Forged by Fire COMPLEET

Hoofdstuk 8: Onverwachte Ontmoetingen

De tweede week van Olive's studie begon net zo intens als de eerste. Haar dagen waren gevuld met colleges, uren in de bibliotheek en het bijwerken van aantekeningen. Ze begon een ritme te vinden, een balans tussen het harde werk en de nieuwe vrienden die ze langzaam maar zeker begon te maken. Maar ondanks het drukke schema, voelde ze dat er iets ontbrak—iets dat haar studies compleet zou maken.

Op een woensdagmiddag, terwijl de zon verscholen bleef achter een grauwe lucht, liep Olive naar haar volgende college in een van de oudere gebouwen op de campus. Het was een dag waarop de herfst zich van zijn koudste kant liet zien, en ze trok haar jas steviger om zich heen terwijl de wind om haar heen woei. Haar gedachten dwaalden af naar de avond ervoor, toen ze met Lily had zitten praten over hoe ze zich echt thuis begon te voelen in Oxford, maar dat er iets was dat haar nog steeds onrustig maakte.

Toen ze de collegezaal binnenstapte, zag ze meteen dat er iets anders was. De gebruikelijke dynamische professor was er niet; in plaats daarvan stond er een jonge vrouw vooraan in de zaal, elegant gekleed en met een zelfverzekerde uitstraling. Olive nam snel plaats en keek nieuwsgierig toe.

"Goedemiddag, iedereen," begon de vrouw met een warme glimlach. "Mijn naam is Emma Clarke, en ik vervang jullie professor vandaag. We gaan het hebben over een onderwerp dat nauw verbonden is met mijn eigen onderzoeksgebied: de ethiek van moderne rechtspraktijken."

Olive rechtte haar rug. Ethiek was altijd een van haar favoriete onderwerpen geweest, een veld waar ze niet alleen haar kennis van de wet kon gebruiken, maar ook haar morele kompas. Emma Clarke begon te spreken met een passie die de hele zaal meesleepte. Ze stelde prikkelende vragen en daagde de studenten uit om verder te denken dan de gebruikelijke kaders van de wet.

Halverwege het college wees Emma naar Olive. "Miss Stevens, als ik me niet vergis? Wat zou u doen als u voor de keuze stond om een cliënt te vertegenwoordigen wiens morele waarden volledig in strijd zijn met de uwe, maar die toch recht heeft op verdediging?"

Olive voelde een lichte nervositeit, maar ook een zekere opwinding. Ze wist dat ze in deze discussie haar stem moest laten horen. "Ik denk dat het een lastige situatie is, professor," begon ze, terwijl ze nadacht over haar woorden. "Als jurist heb je een verantwoordelijkheid tegenover de wet, maar je hebt ook een verantwoordelijkheid tegenover jezelf en je eigen ethische overtuigingen. In zo'n geval zou ik proberen een balans te vinden tussen mijn professionele plicht en mijn persoonlijke waarden. Misschien zou ik proberen de cliënt te adviseren op een manier die ethisch verantwoord is, terwijl ik toch binnen de grenzen van de wet blijf."

Emma knikte goedkeurend. "Een genuanceerd antwoord, Miss Stevens. Het is precies deze balans tussen ethiek en wet die zo cruciaal is in ons vakgebied. Houd die gedachte vast, want die zal u goed van pas komen in uw verdere carrière."

Na het college verzamelde de studenten zich zoals gewoonlijk in groepjes, en Olive merkte dat Michael, die ze vorige week had ontmoet, op haar afkwam. "Dat was een indrukwekkend antwoord," zei hij terwijl ze samen de trap afliepen. "Ik zou waarschijnlijk niet zo snel een antwoord hebben kunnen formuleren."

Olive glimlachte. "Dank je. Ik denk gewoon veel na over ethiek, vooral omdat het zo vaak lijkt te botsen met de praktische kant van het recht."

Michael knikte instemmend. "Ik ook, maar het blijft lastig om er echt grip op te krijgen. Misschien moeten we er eens verder over praten, onder het genot van een kop koffie of zo?"

Olive aarzelde even, maar glimlachte toen. "Dat lijkt me een goed idee. Misschien na het volgende college?"

"Deal," zei Michael met een glimlach, en ze liepen samen verder, pratend over de verschillende morele dilemma's die ze al hadden besproken in hun colleges.

Die middag stond er geen college meer op het programma, dus besloot Olive om naar de bibliotheek te gaan om te werken aan een essay. Terwijl ze door de lange, stille gangen van de bibliotheek liep, met de geur van oude boeken in de lucht, vond ze een rustige plek bij een raam. De regen tikte zachtjes tegen het glas terwijl ze zich onderdompelde in haar werk.

Plots werd haar concentratie onderbroken door een zachte stem. "Olive Stevens, toch?"

Ze keek op en zag een jongen staan met warrig blond haar en een ongedwongen houding. Hij had een nieuwsgierige blik in zijn ogen, alsof hij net een puzzel had opgelost.

"Ja, dat ben ik," antwoordde Olive met een lichte frons. Ze herkende hem niet.

"Sorry dat ik je stoor," ging hij verder, "maar ik hoorde je naam vallen tijdens het college vanmorgen en ik moest even checken of jij het echt was."

"Oké...," zei Olive, nog steeds niet helemaal begrijpend.

De jongen glimlachte verontschuldigend. "Oh, ik ben vergeten me voor te stellen. Ik ben Noah. We hebben elkaar een paar keer gezien bij de pub, maar ik denk niet dat we ooit echt hebben gepraat. Ik werk er ook, net als jij."

Nu begon Olive zich hem vaag te herinneren. Hij was vaak in de pub, meestal bezig achter de bar, en ze had hem inderdaad een paar keer vluchtig gezien. Maar omdat ze meestal te druk was met haar eigen werk, had ze nooit echt met hem gesproken.

"Nu je het zegt, ik herken je," antwoordde ze met een verontschuldigende glimlach. "Sorry, ik was waarschijnlijk te druk met het leren van het werk."

"No worries," zei Noah met een luchtige handbeweging. "Maar ik vond het gewoon grappig dat we elkaar hier weer tegenkwamen. Het is een kleine wereld, hè?"

Olive lachte. "Ja, dat is het zeker. Werk je hier vaak in de bibliotheek?"

Noah knikte. "Zo vaak als ik kan. Het is een van de weinige plekken waar ik echt kan studeren zonder afgeleid te worden. Tenzij ik, zoals nu, per ongeluk mensen stoor."

"Je stoort niet," stelde Olive hem gerust. "Ik was net toe aan een pauze."

Ze praatten nog een tijdje verder over hun studies en werk in de pub. Noah bleek een filosofiestudent te zijn, en hun gesprek verdiepte zich al snel in de ethische kwesties die Olive die ochtend had besproken tijdens het college. Het verbaasde haar hoe gemakkelijk het was om met hem te praten, alsof ze al veel langer vrienden waren.

Toen ze uiteindelijk weer aan het werk gingen, voelde Olive zich verfrist door het gesprek. Het was prettig om iemand te ontmoeten die niet alleen dezelfde werkplek deelde, maar ook dezelfde intellectuele interesses had. Oxford begon steeds meer aan te voelen als een plek waar ze niet alleen kon leren, maar ook kon groeien als persoon, omringd door mensen die haar op verschillende manieren uitdaagden.

Die avond, terwijl ze in haar kamer zat en haar aantekeningen nog eens doornam, dwaalden haar gedachten weer af naar de ontmoeting met Noah. Hij leek haar te begrijpen op een manier die ze nog niet eerder had meegemaakt bij haar andere vrienden. Misschien zou deze nieuwe vriendschap, net als haar studie, haar helpen om die onrust te stillen die ze eerder had gevoeld.

Maar voor nu was het tijd om zich weer te richten op haar studie. De volgende dag zou opnieuw vol zitten met colleges en opdrachten, en Olive wist dat ze zich volledig moest inzetten om het tempo bij te houden. Toch was er iets aan deze dag dat haar hoopvol stemde—iets dat haar het gevoel gaf dat Oxford nog veel meer voor haar in petto had, als ze maar openstond voor de onverwachte wendingen op haar pad.

Met dat in gedachten sloot Olive haar boeken, zette een kop thee voor zichzelf en zakte achterover in haar stoel, terwijl de regen zachtjes tegen het raam tikte en de nacht zich langzaam over de stad verspreidde.