil sa pagkain ko nang sabihin niya yun.

“Take me? Why? Can't i stay here any longer? Can't you take care of me?” Sunod-sunod kong tanong, nagulat ako sa sarili ko dahil sa mga tanong ko.

“I still have class to attend, I can't accompany you here” malamig niyang tugon. “Right, sana hindi niyo na lang ako inuwi dito 'no? At sana hinayaan niyo na lang din ako” I took my shirt and also my phone on her desk.

“Where are you going?”

“Uuwi na po ako, MA'AM. Hindi mo naman kayang nandito ako, 'di ba? So, ano pang ginagawa ko dito?” alam kong medyo nakakabastos na ang mga nasabi ko ngunit hindi ko mapigilan ang galit na nararamdaman ko.

Pero mali pa rin ito.

“You're not going anywhere” Nilock niya ang pinto ng kanyang kwarto. “You are going to stay here, and I'm going to take care of you” She beg me to stay here. I can't look at her eyes as the tear drops on her cheeks.

“I'm sorry” Isang sorry lang, nawala lahat ng galit na nararamdaman ko. Nawala lahat ng inis sa akin, at hindi ko rin kayang makita siyang ganito.