⚚''Eğer onun yerinde olsaydın, namlunun ucundakini kurtarmak için çabalar mıydın?''
''O namlunun ucunda ki hiç bir zaman sen olmayacaksın Kehribar. Gerekirse canımı da ortaya koyarım...''
* Ne kadar istemesek de kader o gün ağlarını bizim için tek...
Selam arkadaşlar. Nasılsınız? Umarım iyisinizdir. İyi olun. Wattpad'in kapatılmasının üzerinden tam bir ay geçmiş olmasına rağmen bizim buradan vazgeçememiş olmamız şu son günlerde çok duygulandırdı. Fark etmeden evimiz bellemişiz burayı. Binlerce twit atıldı, onlarca hashtag başlatıldı. Sesimizi duyurabildik mi bilmem ama elimizden geleni yaptığımızı gönül rahatlığı ile söyleyebilirim. Ha bugün, ha yarın açılır umuduyla beklerken geçen vakitle birlikte bölümü paylaşmak istedim. Umarım beğenirsiniz ve bir ihtimalde olsa moralinizi düzeltmeye yardımcı olabilirler... Biz hep buradayız..
Keyifli okumalar dilerim...<3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm şarkısı: Büşra Kayıkçı- Doğum
🪽
En büyük yenilgimi korktuğum şeylere koşar adım ilerlediğimi fark ettiğimde yaşadım. Kaçtığımız duygular peşi sıra üzerimize yağarken bize yalnızca onlara karşı dik durabilmek düşerdi.
Şimdi korkularım bir yanardağ misali yükselirken hangisiyle başa çıkmam gerekiyordu? Göz kapaklarım aralanırken gözlerime batan iğnelerden dolayı birkaç kez kırpıştırma gereği duydum. Nerede olduğumu anlamaya çalışırken odanın camından sızan güneş ışınları saatlerdir karanlıkta olmanın etkisiyle görüşümü daha da bulanıklaştırdı.
Son yaşananlardan sonra bedenim iki günün sonunda artık kaldıramamış olacaktı ki şu an beyaz bir duvarla bakışıyordum. Yattığım yerden doğrulmaya çalışırken kolumda takılı olan serumun iğnesi koluma battı.
"Ah," diye bir mırıltı kaçtı dudaklarımın arasından. "Seni fark edemedim." Dedim sıkkın bir nefes verirken.
Kolumu yavaşça eski haline getirip, boşta olan kolumdan destek aldım. Sırtımı yaslamak uzanmaktan daha iyi hissettirmişti. Beyaz duvarda asılı olan saat güneş doğalı henüz bir saat olduğunu gösteriyordu. Azel'in nerelerde olduğunu merak edince komodinin üzerine bırakılmış olan telefonuma uzandım. Açılan kapı ile bakışlarım o tarafa dönerken gelen kişi telefonu yerine geri bırakmama sebep oldu.
