Dükkana geçmeden kahvaltılık bir şeyler aldım fırından. Ayaküstü kahvaltı ettim zira epey geç kalmıştım. Müşteriler gelmeye başlamıştı bile.
Yoğun bir gün geçirmiştik. Akşam nasıl oldu hiç anlamadım. Dükkanı kapadıktan sonra annemlere geçip Karam'ı aldım. Fazla oyalanmadım annemlerde çünkü yalnız kalmaya ihtiyacım vardı. Ertesi gün geleceğime söz verip çıktım.
Karam'la arabaya atlayıp Rumeli Hisarı'na gittik. Sahildeki köfteciden köfte ekmek alıp yürüyüş yapmaya koyulduk. Uzun bir yürüyüş oldu, Karam bundan hiç şikayetçi değildi.
Denizden gelen tuzlu yosun kokusu inanılmaz bir rahatlama hissi bırakırken, hafif akşam serinliği yüzüme vurdukça zihnimin de dalgalı bir denizden sakin sulara evrilmesini sağlıyordu. Dün geceden beri içimi kemiren o duygu hafifliyordu.
Beste'yi aramamıştım. Onu aramam gerekir miydi? Yoksa birkaç gün beklemeli miydim? Bunu kestiremiyordum.
Ona karşı boş değildim fakat diğer taraftan Işıl'ı da kafamdan atamıyordum. Onu özlüyor gibi oluyordum ara sıra. O tatlı gülüşü bir anda gözümün önünde beliriveriyordu zaman zaman. Ancak o gitmişti.
O sırada çalan telefonum düşüncelerime ara vermemi sağladı. Arayan Beste'ydi.
"Selam," dedim açar açmaz.
"Selam. Arayacağım dedin ama aramadın," dediğinde kırgın olduğunu sesinden anlıyordum.
"Evet, kusura bakma. Bugün epey yoğun bir gündü. O yüzden arayamadım."
"Anladım," dedi imalı bir şekilde.
"Beste... gerçekten. Doğru söylüyorum. Bahane gibi algılama lütfen." Güldüm. "Yarın sabah kahvaltı eder miyiz?" diye ekledim.
"Olur," dedi cıvıldayarak. "Nerede?"
"Dükkana gel o halde. Sabah 9 gibi uyar mı?"
"Anlaştık," dedi.
"Sana kendi ellerimle kahvaltı hazırlayacağım," dedim.
"Merakla bekliyorum."
Telefonu kapadıktan sonra gülümsemem bir süre daha devam etti. Bu gülümsemeye tutunabilirdim sanırım.
Hava iyiden iyiye serinleyince gerisin geri arabaya döndük ve eve doğru yola düştük.
O gece Karam ile biraz televizyon izledik ve sonrasında sarılıp uyuduk. Karam olmasa nasıl yeniden hayata tutunurdum, hiç bilmiyorum. Karam benim vazgeçilmezimdi artık!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Beni Sen İnandır
Fiction généraleBir varmış bir yokmuş... Masallar hep böyle başlasa da insan hayatının özeti budur aslında. Karımı trafik kazasında kaybettikten sonra bunu iyice belledim. Bir vardı Özge'm ve bir yoktu sonrasında... Bu hikaye benimle alakalı, köpeğimiz Karam ile al...
