Forged by Fire COMPLEET

Hoofdstuk 25: Verraad in Vertrouwde Kringen

De kou van de ochtend was verzacht door de zon die over Oxford scheen, maar Olive voelde geen warmte. Ze liep naar haar volgende college, de zware deur van de faculteit ging moeizaam open, alsof de oude stenen wisten wat er in haar omging. De juridische teksten in haar tas leken haar te verzwaren, alsof de hele wereld op haar schouders rustte.

Binnen trof ze een aantal bekende gezichten, waaronder Noah. Hij had een nerveuze energie om zich heen, die Olive meteen opmerkte. Hun blikken kruisten elkaar kort, en hij gaf haar een zwakke glimlach. Maar er was iets vreemds aan zijn houding, iets wat Olive niet kon plaatsen. Sinds die nacht in de tunnels leek er een verandering in hem te zijn opgetreden, iets wat haar steeds meer ongemakkelijk maakte.

Het college van vandaag ging over mensenrechten. Normaal gesproken had Olive zich volledig in de discussie gestort, maar haar gedachten waren bij wat er eerder was gebeurd. De donkere schaduwen die ze hadden ontketend, de dreiging die nog steeds op de loer lag. Maar nog iets anders prikte aan haar onderbewustzijn – een gevoel dat ze iemand in haar nabijheid niet meer volledig kon vertrouwen.

Na het college bleef Olive achter, nog steeds met een zwaar hoofd. Terwijl de andere studenten zich uit de zaal haastten, kwam Noah naar haar toe. Hij leek onrustig, zijn blik schichtig terwijl hij haar met een geforceerde glimlach benaderde.

"Hoe gaat het?" vroeg hij zachtjes, zijn ogen snel wegdraaiend toen ze hem probeerde aan te kijken.

"Het gaat wel," antwoordde Olive kortaf. Ze voelde dat er meer achter zijn woorden zat, iets wat hij niet uitsprak. "En met jou?"

"Prima, prima," antwoordde hij te snel. Hij keek even om zich heen, alsof hij iets of iemand verwachtte. "Kunnen we vanavond misschien ergens afspreken? Ik wil met je praten... over alles."

Olive voelde een steek van wantrouwen door haar heen gaan. Waarom was hij zo nerveus? Iets klopte niet. "Vanavond?" vroeg ze terug, haar stem vlak. "Wat is er aan de hand, Noah?"

Hij wreef ongemakkelijk in zijn nek. "Niets, echt niets. Ik denk gewoon dat we dit moeten bespreken, je weet wel, die nacht... de tunnels. Misschien moeten we toch iemand in vertrouwen nemen, een professor of zo."

Die opmerking deed Olive verstijven. "Iemand in vertrouwen nemen? Je zei zelf nog dat we dit voor ons moesten houden."

Noah haalde diep adem. "Ik weet het, maar ik begin te denken dat het misschien groter is dan wij. We kunnen dit niet alleen oplossen. Er moeten mensen zijn die weten wat die symbolen betekenen, of wat die... schaduw was."

Olive schudde langzaam haar hoofd. "Nee, Noah. We kunnen niet zomaar mensen erbij betrekken. We hebben geen idee wat de gevolgen kunnen zijn." Ze voelde haar wantrouwen groeien. Waarom probeerde hij haar nu te overtuigen van iets waar ze het eerst samen over eens waren geweest?

"Olive, luister." Noah's stem was zacht, bijna smekend. "We kunnen hier niet mee blijven rondlopen. Misschien... misschien zijn er anderen die in gevaar zijn. We moeten iets doen."

Maar de woorden kwamen te laat. Terwijl hij sprak, besefte Olive wat er echt aan de hand was. Het was niet alleen zijn zenuwachtige houding, zijn geforceerde glimlach. Het was de manier waarop hij had omgekeken toen hij de zaal binnenkwam, alsof hij op iemand wachtte. En dan de haast waarmee hij haar probeerde te overtuigen.

"Wie heb je het al verteld?" vroeg ze plotseling, haar stem scherp.

Noah's ogen werden groot van schrik. "Wat bedoel je?"

"Je hebt het al aan iemand verteld, nietwaar?" Olive voelde de woede in haar opkomen. "Daarom ben je zo zenuwachtig. Je hebt het al gedaan."

Noah keek naar de grond en zijn schouders zakten. "Ik... ik had geen keus, Olive. Ze vroegen naar die nacht. Ze wisten dat we in de tunnels waren geweest."

"Wie?" Haar stem was nu ijzig, ze stapte dichter naar hem toe. "Wie wist dat? Wie heb je het verteld?"

"Noah, wat heb je gedaan?"

"Professor Carter," fluisterde Noah tenslotte, zijn stem gebroken. "Hij zag ons die avond. Hij wist dat we iets hadden ontdekt. Hij... hij dreigde ons van de universiteit te laten schorsen als we niets zouden zeggen."

Olive voelde haar maag samenknijpen. Professor Carter was een gerespecteerde, maar mysterieuze figuur aan de universiteit. Hij stond bekend om zijn expertise in oude symbolen en mythologie, maar ook om zijn harde aanpak en zijn onwrikbare gezag. Als hij had gezien wat zij hadden ontdekt, dan was het te laat om terug te gaan. En nu had Noah hen verraden.

"Hoe kon je dat doen?" vroeg Olive, haar stem trillend van woede en ongeloof. "We hadden een pact, Noah. We zouden dit stilhouden, samen."

"Ik had geen keus!" riep Noah, nu wanhopig. "Hij zou ons alles afnemen, Olive. Mijn beurs, mijn toekomst hier. Wat had ik anders moeten doen?"

"Je had ons moeten vertrouwen," siste Olive. "En nu weet Carter ervan. Wat denk je dat hij gaat doen? Heb je daarover nagedacht?"

Noah staarde naar de grond, terwijl zijn schuldgevoel duidelijk zichtbaar werd. "Ik... ik weet het niet. Hij zei dat hij alleen meer wilde weten, dat hij geïnteresseerd was in het onderzoek."

"Onderzoek?" Olive schudde haar hoofd, terwijl de realiteit op haar neerviel. "Dit is geen onderzoek, Noah. Dit is gevaarlijk. Wat we hebben gevonden in die tunnels... het is niet zomaar iets waar je onderzoek naar kunt doen."

Ze draaide zich om, haar gedachten racend. Wat moest ze nu doen? Professor Carter wist nu van de tunnels, van de symbolen, en wat ze hadden losgemaakt. De professor was vast niet iemand die voor een mysterie zou terugdeinzen. Wat als hij verder ging met zijn zoektocht? Wat als hij de schaduw zou vinden, of erger nog, zou bevrijden?

Olive wist dat er maar één optie was. Ze moest Carter voor zijn. Ze moest een manier vinden om te ontdekken wat hij van plan was, voordat hij iets onherstelbaars deed. En daarvoor had ze Noah niet meer nodig.

Zonder nog iets te zeggen, draaide ze zich om en liep weg, haar hart bonzend in haar borstkas. Ze voelde Noah's blik in haar rug, maar ze weigerde om te stoppen. Het verraad was te groot om zomaar te negeren, en nu moest ze zelf een weg vinden om alles recht te zetten.

Toen ze de deur van de faculteit uitliep, wist ze dat de tijd tegen haar werkte. Wat ze die nacht hadden losgelaten, stond op het punt om iets veel gevaarlijkers te worden.