Forged by Fire COMPLEET

Hoofdstuk 16: Het Geheim van de Schaduw

De deur kraakte zacht toen Olive hem opende. De koude, vochtige lucht van de regen buiten werd vervangen door een klamme geur van vochtige muren en oud hout. Het gebouw leek verlaten, alsof het al jaren geen menselijke aanwezigheid had gekend. De duisternis binnen zorgde ervoor dat Olive even stilhield om haar ogen aan te laten passen, terwijl haar hart sneller klopte van spanning. Noah volgde haar op de voet, zijn ademhaling hoorbaar door de stilte heen.

"Waar is hij naartoe?" fluisterde Noah. Zijn stem klonk onheilspellend in de verlaten ruimte.

Olive knikte richting een smalle gang aan de linkerkant. "Daarheen, denk ik. Laten we stil blijven."

Ze glipten de gang in, waarbij ze hun stappen zo licht mogelijk probeerden te houden. Het gebouw voelde verlaten, maar Olive had een sterk gevoel dat de schaduwman nog steeds ergens dichtbij was. De muren waren kaal, afgebladderd, en het voelde alsof ze op de grens stonden van iets dat veel gevaarlijker was dan ze zich hadden voorgesteld.

De gang leidde naar een trap die naar een kelder leek te gaan. Olive aarzelde even. De sfeer werd hier nog benauwder, de lucht zwaarder, alsof elke stap naar beneden hen verder wegtrok van de wereld die ze kenden. Maar ze wist dat er geen weg meer terug was. Niet nu ze zo dichtbij waren.

Met een korte blik naar Noah daalde ze de trap af, haar hand glijdend langs de ruwe muur voor stabiliteit. De treden kraakten onder hun gewicht, alsof ze de enige geluiden in een eindeloos stille wereld veroorzaakten.

Beneden aangekomen, stond Olive stil voor een grote metalen deur. Deze was op een kier, en een zwak licht scheen erdoorheen. Ze knikte naar Noah en trok voorzichtig de deur verder open.

Wat ze zagen, deed haar adem stokken.

De kelder was een grote ruimte, nauwelijks verlicht door een enkele lamp aan het plafond. Overal lagen documenten verspreid, foto's aan de muren gespeld en grote kaarten van Oxford met lijnen en cirkels die specifieke plekken markeerden. In het midden van de ruimte stond een oude tafel, bezaaid met krantenartikelen, en aan de randen stonden rekken vol boeken en dossiers.

Aan de tafel zat de schaduwman, zijn gezicht slechts half verlicht door de flikkerende gloeilamp boven hem. Hij leek hen niet op te merken terwijl hij door een stapel papieren bladerde. Olive en Noah keken elkaar aan, hun hart in hun keel kloppend.

Wat was dit? Een soort onderzoek? Maar naar wat? En waarom was Olive hierbij betrokken?

"Dit is ziek," fluisterde Noah, zijn blik glijdend over de foto's aan de muur. Olive volgde zijn blik en besefte toen dat veel van die foto's van haar waren. Foto's van haar in de bibliotheek, in de pub, zelfs in haar kamer. Elk detail van haar leven in Oxford leek vastgelegd en geanalyseerd.

Haar ademhaling versnelde. Dit ging veel verder dan ze ooit had kunnen vermoeden. Iemand had haar elke stap gevolgd, en niet alleen sinds ze hier was. Sommige van de foto's waren maanden oud, nog van voordat ze naar Oxford kwam.

Plotseling stond de schaduwman op, zijn bewegingen langzaam maar doelbewust. Olive voelde haar spieren verstijven. Hij draaide zich om en keek recht in haar ogen, alsof hij al die tijd had geweten dat ze daar stond.

"Jij," zei hij kalm, zijn stem laag en kil. "Ik vroeg me al af wanneer je zou komen."

Olive's hart bonsde in haar borstkas, haar ademhaling stokte. Ze probeerde iets te zeggen, maar haar stem werkte niet mee. Ze voelde Noah achter haar verstijven, klaar om in actie te komen als het nodig was.

"Wie ben je?" vroeg ze eindelijk, haar stem trillerig maar vastberaden. "En waarom volg je me?"

De man glimlachte, maar het was geen vriendelijke glimlach. Het was koud, bijna berekenend. "De juiste vraag is niet wie ik ben, Olive," zei hij terwijl hij naar haar toeliep, langzaam, alsof hij genoot van elke seconde. "De juiste vraag is: wat weet jij? En waarom willen ze jou?"

Noah stapte naar voren, klaar om Olive te beschermen als het moest. "Blijf waar je bent!" zei hij scherp, maar de schaduwman negeerde hem volledig. Zijn blik was alleen op Olive gericht.

"Ze hebben iets van je nodig," vervolgde hij, nu slechts enkele meters van haar verwijderd. "En het lijkt erop dat jij nog niet eens doorhebt wat dat is. Maar geen zorgen, ik ben hier om je te helpen."

Olive voelde een golf van verwarring door haar heen spoelen. "Wat bedoel je? Wat willen ze van me?" vroeg ze. Ze had geen idee waar hij het over had, maar de manier waarop hij sprak, de vastberadenheid in zijn ogen, deed haar beseffen dat dit veel groter was dan ze ooit had gedacht.

"Je bent belangrijker dan je denkt," fluisterde hij, terwijl hij zich naar een van de kaarten boog en zijn vinger op een plek in Oxford legde. "Er is iets dat alleen jij kunt vinden, en ze zullen niet stoppen tot je het hebt. Maar wees gewaarschuwd..."

Hij stopte abrupt en draaide zich om toen er plotseling een luide klap klonk van boven. Iemand had de deur geopend en kwam naar beneden. Olive's hart sloeg een slag over. Wie kon dat zijn?

De schaduwman's gezicht veranderde. Voor het eerst zag ze een glimp van nervositeit in zijn ogen. "Jullie moeten gaan," zei hij snel. "Nu. Er is geen tijd meer."

Olive aarzelde, maar Noah pakte haar hand vast en trok haar mee naar de trap. "Kom op, we moeten hier weg."

"Wacht!" riep Olive, terwijl ze zich naar de schaduwman omdraaide. "Wat moet ik vinden? Waar heb je het over?"

Maar hij zei niets meer. Hij verdween in de schaduwen van de kelder terwijl de geluiden van voetstappen dichterbij kwamen. Olive en Noah renden de trap op, hun harten bonzend van adrenaline.

Ze stormden door de verlaten gangen van het gebouw, de regen weer tegemoet, zonder om te kijken. Pas toen ze buiten waren, en de koude lucht hun longen vulde, stopten ze.

"Wat de hel was dat?" vroeg Noah, hijgend en vol ongeloof.

"Ik weet het niet," zei Olive, haar gedachten duizelingwekkend snel. "Maar het lijkt erop dat dit nog maar het begin is."