New Life

Κεφάλαιο 12

Ημέρα 3 - Απόγευμα

Εριέττα

"Έτοιμη για την ξενάγηση;", με ρωτάει γεμάτος ενθουσιασμό και με ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά.

"Πανέτοιμη.", του απαντάω, χαράζοντας κ' εγώ στο πρόσωπο μου ένα αληθινό χαμόγελο.

"Λοιπόν, όπως είδες προηγουμένως, μπαίνοντας απ' την είσοδο, στα αριστερά βρίσκεται το μικρό μας σαλόνι, και ακριβώς απέναντι του βρίσκεται η κουζίνα. Αν περάσεις απ' τον διάδρομο που βρίσκεται ανάμεσα στο σαλόνι και στην κουζίνα θα βρεις τα δωμάτια και τα μπάνια.", μου λέει, καθώς δείχνει με το χέρι του κάθε χώρο που μου αναφέρει. Προχωράμε προς τον διάδρομο και συνεχίζει.

"Έχουμε συνολικά 4 δωμάτια για όταν έρχονται οι γονείς μου και η αδερφή μου στην Αθήνα. Το πρώτο δωμάτιο..."

"Έχεις αδερφή;", τον διακόπτω.

"Ναι, και είναι η αδυναμία μου. Είναι 14 χρονών. Θα στην γνωρίσω κάποια στιγμή. Είμαι σίγουρος που θα σε συμπαθήσει αμέσως.", μου λέει χαμογελώντας και συνεχίζει με την ξενάγηση του.

"Που έμεινα; Α ναι. Το πρώτο δωμάτιο αριστερά του διαδρόμου είναι το δικό μου, ενώ το ακριβώς απέναντι είναι της γιαγιάς μου. Το δικό σου είναι αυτό εδώ που βρίσκεται δίπλα απ' το δικό μου. Εδώ είναι που μένει η αδερφή μου όταν έρχεται Αθήνα, ενώ στο ακριβώς απέναντι δωμάτιο, που είναι δίπλα απ' της γιαγιάς μου, κοιμούνται οι γονείς μου."

Προχωρά στο βάθος του διαδρόμου, ενώ εγώ τον ακολουθώ, καθώς παρατηρώ τις φωτογραφίες στους τοίχους. Σε μερικές βλέπω τον Ορφέα παιδί, ενώ υπάρχουν και πολλές άλλες με διαφορετικά πρόσωπα η κάθε μια. Υπάρχουν και δυο φωτογραφίες από δύο διαφορετικούς γάμους. Μάλλον στην μια θα είναι η κυρία Κάτια με τον σύζυγό της και στην άλλη οι γονείς του Ορφέα.

"Εδώ υπάρχουν δύο μπάνια. Αυτό στ' αριστερά το χρησιμοποιώ εγώ. Η γιαγιά μου έχει δικό της μπάνιο στο δωμάτιο της , οπότε μπορείς να χρησιμοποιείς αυτό στα δεξιά. Και αφού τελειώσαμε με τα βασικά, πάμε να δεις το δωμάτιό σου.", μου λέει με ένα πλάγιο χαμόγελο, τρίβοντας τα χέρια του από ανυπομονησία.

"Πάμε.", του απαντάω απλά και αρχίζουμε να κατευθυνόμαστε προς το δωμάτιο μου. Προτού φτάσουμε εκεί τον σταματάω.

"Αυτό εδώ το παιδάκι εσύ είσαι;", τον ρωτάω, καθώς του δείχνω μια φωτογραφία με ένα αγοράκι, κοντά στα 11, να παίζει με τα κουβαδάκια του στην άμμο. Νεύει με το κεφάλι του καταφατικά και συνεχίζω. "Ήσουνα πολύ γλυκό παιδάκι.", του λέω καθώς ένα γελάκι μου ξεφεύγει.