Saatler,dakikalar geçmişti ama hala bir şey yoktu. Zaman o kadar yavaş geçiyordu ki bu artık işkenceye dönüşmüştü.
Her biri koridorda bir tarafa yığılmıştı, Atsumu'nun ağlaması kesilmemişti hala. Sonuçta kardeşiydi değil mi? Osamu ise bakışlarını karşısında ki yangın tüpünde donuklaştırmıştı, dalmıştı oraya.
Karasuno ekibi bir tarafta dururken onların aksine Tsukishima hemen ameliyathanenin önünde ki duvarın oraya çökmüş doktorun çıkmasını bekliyordu.
Kulaklığını da takmıştı oğlan, şarkı dinlemiyordu sadece birinin gelip onunla muhataba girmesini istemiyordu. Annesinin ölüm anı aklına geldikçe gözlerini sımsıkı kapatıp derin nefesler eşliğinde geri açıyordu.
Kızın şu an ona küs olması da büyük bir darbeydi, daha kendisini affettirmeden sevdiği kızın ölmesini istemiyordu.
Bokuto ve Akaashi de gelmişti, Lyssa bu koridoru görse mutluluktan ağlardı, kızın daha bir ay öncesinde hiç arkadaşı yokken şu anda koridoru taşan ve onun için ağlayan dostları vardı.
Ameliyathanenin kapısı açıldığı gibi Osamu ve Atsumu koşar adım doktorun yanına gitmişti, Tsukishima da yerden kalkıp kulaklığını çıkarmış vaziyette doktorun diyeceklerini bekliyordu.
"İyi mi Lyssa? Yaşıyor değil mi?!" Atsumu'nun korkarak sorduğu soruya doktorun gülümsemesi ile hepsi mutluluk göz yaşlarını akıtmıştı oradan.
"Yaşıyor merak etmeyin, kız güçlü çıktı" Atsumu dizlerinin üstüne çöküp hıçkırarak ağlamaya başladığında Osamu yerde ki kardeşine sarılarak aynı şekilde ağlamaya başlamıştı.
"Ah...yaşıyor am-"
"Ama ne?!" Tsukishima hızlıca öne atıldığında doktor elini çocuğun omzuna koyarak hafif tebessüm etmişti.
"Yoğun bakıma alacağız ama ne zaman uyanır bilemeyiz, birde hafıza kayıpları olma ihtimali yüksek hazırlıklı olun" doktor yanlarından ayrıldığında ikizler şaşkınlıkla birbirlerine bakmıştı.
Hafıza kaybı?
Sinirle çantasını yere fırlattığında koridoru hızlıca terk etmişti Tsukishima. Hafıza kaybı? Sikeyim!
Kızın onu unutma düşüncesi bile onu çileden çıkartırken kafasını hastahane duvarına yaslayarak derin bir nefes almıştı.
"Kei?" Kafasını duvardan çekip kızarmış gözleri ile ona seslenen abisine bakmıştı.
"Burada ne yap- sen ağlıyor musun!?" Akiteru, Kei'nin yanına yaklaşıp elini omzuna koymuştu.
Tsukishima içini dökmeyi sevmezdi ama şu anda içini döküp rahatlaması lazımdı.
"L-Lyssa içeride, orospu çocuğunun teki onu bıçaklayarak okul çatısından attı" Akiteru gözlerini irice açtığında Tsukishima gözlerinden akan yaşlara izin vermişti.
Kollarını hızlıca kardeşinin sırtına dolamıştı, Lyssa'yı görmese de tanıyordu.
Sonuçta Kei sevdiği kızdan bahsedip abisinden fikirler almıştı.
"Tamam...ben şimdi gidip öğreneceğim" Akiteru kardeşini orada yalnız bıraktığında Tsukishima arkasında ki duvara çökmüştü.
Annesi ile o kadar benziyordu ki Lyssa, fiziksel olmasada sağlık sorunları ve karakter özellikleri ona annesini anımsatıyordu.
Sonuçta annesinin de panik atağı ve astımı vardı, ekstra olarak oda yüksek binanın çatısından atlayarak intihar etmişti.
Gözlerinden akan yaşlar hızlandığında ağlaması şiddetlenmişti, hıçkırarak ağlıyordu Kei. En son annesinin cenazesinde ağlamıştı ondan sonra hiç ağlamamıştı.
