Return Home | rinsagi

³ 🐇

Havalar soğumaya başladığı için Rin kendisini kötü hissediyordu. Ne zaman kış gelse bütün enerjisi çekilir, tüm gününü yatakta geçirirdi. Yemekhaneye giderken de yorganını omzuna atar, ponponlu terlikleriyle düşme tehlikeleri atlatırdı.

Böyle zamanlarda Yoichi hep Rin'in peşinde dolaşır, onunla ilgilenirdi. Bir an bile onu yanlız bırakmaz, ona sarılarak ısıtmaya çalışırdı. Kış ise en kötüsüydü. Kışın Rin duygusuzlaşırdı. Yürümeye enerjisi olmazdı, yemeklerini ona Yoichi getirirdi. Rin'e yemekleri kendisi yedirir, ilacını o verirdi. Kışın uyuyamazdı Rin, gözünü kapatınca etrafındakilerin onu terk edeceğini düşünürdü. Uyuyakaldığında aniden uyanır, etrafında birilerini arardı. Şu ana kadar bir sorun olmamıştı çünkü Yoichi, her zaman Rin'in yanındaydı.

Aralığa girmeye günler kala Rin'deki değişim belli olmaya başlamıştı. Belki hissetmiştir bilinmez, Yoichi'si onu bırakmasın diye küçük yatakta onun dibine girer, beraber uyurlardı. Yoichi'nin yanında Rin güvendeydi. Üşümesi azalır, rahat bir şekilde uyurdu. Yoichi'ye güveniyordu, onun yanındayken kendi isteğiyle uykuya dalıyordu. Biliyordu ki gözünü açtığında göreceği şey Yoichi'nin parlak gözleriydi. Yoichi kışın Rin'i uyandırmaz, onun kendi başına uyanmasını beklerdi.

Rin mutluydu, güvendeydi. Ne olursa olsun, kim giderse gitsin Yoichi'si onun yanındaydı, bu ona yeterdi. Ancak olur ya, en küçük ihtimal gerçekleşir; yüzyıllık dediğimiz ağaç devrilir, iki günlük dediğimiz çiçek kışın bile solmaz ya, işte Rin bundan bir haberdi. O dünyayı daha tanımıyordu, tanıyamazdı ki. Onun dünyası küçük yetimhaneden oluşuyordu, dünyasının merkezi ise Yoichi'ydi. Yoichi olmazsa dünyası olmaz diye düşünüyordu, oldu. Sadece dünyasındaki hayat bitmişti.

Bir sabah uyandığında Yoichi'yi göremeyince hemen yerinden kalkıp etrafına bakmıştı, ortalıkta kimsecikler yoktu. İşte Rin, ilk kez o gün ağladı. Kalbindeki boşluk büyüdü, kendisini ilk defa bu kadar yanlız hissetti.

Çok ağladı Rin, onu kontrol etmeye gelen bakıcı neye uğradığını şaşırdı. Rin'i susturamadılar. Yoichi'si gitmişti, artık yeni bir ailesi vardı. Rin'e en ufak bir haber vermemişti. Haberi olsaydı belki istemeyecek, direnekti ama bu vedasız ayrılık Rin'i tüketmişti. Hayatı terk edilmesi sonucu başlayan çocuk tekrar terk edilmiş, bu sefer hayatı bitmişti.

Önemli olan yaşanan olaylar değil, olaydaki kişilerdir. Öz ailesi onu bırakmasına rağmen mutlu olmayı başaran Rin, kendisi gibi bir çocuğun onu bırakmasıyla gülmeyi bırakmıştı. Herkes biliyordu ya, o gülümseme Yoichi'ye özeldi; madem Yoichi artık yoktu, o zaman gülmesi de gereksizdi.

༄༆༅
Denize geldik ama basim o kadar agriyo ki kac saattir disarda duruyorum bari bolum yaziyim dedim yazamadim duzgun cok bos oldu kusura bakmayin valla