Forged by Fire COMPLEET

Hoofdstuk 11: De Onrustige Stilte

De week verstreek in een waas van colleges, studeren, en het langzaam herwinnen van haar zelfvertrouwen. Olive voelde zich beter sinds haar gesprek met de beveiliging en de constante steun van Noah. Toch bleef er een sluimerende onrust in haar hangen, een gevoel dat ze niet helemaal van zich af kon schudden. Maar ze probeerde het te negeren, zich concentrerend op haar studie en het dagelijkse leven in Oxford.

Het was op een grijze dinsdagmiddag dat Olive besloot om wat tijd alleen door te brengen. Ze had de bibliotheek verlaten, waar ze de ochtend had doorgebracht met het doornemen van juridische teksten, en ze voelde de behoefte om even te ontsnappen aan de drukte. Met haar tas over haar schouder slenterde ze door de oude straatjes van Oxford, haar gedachten afdwalend naar alles wat er de afgelopen weken was gebeurd.

Ze liep langs winkels met antieke boeken, kleine cafés met de geur van versgezette koffie die naar buiten waaide, en studenten die haastig naar hun volgende college liepen. De stad had iets magisch, iets dat haar altijd betoverde, zelfs op momenten als deze, wanneer haar gedachten in beslag werden genomen door zorgen.

Ze had bijna niet opgemerkt dat ze bij de botanische tuinen was aangekomen, een van haar favoriete plekken in de stad. Zonder erbij na te denken, liep ze naar binnen, haar voeten die automatisch de bekende paden volgden. De tuinen waren een oase van rust, zelfs op een koude dag als deze. De bomen stonden kaal, hun takken uitstrekend naar de grijze hemel, maar er was nog steeds een bepaalde schoonheid in de kale eenvoud van het winterse landschap.

Olive vond een bankje bij een kleine vijver, waar ze ging zitten en haar gedachten de vrije loop liet. Ze pakte een boek uit haar tas, maar voordat ze begon te lezen, viel haar oog op iets dat in het water dreef. Het was een kleine, crèmekleurige envelop, half ondergedompeld in het koude water, als een stille getuige van iets dat niet op zijn plaats was.

Met enige aarzeling stond Olive op en liep naar de rand van de vijver. Ze keek rond, maar er was niemand anders in de buurt. Voorzichtig pakte ze een stok van de grond en gebruikte die om de envelop naar zich toe te trekken. Zodra ze de envelop had opgepakt, voelde ze een rilling over haar rug gaan. Het was nat en koud, maar er was iets vreemds aan. Iets waardoor ze het niet kon negeren.

Ze draaide de envelop om en zag dat er met sierlijke, zwarte inkt haar naam op geschreven stond: Olive Parker.

Haar hart sloeg een slag over. Ze keek nogmaals om zich heen, zoekend naar een teken van iemand die de envelop had achtergelaten, maar de tuinen waren verlaten. Met trillende vingers opende ze de natte flap van de envelop en haalde een enkel stuk papier eruit, doordrenkt van het water maar nog steeds leesbaar.

De boodschap was kort, maar het stuurde een golf van paniek door haar heen:

"Denk je echt dat je veilig bent?"

Olive hapte naar adem, haar ogen scanden de woorden opnieuw en opnieuw, in de hoop dat ze verkeerd had gelezen. Maar de boodschap bleef ongewijzigd, elke keer even dreigend.

Ze vouwde het briefje op en stopte het terug in de envelop, terwijl haar gedachten in paniek raakten. Wie had dit geschreven? Was het dezelfde man van die avond? Hoe wist hij dat ze hier zou zijn? Olive voelde haar ademhaling versnellen, en ze wist dat ze zo snel mogelijk hier weg moest. Ze stak het briefje diep in haar tas en begon haastig terug te lopen naar de uitgang van de tuinen.

De wereld om haar heen leek plotseling een stuk dreigender. Elke voorbijganger leek verdacht, elke schaduw leek te bewegen. Olive probeerde haar gedachten te kalmeren, maar het gevoel van dreiging was te sterk. Ze moest nu met iemand praten—Noah, Michael, misschien zelfs Lily. Iemand moest weten wat er aan de hand was.

Ze liep snel richting haar kamer, haar ogen voortdurend scannend over de straten om haar heen. De gebouwen leken op haar neer te kijken, en de straten, die eerder zo levendig en uitnodigend waren, voelden nu kil en vijandig aan. Toen ze eindelijk de deur van haar kamer bereikte, stormde ze naar binnen, de deur achter zich dichtgooiend en alle sloten omdraaiend.

Ze liet zich op het bed vallen, haar tas naast haar gooiend, en probeerde haar gedachten te ordenen. Het voelde alsof de muren op haar afkwamen, alsof de veilige ruimte die haar kamer ooit was geweest, nu gevuld was met de dreiging van iets onbekends.

Olive pakte haar telefoon en staarde naar het scherm. Ze wilde Noah bellen, maar iets hield haar tegen. De angst om hem te betrekken in iets dat misschien gevaarlijker was dan ze besefte, liet haar aarzelen. In plaats daarvan besloot ze een foto van het briefje te maken en het naar hem te sturen, met een kort bericht erbij: "Kijk wat ik net gevonden heb in de botanische tuinen. Wat moet ik doen?"

De minuten die volgden voelden als uren terwijl ze wachtte op een antwoord. Haar gedachten raasden heen en weer tussen mogelijke verklaringen, elk grimmiger dan de vorige. Eindelijk kwam er een bericht terug:

"Ik ben onderweg. Blijf binnen en doe de deur niet open voor niemand."

Olive voelde een golf van opluchting, maar ook een nieuwe laag angst. Wat als deze bedreiging meer was dan ze aankon? Wat als het niet alleen een waarschuwing was, maar een belofte van iets ergers?

Twintig minuten later klopte Noah op de deur. Olive keek door de spion en zag zijn bezorgde gezicht. Ze draaide snel de sloten open en liet hem binnen.

"Wat is er gebeurd?" vroeg hij meteen, terwijl hij naar het briefje wees dat nog steeds in haar hand geklemd zat.

Olive legde het uit, zo goed als ze kon, haar stem trillend van de angst en spanning. Noah luisterde aandachtig, zijn ogen gefixeerd op het briefje.

"We moeten dit serieus nemen," zei hij uiteindelijk. "Ik denk dat het tijd is om de politie erbij te betrekken."

Olive knikte, wetend dat hij gelijk had, maar ze voelde een knoop in haar maag. De politie erbij betrekken voelde als een laatste stap, een erkenning dat dit meer was dan alleen een toevallige ontmoeting met een vreemde. Het was een dreiging, en het zou haar niet zomaar laten gaan.

Maar ze wist dat ze geen keuze had. Terwijl Noah haar hand vasthield en haar verzekerde dat alles goed zou komen, voelde Olive dat dit misschien nog maar het begin was van iets dat veel groter en gevaarlijker was dan ze zich had kunnen voorstellen. En hoewel de angst nog steeds in haar zat, wist ze dat ze dit niet alleen hoefde te doen. Ze zou de hulp van haar vrienden, en misschien wel de autoriteiten, nodig hebben om dit mysterie op te lossen—voordat het te laat was.