Forged by Fire COMPLEET

Hoofdstuk 2: De Eerste Stap

Hoofdstuk 2: De Eerste Stap

De ochtendlucht was fris en helder toen Olive de deur van haar kleine appartement achter zich dichttrok. De zon begon net boven de eeuwenoude gebouwen uit te komen, en de straten van Oxford leken nog rustig, bijna sereen. Ze had het gevoel alsof ze het moment even voor zichzelf had, voordat de stad zou ontwaken en het dagelijkse leven zich weer zou ontvouwen.

Olive haalde diep adem en begon te lopen. De avond ervoor was haar eerste dienst in de pub geweest, en hoewel ze aan het eind van de nacht uitgeput was, voelde ze ook een subtiele opwinding. Het werk was intens, maar het gaf haar een gevoel van controle over haar situatie. Ze was hier, in Oxford, en ze deed wat nodig was om haar droom werkelijkheid te maken.

Haar gedachten dwaalden af naar de mensen die ze de afgelopen dagen had ontmoet. John, de barman, was vriendelijk en open, precies het soort persoon dat je hoopte te vinden op een onbekende plek. Hij had haar met een knipoog en een paar woorden op haar gemak gesteld, en ze had het gevoel dat ze met hem wel zou kunnen opschieten.

Dan was er Lily, haar kamergenoot. Lily was allesbehalve terughoudend. Haar levendige persoonlijkheid had hun kleine appartement in een paar seconden gevuld, en hoewel Olive zich in eerste instantie overweldigd had gevoeld door Lily's energie, waardeerde ze nu de spontaniteit die ze met zich meebracht. Lily leek Oxford te kennen als haar broekzak en had al tal van plannen gemaakt voor uitstapjes en avonden in de stad.

Maar het was Will, de muzikant, die haar gedachten het meest in beslag nam. Hij was vriendelijk, niet opdringerig, en zijn muziek had iets melancholisch en krachtigs tegelijk. Olive was na haar dienst nog een tijdje in de pub gebleven om naar hem te luisteren, en de manier waarop zijn vingers over de snaren gleden, had haar geraakt. Het was een onverwacht gevoel, dat haar verbaasde.

Ze stopte even bij een brug die over de rivier de Cherwell liep en keek naar de zacht kabbelende stroom onder haar. In de verte zag ze een groep studenten in een bootje, lachend en genietend van hun vroege ochtendtocht. Het was moeilijk voor te stellen dat dit nu ook haar leven was. De prestigieuze universiteit, de oude bibliotheken, de tradities – het leek allemaal zo ver van haar wereld.

Maar ze was vastbesloten om haar plek hier te vinden. Haar plan was eenvoudig: ze zou werken in de pub om genoeg geld te verdienen voor haar studie, terwijl ze zich tegelijkertijd zou voorbereiden op de toelating tot een masterprogramma. Het zou zwaar worden, dat wist ze, maar de gedachte aan de dag dat ze eindelijk haar diploma zou kunnen ophalen, hield haar op de been.

Terwijl ze verder liep, kwamen de straten tot leven. Studenten met boeken onder hun arm haastten zich naar hun colleges, en toeristen maakten foto's van de imposante gebouwen. Olive keek om zich heen, probeerde de stad in zich op te nemen, alsof ze elke straatsteen wilde onthouden.

Plotseling voelde ze een tik op haar schouder. Ze draaide zich om en stond oog in oog met Collin, de knappe medestudent die ze de dag ervoor had ontmoet bij een van de informatiebalies van de universiteit. Hij was haar leeftijd, misschien iets ouder, met een open glimlach en een ontspannen houding.

"Olive, toch?" vroeg hij, terwijl hij een stap achteruit deed om haar goed aan te kunnen kijken. "Ik zag je gisteren bij de universiteit. Hoe gaat het?"

"Ja, klopt. Het gaat goed, dank je," antwoordde ze, blij verrast dat hij haar had herkend.

Collin glimlachte breed. "Bevalt Oxford je al een beetje? Het kan in het begin nogal overweldigend zijn."

Olive knikte. "Het is zeker anders dan ik gewend ben, maar ik begin mijn draai te vinden. Het helpt dat ik hier een baan heb gevonden om de boel te bekostigen."

"Dat klinkt alsof je vastberaden bent," zei hij, met een goedkeurend knikje. "Ik heb hetzelfde moeten doen in mijn eerste jaar. Het kan pittig zijn, maar het geeft je wel een unieke ervaring. Als je ooit wat hulp nodig hebt of gewoon zin hebt om iets te ondernemen, laat het me weten."

Olive waardeerde het aanbod en glimlachte terug. "Dank je, dat zal ik zeker doen."

Collin leek even te aarzelen, alsof hij nog iets wilde zeggen, maar toen wenste hij haar een fijne dag en ging zijn eigen weg. Olive bleef even staan en keek hem na. Misschien zou ze Collin nog wel eens tegenkomen, dacht ze, en wie weet waar dat toe zou leiden.

Ze liep verder, haar hoofd vol gedachten over de mensen die ze aan het ontmoeten was en de banden die ze begon te vormen. Oxford was misschien niet meteen wat ze had verwacht, maar het had een manier om haar uit te dagen, om haar te laten groeien.

Toen ze haar wandeling beëindigde en terugkeerde naar haar appartement, voelde ze een rustig soort tevredenheid. Haar nieuwe leven was nog maar net begonnen, maar elke stap bracht haar dichter bij haar doel. Misschien was het niet het perfecte plaatje dat ze voor ogen had gehad, maar het was echt, en het was van haar. En dat was precies wat ze nodig had.