New Life

Κεφάλαιο 7

Ημέρα 2 - Απόγευμα

Ορφέας

Εδώ και μερικές ώρες η Εριέττα κοιμάται. Το πρόσωπο της φαίνεται γαλήνιο. Μάλλον θα βλέπει όμορφα όνειρα. Όλες αυτές τις ώρες παρέμεινα κοντά της, εκτός από τις δυο φορές που βγήκα έξω, την μια για να πάρω να φάω κάτι από το κυλικείο και την άλλη για καπνίσω ένα τσιγάρο. Δεν συνηθίζω να καπνίζω, μα στιγμές με έντονο άγχος το χρειάζομαι.

Για παράδειγμα, στην εξεταστική του προηγούμενου εξαμήνου πίστευα πως θα κοπώ όλα τα μαθήματα. Εκείνο το διάστημα κατέληξα να καπνίζω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Η γιαγιά μου είχε αγχωθεί πολύ βλέποντάς με σε εκείνη την κατάσταση. Ευτυχώς κατάφερα να περάσω σε όλα τα μαθήματα, εκτός από ένα. Ο καθηγητής εκείνου που κόπηκα είναι τόσο στριμμένος, που οι πλείστοι του φοιτητές αναγκάζονται να εγγράφονται στο μάθημα πολλές φορές μέχρι να το περάσουν.

Ο λόγος που αγχώνομαι σήμερα; Θα σου πω αμέσως.

Μπορεί να χαίρομαι που η Εριέττα θα έρθει να μείνει μαζί μας, γιατί έτσι θα βοηθήσουμε ένα άνθρωπο που έχει πραγματικά ανάγκη από φροντίδα, μα φοβάμαι πως δεν θα γνωρίζω πως πρέπει να της συμπεριφερθώ.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως αυτός ο άνθρωπος έχει περάσει στην ζωή του πολλά άσχημα γεγονότα, που εγώ δεν έχω ζήσει ποτέ και δεν μπορώ να νιώσω τον πόνο που νιώθει. Εξαιτίας αυτών των γεγονότων, η ψυχολογική της κατάσταση είναι άθλια. Πιθανόν να περνάει και κατάθλιψη. Μπορεί στην αρχική μας συζήτηση να γελούσε, μα ο πόνος κάτω απ' το χαμογελαστό της πρόσωπο δεν κρυβόταν.

Πως εγώ θα καταφέρω να βοηθήσω έναν τέτοιο άνθρωπο, που η μεγαλύτερη δυσκολία που έχω αντιμετωπίσει αφορά τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο; Είναι ωραίο το να θες να βοηθήσεις κάποιον, μα πρέπει και να γνωρίζεις τον τρόπο. Ίσως αυτό το θέμα θα πρέπει να το συζητήσω με την γιαγιά μου όταν έρθει αργότερα στο νοσοκομείο.

Την βλέπω που σιγά σιγά ανοίγει τα μάτια της και γυρίζει το κεφάλι της ώστε να με κοιτάξει. Χαμογελάει. Μάλλον χάρηκε που παρέμεινα δίπλα της όπως μου ζήτησε προηγουμένως. Ανταποδίδω στο χαμόγελο.

"Ξυπνήσαμε ε;", την ρωτάω, διατηρώντας το απαλό μου χαμόγελο.

"Ναι. Είδα και όνειρο. Ήτανε ωραίο απ' όσο θυμάμαι.", μου απαντάει με την αγουροξυπνημένη της φωνή. Ούτε μάντης να ήσουνα Ορφέα, σκέφτομαι από μέσα μου.