New Life

Κεφάλαιο 13

What happens in previous chapter:

"Όμως τώρα με μαθαίνεις. Δεν μπορείς να γνωρίζεις τι συμβαίνει στην ψυχή μου", του λέω, καθώς μου φαίνεται απίστευτο να ακούω τέτοια λόγια.

"Μπορεί όπως λες τώρα να σε γνωρίζω, μα μπορώ να καταλάβω πως έχεις μια αγνή ψυχή."

"Μα με είδες να παίρνω ναρκωτικά προκειμένου να τερματίσω την ζωή μου. Πως μπορείς να πιστεύεις κάτι τέτοιο;", τον ρωτάω, με την απορία στο τόνο της φωνής μου να είναι εμφανής.

"Εριέττα, είχες ένα άσχημο παρελθόν και πείρες αυτήν την απόφαση στην προσπάθειά σου να διώξεις τον πόνο σου. Μπορεί η απόφαση σου να ήταν λάθος, μα μια άσχημη απόφαση πάνω στην στεναχώρια μας δεν μας κάνει αυτομάτως και άσχημους ανθρώπους. Εγώ αυτό που βλέπω εδώ και τρεις μέρες είναι έναν άνθρωπο, όπου ενώ έχει βιώσει απίστευτο πόνο στην ζωή του, τον βλέπω κάθε μέρα να χαμογελάει και να είναι ευγενικός με τους γύρω του, χωρίς να πληγώνει κανέναν. Κάποιος άλλος στην θέση σου πολύ πιθανόν να έπραττε με τρόπο που να πληγώνει τους γύρω του, δικαιολογώντας τις πράξεις του, βάση των βιωμάτων του.", μου λέει και δεν κατάφερα να συγκρατησω άλλο τα δάκρυα που απειλούσαν να ξεφύγουν εδώ και ώρα. Χωρίς να μπορώ πλέον να πω το οτιδήποτε, πηγαίνω γοργά κοντά του και τον αγκαλιάζω.

Ημέρα 3 - Βράδυ

Η Εριέττα παρέμεινε στην αγκαλιά του για μερικά λεπτά. Χρειαζόταν αυτή την αγκαλιά, μα περισσότερο απ' όλα χρειαζόταν εκείνα τα λόγια, τα οποία πρόκειται να χαραχθούν στην καρδιά της μια για πάντα.

Είχαν περάσει πολλά χρόνια απ' την τελευταία φορά που κάποιος της μίλησε τόσο όμορφα χωρίς να περιμένει κάποιο αντάλλαγμα. Κατ' ακρίβεια, είχαν περάσει κιόλας 15 χρόνια. Γιατί πριν 15 χρόνια έχασε τον μοναδικό άνθρωπο μέχρι και σήμερα, που την αγάπησε πραγματικά. Γιατί πριν 15 χρόνια, έχασε την μητέρα της.

Και η Εριέττα ήταν μόλις 9 χρονών.

9 χρονών...

Και από τότε η ζωή της γκρεμιζόταν μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο. Και οι πληγές άνοιγαν η μια μετά την άλλη, μα κανείς δεν ήτανε πραγματικά εκεί για να τις κλείσει. Και δυστυχώς οι πληγές, πέρα από ψυχολογικές, ήτανε και σωματικές. Και η Εριέττα ήταν μόλις 6...

"Είσαι καλύτερα;", την βγάζει απ' τις σκέψεις της. Την απομακρύνει ελάχιστα απ' την αγκαλιά του, ώστε να μπορεί να την κοιτάει στα μάτια. Σκουπίζει τα μάγουλά της, αφού παρατηρεί πως μερικά δάκρυα έχουν ξεφύγει από τα μάτια της. Εκείνη παίρνει μια βαθιά, μα τρεμάμενη ανάσα, ώστε να καταφέρει να ηρεμήσει τον εαυτό της.