Forged by Fire COMPLEET

Hoofdstuk 28: Gesmeed in Vuur

De lucht voelde scherp en kil tegen Olive's huid terwijl ze en Noah door de stille straten van Oxford renden, het klamme zweet op hun rug koelde in de nachtelijke lucht. Hun hartslagen bonkten in hun oren, en de echo van hun voetstappen vulde de lege ruimte. Het voelde alsof ze eindelijk ontsnapt waren aan een duisternis die hen al die tijd achtervolgde, maar de angst om teruggepakt te worden bleef als een onzichtbare hand om hun keel geklemd.

Ze kwamen tot stilstand onder een oude eik aan de rand van het universiteitsterrein. De knoestige wortels staken uit de grond alsof ze hen wilde beschermen. Olive leunde zwaar tegen de ruwe bast, haar longen brandden van de inspanning. Noah stond naast haar, handen op zijn knieën, hijgend van de uitputting.

"Ik weet niet hoe lang we veilig zijn," fluisterde Noah tussen het hijgen door. "Carter zal niet opgeven, zeker nu niet."

Olive knikte langzaam, haar ademhaling nog steeds onregelmatig. "Hij weet meer dan wij," zei ze, haar stem laag maar scherp. "Hij weet dingen over mijn familie, over de energie in die tunnels, waar ik nog nooit van gehoord heb."

Noah keek haar aan, zijn blik was er een van ongeloof en bezorgdheid. "Je familie? Wat heeft dit te maken met jou?"

Olive sloot haar ogen en liet de woorden van Carter weer door haar gedachten glijden. Het idee dat haar familie al generaties lang met diezelfde energie te maken had gehad, dat zij op een of andere manier verbonden was met dat gevaarlijke mysterie onder de stad, leek absurd. Maar het voelde tegelijkertijd zo echt, alsof een sluier van onwetendheid langzaam werd opgelicht.

"Volgens Carter waren mijn voorouders ooit bewakers van die kracht. Ze wisten wat het was en beschermden het, tot de kennis verloren ging." Olive's stem trilde licht terwijl ze sprak. "En nu ben ik blijkbaar de sleutel om het opnieuw te ontsluiten."

Noah staarde haar sprakeloos aan. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar leek geen woorden te vinden. Uiteindelijk ging hij naast haar zitten, met zijn rug tegen dezelfde boom. "Dus Carter wil jou gebruiken om die energie... die kracht vrij te laten?"

Olive knikte. "Ja. Hij denkt dat ik de enige ben die het kan beheersen, of tenminste de energie kan leiden. Maar ik voel het anders. Ik weet dat het gevaarlijk is. Het is geen kracht om te beheersen of te gebruiken. Het is vernietigend. Wat hij wil doen, is levensgevaarlijk."

De wind stak op, fluisterend door de bladeren boven hen, alsof de stad zelf hun gesprek afluisterde. De koude bries deed Olive huiveren, maar niet alleen door de kou. Er hing iets in de lucht, een beklemmende dreiging die ze niet van zich af kon schudden.

"We moeten iets doen," zei Noah uiteindelijk, zijn stem zacht maar vastberaden. "We kunnen niet blijven weglopen. Carter weet te veel en hij zal niet stoppen voordat hij krijgt wat hij wil."

Olive knikte langzaam en liet haar blik rusten op de sterren boven hen. Het voelde alsof de wereld veel groter was geworden sinds ze in Oxford was aangekomen. Haar droom om hier te studeren leek nu zo klein in vergelijking met wat ze ontdekt had. Oxford was niet alleen een stad van academische traditie en geschiedenis; het was een plaats doordrenkt van een kracht waar ze nu deel van uitmaakte, of ze dat nu wilde of niet.

"Ik ben niet van plan om weg te lopen," zei Olive met een nieuwe vastberadenheid in haar stem. "Wat er ook gebeurt, we moeten een manier vinden om hem te stoppen. Die kracht, die energie... het mag niet in de verkeerde handen vallen."

Noah keek haar aan, bewondering in zijn ogen. "Maar hoe kunnen we dat doen? We weten nauwelijks wat het is. Carter heeft er jaren over gedaan om te leren wat hij weet."

Olive staarde naar de grond, haar gedachten razendsnel werkend. "We weten dat het vuur nodig heeft," zei ze langzaam. "Die energie is gesmeed in vuur. Dat is de kern ervan. Misschien is dat ook de sleutel om het te vernietigen."

Noah fronste. "Gesmeed in vuur?"

Olive knikte. "Dat zei hij. Het komt voort uit iets oud, iets destructiefs. Vuur kan zowel scheppen als vernietigen. Het enige wat we moeten doen, is ontdekken hoe we dat proces omkeren. Hoe we het terug kunnen sturen naar waar het vandaan komt."

"Dat klinkt alsof we spelen met iets dat we niet volledig begrijpen," zei Noah voorzichtig.

"Misschien," antwoordde Olive, terwijl ze haar rug van de boom losmaakte en weer rechtop ging staan. "Maar het is onze enige optie. We kunnen niet blijven wachten totdat Carter zijn plan uitvoert. We moeten actie ondernemen, hoe gevaarlijk het ook is."

De stilte die volgde was zwaar, maar gevuld met onderlinge verbondenheid. Olive wist dat ze niet alleen was in deze strijd. Noah had zich in deze chaos gestort om haar te helpen, en dat betekende meer voor haar dan hij waarschijnlijk besefte. Ze keek naar hem, naar de vastberadenheid in zijn ogen, en wist dat hij bereid was alles te riskeren, net zoals zij.

Plotseling klonk er gerommel in de verte, alsof de aarde diep onder hun voeten bewoog. Olive voelde een siddering door de grond trekken en keek naar Noah. Hij voelde het ook.

"Wat was dat?" vroeg Noah gespannen.

Olive schudde haar hoofd, maar haar ogen werden groot van de angst die ze niet langer kon verbergen. "Het begint," fluisterde ze. "Carter is er al mee bezig."

Noah sprong overeind. "Wat bedoel je? Wat is er begonnen?"

"De energie," zei Olive met een verontrustende zekerheid in haar stem. "Hij probeert het te activeren, Noah. En als hij slaagt, kan het Oxford vernietigen."

"Dan hebben we geen tijd te verliezen," zei Noah, zijn hand op haar schouder leggend om haar aandacht te trekken. "We moeten terug naar die tunnels. We moeten het stoppen, wat er ook nodig is."

Olive voelde de adrenaline opnieuw door haar lichaam pompen. De angst was er, maar het was vermengd met iets anders—vastberadenheid. Ze was door vuur gegaan, door de hitte van verraad, leugens en geheimen, en ze was sterker geworden.

"Je hebt gelijk," zei ze uiteindelijk, haar stem stevig en klaar voor de strijd. "We zijn hier niet klaar. Niet totdat dit voorgoed voorbij is."

De stilte van de nacht leek op hen te drukken terwijl ze samen hun stappen richtten op de tunnels. Oxford was nog steeds, maar diep vanbinnen voelde Olive de storm naderen. Ze wist dat deze confrontatie het einde zou zijn van het pad dat ze onbewust was ingeslagen.

En ze was klaar.

Want, net zoals het geheim dat ze probeerden te stoppen, was ook zij gesmeed in vuur.

Olive wist dat ze nooit meer dezelfde zou zijn. Wat er ook zou komen, ze had zichzelf opnieuw gevonden, in het hart van de strijd. Klaar om te vechten, klaar om te verbranden als het nodig was—want soms is het vuur dat ons vormgeeft, ook het vuur dat ons redt.