Forged by Fire COMPLEET

Hoofdstuk 27: Het Web van Controle

Olive werd wakker in een kamer die ze niet herkende. Haar hoofd bonkte en een stekende pijn trok door haar nek. Toen ze haar ogen opendeed, moest ze knipperen tegen het felle, kunstmatige licht dat van boven kwam. De muren waren kaal, grijs, en de enige geluiden waren het zachte zoemen van machines en haar eigen ademhaling. Ze probeerde op te staan, maar haar lichaam voelde zwaar, alsof ze nog steeds onder invloed was van wat haar uitgeschakeld had.

De deur ging open en Carter stapte binnen, zijn handen rustig in elkaar gevouwen achter zijn rug. Zijn blik was zelfverzekerd, koud. Hij leek helemaal in controle.

"Olive," begon hij, terwijl hij dichterbij kwam, "ik wist dat je een nieuwsgierige geest had, maar je hebt het jezelf wel erg moeilijk gemaakt door zoveel te willen weten."

Olive worstelde om rechtop te zitten, haar lichaam protesteerde, maar ze gaf niet op. "Wat heb je met me gedaan?" vroeg ze, haar stem schor.

Carter bleef staan bij de rand van de tafel waar Olive op lag. "Niets ernstigs. Alleen een lichte dosis om je even rustig te krijgen. Ik kon je niet zomaar laten rondneuzen in zaken die je niet begrijpt. Wat je hebt gevonden, Olive, gaat veel verder dan je zou kunnen bevatten."

Olive kneep haar ogen samen. "Jij bent degene die niets begrijpt. Die energie, die schaduw... het is gevaarlijk! Je weet niet waar je mee speelt."

Carter glimlachte, bijna spottend. "Dat is waar je het mis hebt. Ik begrijp het perfect. Ik heb jaren gestudeerd op deze kracht, op wat er onder de stad ligt. De symbolen, de rituelen... het is allemaal een deel van een veel groter geheel. Wat ik wil bereiken, Olive, is controle. Die energie is niet zomaar een mysterieus verschijnsel. Het is een bron van macht, en die macht ligt binnen mijn bereik."

Olive voelde de angst in haar opwellen, maar ze weigerde te laten zien hoe bang ze werkelijk was. "Wat je doet, is verkeerd," zei ze, haar stem nu steviger. "Je denkt dat je het kunt beheersen, maar dat kun je niet. Die energie vernietigt alles wat in haar weg staat."

Carter zuchtte, alsof hij geduld moest opbrengen om met een naïef kind te spreken. "Wat jij hebt gezien, is een glimp van wat deze energie kan doen zonder controle. Ik, daarentegen, weet hoe ik het kan beheersen. En dat is precies waarom ik je nodig heb."

Olive's ogen werden groot van schrik. "Wat bedoel je?"

Carter stapte naar een tafel aan de andere kant van de kamer en pakte een dik, oud boek op. Hij sloeg het open op een pagina met complexe diagrammen en symbolen, dezelfde die zij en Noah in de tunnels hadden gezien. "Deze kracht reageert niet zomaar op willekeurige mensen. Het vereist iemand die ermee verbonden is, iemand die de juiste... eigenschappen heeft."

"En je denkt dat ik dat ben?" vroeg Olive scherp.

"Ik weet het zeker," antwoordde hij, zijn blik intens. "Ik heb je onderzocht, Olive. Je bent meer met deze energie verweven dan je beseft. Jij en jouw familiegeschiedenis. Het is geen toeval dat jij en Noah die nacht naar de tunnels werden getrokken. De kracht herkent je."

Olive voelde een koude rilling door haar lichaam trekken. "Mijn familie? Wat weet je van mijn familie?"

Carter glimlachte weer, deze keer triomfantelijk. "Meer dan jij zelf, blijkbaar. Jouw voorouders hebben eeuwen geleden te maken gehad met dezelfde energie. Ze waren beschermers van het geheim, bewaarders van de kracht. Maar die lijn is in de vergetelheid geraakt, totdat jij die per ongeluk weer activeerde."

"Dat is onmogelijk," fluisterde Olive. Haar hoofd tolde. Alles wat hij zei klonk als een waanidee, maar de overtuiging in zijn stem maakte het des te enger.

"Dat is precies waarom jij perfect bent voor wat ik nodig heb," ging Carter verder, zijn toon nu zachter, alsof hij haar wilde overtuigen. "Met jouw hulp kan ik de kracht volledig ontsluiten, zonder chaos, zonder gevaar. We kunnen samen de volledige potentie ervan benutten. Denk aan wat we kunnen bereiken, Olive. We kunnen de wereld veranderen."

Olive's hart bonkte in haar borstkas. De wereld veranderen? Wat hij bedoelde, was macht. Absolute controle. Ze wist dat ze het niet kon laten gebeuren, maar de situatie waarin ze zich bevond was benauwend. Ze was vastgehouden door iemand die meer wist over haar familie dan zijzelf, die haar zonder aarzeling gebruikte voor zijn eigen gewin.

Olive rechtte haar rug en keek Carter fel aan. "Ik zal je nooit helpen."

Carter trok zijn wenkbrauw op, zijn geduld duidelijk op de proef gesteld. "Je begrijpt niet hoeveel keus je werkelijk hebt, Olive. Dit is groter dan ons beiden. En jij, of je het nu wilt of niet, bent al een deel van dit proces. Verzet heeft geen zin."

Olive voelde de wanhoop opkomen, maar ze liet het niet zien. Ze moest een manier vinden om te ontsnappen, om uit deze benarde situatie te komen voordat het te laat was. Terwijl Carter zich omdraaide om iets van de tafel te pakken, gleden Olive's ogen naar de deur. Het was afgesloten, dat wist ze, maar misschien had hij de sleutel ergens in de buurt. Ze moest een plan bedenken, hoe klein haar kansen ook waren.

Carter keerde terug met een klein, zwart apparaat in zijn hand. "Dit zal ons helpen de energie te kanaliseren," zei hij rustig, alsof hij gewoon een wetenschappelijk experiment beschreef. "Maar zoals ik al zei, het kan niet zonder jouw betrokkenheid. Dit is de laatste fase."

Olive keek naar het apparaat, haar gedachten razendsnel werkend. Ze moest nu handelen, voordat hij haar echt zou dwingen om zijn plan te voltooien. "En als ik weiger?" vroeg ze, terwijl ze haar blik strak op hem hield.

Carter haalde zijn schouders op. "Dan forceer ik het. Maar dat zou voor ons beiden gevaarlijk zijn, en geloof me, dat wil je niet."

Op dat moment hoorde Olive een zacht geluid, een klik. Haar ogen flitsten naar de deur. Het leek alsof iemand aan de buitenkant met de deur had geknoeid. Ze probeerde haar gezicht neutraal te houden, niet verraden door de hoop die plotseling opflakkerde.

Carter had het geluid ook opgemerkt en fronste zijn wenkbrauwen. Hij liep naar de deur, maar voordat hij de kans had om te openen, zwaaide de deur plotseling met kracht open.

Noah stond in de deuropening, zijn gezicht bleek maar vastberaden.

"Olive, nu!" riep hij, terwijl hij naar binnen stormde.

Zonder aarzeling sprong Olive van de tafel af, haar lichaam nog zwaar, maar adrenaline gaf haar de kracht die ze nodig had. Ze rende naar Noah toe en samen stormden ze de kamer uit, Carter achterlatend, roepend en scheldend terwijl hij te laat reageerde.

Ze renden door de gangen, de geluiden van voetstappen en waarschuwingssignalen achter zich. Olive voelde haar hart bonzen in haar keel, maar voor het eerst die dag voelde ze ook een sprankje hoop. Ze waren ontsnapt, maar wat nu?