9(Unicode)

26 1 0

by Ryuu_Kai84

by Ryuu_Kai84

''မမ.....ပြောတော့ဦးရီးတော်မရှိဘူးဆို......''

''အို....ငါလည်းသေချာအောင်လုပ်ထားတာဘဲ......ဒီလိုဆိုငါတို့အဝတ်တွေလဲမှရမယ်.....ပိုနောက်ကျတော့မှာဘဲ.......''

ဦးရီးတော်ရဲ့ သီးသန့်ဆန်သော ခြံဝန်းလှလှလေးက မီးအလင်းရောင်ရှိနေလေသည်။ လူရှိသည့်သဘောပင်။

''အခုအဝတ်နဲ့လည်းအဆင်ပြေပါတယ်......လူမသိစေချင်လို့အရပ်ဝတ်နဲ့သွားတယ်ပြောလို့ရတာဘဲ.....''

''အားကျိန်းမှန်တယ်.......''

သို့နှင့် ခြေတစ်လှမ်း၊ နှစ်လှမ်း ၊ သုံး....

''ကျိန်းဝေ........''

မင်းသား၇ရဲ့ရှေ့တည့်တည့်မှာဦးရီးတော်ကပိတ်ရပ်နေလေသည်။

''ဆိုင်းရက်စ်........ဒီမှာဘာလာလုပ်နေတာလဲ.....''

အလန့်လွန်ပြီးပါးစပ်ထဲရှိရာပြောမိလိုက်သောကြောင့် ဦးရီးတော်က သူ့အားစိုက်ကြည့်နေလေသည်။

''ဒါ.....ကိုယ့်ရဲ့နေရာလေ.....''

''အာ....ဟုတ်သား.......မင်းက...မင်းရဲ့နေရာမှာဘဲရှိမှာပေါ့.......''

''မင်း...?''

ဦးရီးတော်က သူ့အခေါ်အဝေါ်ကိုသဘောမကျပုံပင်။

''ဦးရီးတော်.....ကျမတို့က......ကွမ်ရင်ကျောင်းကိုသွားမလို့ပါ.....''

''မင်းကြီးသိပြီးသားမဟုတ်လား......ဘာလို့ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်ဖြစ်နေရတာလဲ......''

သူတို့သုံးယောက်လုံးတစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်မိကြသည်။ ဦးရီးတော်စကားကလည်း ဟုတ်သည်လေ။

''တစ်ခုခုကြံသည်ထားရင် မလုပ်ကြဖို့....အကြံပေးချင်တယ်.....အထူးသဖြင့်....ကျိန်းဝေ......''

''ဆိုင်းရက်စ်.......ကွမ်ရင်ကျောင်းသွားမှာပါဆို......''

ဦးရီးတော်ကသက်ပြင်းချလိုက်ပြီး

''ဂရုစိုက်ပြီးသွား.....''

ထိုနောက် ဦးရီးတော်က သူ့သီးသန့်ခြံဝန်းလေးထဲသို့ပြန်ဝင်သွားလေသည်။ထိုအခါမှ သူတို့သုံးယောက်လုံးသက်ပြင်းချနိုင်လေသည်။

''သွားကြမယ်.....''

''ကောင်းပါပြီမမ.......''

<<<နောက်တစ်ရက်မနက်ခင်း>>>