ကျေးငှက်သံတစာစာနှင့် နိုးထလာရတဲ့မနက်ခင်းလေးသည် လှပနေတော့၏။
လမ်းမကြီးဘက်မှကြားနေတဲ့ရတဲ့ နွားလှည်းများမှ ချူသံခလောက်သံ တစ်ညံညံကလည်း မနက်ခင်း၏တေးသံသာတစ်ခုလိုပင်ဖြစ်နေလေသည်။
ဒီအချိန်ဆို တောသူတောင်သားတို့ နွားလှည်းတစ်စီးနှင့် အလုပ်ခွင်ဝင်နေချိန်ဖြစ်သည်။
စိမ်းလည်းအရင်ကလို အိပ်ရေးမမက်တော့ပေ။ရွာကလူတွေနည်းတူစောစောထတတ်တဲ့အကျင့်ရှိလာခဲ့လေပြီ။
'မုဆိုးနားနီးမုဆိုး၊တံငါနားနီးတံငါ'ဆိုတဲ့စကားဟာ သိပ်မှန်လေသည်။
စိမ်းအောက်ကိုဆင်းလာလိုက်တော့ မနက်စာပင်စားနေပြီဖြစ်တဲ့ဖိုးဖိုးကိုတွေရသည်
"ဖိုးဖိုး မနက်စာတောင်စားနေပြီလား"
စိမ်းရဲ့အဖိုးသည် အညာသားပီပီဝီရိယကောင်းလှသည်။ ဟိုအရင်ကတည်းက အိမ်မှာဆိုလည်း တစ်အိမ်လုံးတွင်အဖိုးကအရင်ဆုံးအိပ်ရာထတတ်သည်။
"စားနေပြီ ငါမြေးရေ..ဟေးဟေး။ပဲပြုတ်နဲ့ ထမင်းကြော်လေးရယ် ဗူးသီးကြော်ပူပူလေးရယ်နဲ့ စားကောင်းသကွ"
အဖိုးက အားရပါးရစားရင်း စိမ်းရဲ့အပြောအားထိုသို့ခွန်းတုံ့ပြန်လေသည်။
စိမ်းမှာ အဖိုးစားနေတာကိုကြည့်ရင်းဗိုက်ဆာလာရတော့သည်။
"ငါ့မြေးလည်း ဗိုက်ဆာရင်စားတော့လေကွယ်"
စိမ်းအဖိုးသညါ ရေနွေးကြမ်းတစ်ခွက်ကိုသောက်ရင်း ထမင်းဆက်ကာစားနေတော့သည်။စိမ်းကတော့ ထမင်းစားရင်းရေသောက်တတ်တဲ့အကျင့်မရှိပါ။
"ခဏနေမှ စားရမလားလို့ ဖိုးဖိုး"
"ငါ့မြေးသဘောပဲ။ဖိုးဖိုးကတော့ လင်းရင်းဗိုက်ဆာတတ်သကိုးကွဲ့"
"ဒူ..ဒူ"
"ဖိုးဖိုး ။မေမေ့ဆီကဖုန်းလာတယ်။ဘာပြောဦးမလဲ"
စိမ်းသည် မေမေနဲ့သိပ်ပြီးဖုန်းမပြောချင်ပါ။ဖုန်းပြောတိုင်း မာန်နဲ့ကိစ္စကိုပဲခဏခဏပြောသည်။ဒါကြောင့်လည်း မေမေ့ဆီကဖုန်းလာတိုင်း ဖိုးဖိုးနှင့်သာလွှဲထားတာများသည်။
"ထမင်းစားပြီးမှ ပြောမယ်ကွယ် ။ငါ့မြေးအရင်ပြောနှင့်လိုက်ပါလား"
YOU ARE READING
တွယ်နှောင်ရစ်ငင်(Completed)
Romanceရစ်ပတ်နှောင်ဖွဲ့နေတဲ့ မေတ္တာကြိုးလေးတွေဟာ ထိုမိန်းကလေးဆီကဖြစ်နေဖို့ပဲလိုပါတယ်။
