Forged by Fire COMPLEET

Hoofdstuk 19: De Duisternis Roept

De stilte die volgde op Hades' woorden was ondraaglijk. Helena's ademhaling ging onregelmatig, haar hart bonsde in haar borst. De duisternis van Tartarus leek zwaarder te worden met elke seconde, alsof de lucht om hen heen langzaam dichtkneep, hen verslond. Maar het was niet alleen de dreiging van Aristos die op haar drukte; het waren Hades' woorden. De koude, onontkoombare waarheid die hij had uitgesproken.

"Je kunt dit niet doen," fluisterde ze, haar stem brak bijna. Haar ogen stonden wijdopen, vol angst en verwarring. Hades, de god die haar van begin af aan vijandig was bejegend, die haar ondoorgrondelijke raadsel leek te zijn, stond nu op het punt zichzelf op te offeren om een kwaad te stoppen dat hij niet had gecreëerd.

Hades hield zijn blik strak op haar gericht, maar zijn gezicht was strak van de vastberadenheid. "Dit is de enige manier, Helena. Ik ben de heerser van de onderwereld. Dit is mijn verantwoordelijkheid."

Helena voelde een diepe woede in haar opwellen, een vurige golf die door haar lichaam schoot. "Je hebt dit niet veroorzaakt! Waarom zou jij de prijs moeten betalen voor zijn verraad?" Ze keek naar Aristos, die hen met een grijns van pure triomf aankeek, zich badend in de groeiende kracht van Tartarus.

Hades sloot zijn ogen even, alsof hij het gewicht van haar woorden in zich opnam. "Dit gaat niet alleen om hem," zei hij zacht. "Tartarus is een levende kracht. Als het niet stopt, zal de balans tussen de werelden voor altijd verstoord zijn. De grens tussen leven en dood zal verdwijnen."

Helena wist dat hij gelijk had, maar de gedachte aan zijn offer deed haar hart pijn op een manier die ze niet kon verklaren. Waarom voelde ze dit zo diep? Hij was Hades—de god van de dood, de man die altijd een mysterieuze vijand voor haar had geleken. Maar nu, nu voelde het alsof er een band tussen hen was ontstaan die ze niet had verwacht. Een onverklaarbare verbinding die ze niet wilde breken.

Aristos' stem doorbrak haar gedachten. "Het maakt niet uit wat jullie proberen," zei hij vol zelfverzekerdheid. "De kracht van Tartarus is van mij, en jullie kunnen niets doen om dat te veranderen." Zijn ogen glinsterden van waanzin en macht. "Hades, zelfs jij kan dit niet stoppen. Ik ben de nieuwe heerser van deze wereld."

Hades schudde zijn hoofd, langzaam en bedachtzaam. "Je begrijpt niets van de kracht die je hebt aangeraakt, Aristos. Het zal je verteren, net zoals het elk ander verwoest heeft die probeerde het te beheersen."

"Verteren?" Aristos lachte schril. "Nee, Hades. Ik ben niet zoals de anderen. Ik ben sterker. Dit is mijn lot. En ik zal de wereld herscheppen naar mijn wil."

Helena voelde de paniek in haar opwellen. Ze keek naar Hades, haar ogen smekend. "Er moet een andere manier zijn."

Hades draaide zich naar haar toe, en in zijn ogen zag ze iets wat ze nog nooit eerder had gezien: een zachte, bijna tedere blik. Het was alsof hij haar iets wilde zeggen, iets wat hij niet durfde uit te spreken. "Helena," zei hij uiteindelijk, zijn stem laag en vol betekenis. "Soms is het lot niet te ontlopen. Maar we kunnen kiezen hoe we ermee omgaan."

"En wat kies jij?" vroeg Helena, haar stem trillend. Ze wist wat hij van plan was, maar ze kon het nog steeds niet accepteren. Niet nu.

Hades keek haar diep in de ogen. "Ik kies om mijn wereld te beschermen. Om de balans te herstellen." Hij stapte dichter naar haar toe, zijn stem bijna een fluistering. "En ik kies om jou te beschermen."

Haar adem stokte. Daar was het—de onuitgesproken waarheid tussen hen. Ze had het altijd gevoeld, die onzichtbare draad die hen bond, maar ze had het nooit durven toegeven. En nu, op het moment dat alles dreigde in te storten, kwam het tot de oppervlakte.

"Maar je hoeft dit niet alleen te doen," fluisterde ze, haar hand reikte naar hem uit, als een laatste poging om hem bij haar te houden. "Laat me helpen."

Hades keek naar haar hand, zijn blik zacht maar resoluut. "Dit is niet jouw strijd, Helena. Ik kan niet toestaan dat je jezelf in gevaar brengt."

"Het is wel mijn strijd!" riep ze uit, haar stem schoot omhoog. "Dit gaat niet alleen om jou, Hades. Dit gaat om onze wereld, om alles wat we kennen. We kunnen dit samen doen."

Hades' ogen vulden zich met een mengeling van emotie—schuld, vastberadenheid en iets wat leek op... verlangen? Maar hij schudde zijn hoofd. "Nee. Als ik faal, als Aristos ons overweldigt, zou je worden opgeslokt door de duisternis."

"En jij dan? Denk je dat ik kan toekijken terwijl jij jezelf opoffert?" Haar ogen vulden zich met tranen, maar ze vocht tegen de wanhoop. Ze kon hem niet laten gaan. Niet nu.

Aristos grijnsde breed, genietend van het schouwspel voor hem. "Hoe ontroerend," spotte hij. "Maar het maakt niet uit hoeveel jullie van plan zijn om samen te vechten. Ik ben onstuitbaar."

De grond onder hun voeten begon opnieuw te trillen, deze keer heftiger. Helena keek om zich heen en zag hoe de muren van Tartarus begonnen te scheuren. De duisternis werd intenser, alsof Tartarus zelf hen probeerde te verzwelgen. Aristos tilde zijn armen op, en de kracht van de duisternis begon om hem heen te wervelen als een storm.

Helena voelde het nu ook—de onstuitbare kracht van Tartarus die dichterbij kwam, dreigender dan ooit. Ze wist dat Hades' woorden waar waren. Aristos had een macht losgelaten die hen allemaal zou vernietigen als ze niet snel handelden.

Maar Hades stond nu tussen hen in, zijn lichaam strak van concentratie. Hij hief zijn handen op en mompelde oude, onverstaanbare woorden. De lucht om hem heen begon te trillen, en de grond onder zijn voeten leek te reageren op zijn wil.

Aristos' ogen vernauwden. "Wat denk je dat je doet, Hades?"

"Het einde maken aan jouw waanzin," antwoordde Hades zonder zijn blik af te wenden. Zijn handen gloeiden met een diep, donker licht, en plotseling schoot een schaduwachtige energie uit zijn vingertoppen. Het sloeg met een kracht als geen ander op Aristos in, die schreeuwend achteruit werd geslingerd.

Maar toen gebeurde er iets wat Helena niet had verwacht.

In plaats van dat Aristos verzwolgen werd door Hades' macht, leek de duisternis om hem heen zich te verdichten, en hij grijnsde breed, zijn ogen vonkelden van triomf. "Je speelt met vuur, Hades," fluisterde hij terwijl hij overeind kwam, gehuld in een aura van pure, rauwe kracht. "En je gaat je verbranden."

Met een flits van beweging wierp Aristos zijn armen omhoog, en een golf van duistere energie stortte zich op hen. Helena voelde de lucht uit haar longen geperst worden terwijl de kracht haar lichaam omver dreigde te werpen. Ze kon de grip op de realiteit nauwelijks vasthouden.

Maar net voordat de duisternis haar zou raken, voelde ze een hand die haar beetgreep—Hades. Hij had zich omgedraaid, zijn gelaat was een mengeling van concentratie en iets wat bijna leek op... angst? Maar niet voor zichzelf. Voor haar.

Helena wilde protesteren, maar ze voelde de woorden in haar keel vastzitten. De wereld om hen heen scheurde uit elkaar. Aristos had de volledige kracht van Tartarus losgelaten, en het zou hen allemaal vernietigen.

Maar Hades stond vastberaden voor haar. Hij trok haar dicht tegen zich aan, beschermend, en met een laatste blik naar haar fluisterde hij: "Wat er ook gebeurt, Helena, vergeet nooit wie je bent."

En met die woorden zette hij zijn laatste zet in beweging.

Helena voelde de wereld onder haar voeten verdwijnen terwijl Hades al zijn kracht bijeenraapte. Een flits van licht, zo helder dat het zelfs de duisternis van Tartarus leek te verdrijven, schoot door de ruimte. Ze zag Aristos achteruit deinzen, geschrokken door de intensiteit van de kracht die Hades had ontketend.

Maar het was meer dan alleen een aanval. Het was een offer.