Forged by Fire COMPLEET

Hoofdstuk 20: De Fluisteringen van het Verleden

Het geluid werd steeds duidelijker. Het was geen wind of een echo van hun eigen voetstappen, maar een laag, dreigend gefluister dat door de tunnel kroop. Olive voelde haar handen trillen terwijl ze haar zaklamp stevig vasthield. Ze haalde diep adem en probeerde haar paniek te onderdrukken, maar elke vezel in haar lichaam schreeuwde dat ze moest vluchten.

"Wat is dat?" vroeg Lily, haar stem dun en gespannen.

Noah knipperde nerveus met zijn zaklamp, de lichtstraal dansend over de vochtige muren. "Ik weet het niet," fluisterde hij, terwijl zijn ogen de duisternis in tuurden. "Maar het komt dichterbij."

Olive voelde een vreemde energie om hen heen. Het leek alsof de muren van de tunnel zich samenknepen, alsof iets hen in de gaten hield, onzichtbaar maar aanwezig. Ze kon het niet langer ontkennen: er was iets diep onder Oxford, iets wat ze nog niet begrepen. En dat iets had hen in zijn greep.

"Laten we verder gaan," zei Olive uiteindelijk, haar stem vastberaden, maar met een randje van angst. Ze wist dat ze geen andere keuze hadden. De tunnel was hun enige uitweg, en wat er ook achter hen was, het wilde niet dat ze hier waren.

Ze stapten voorzichtig verder, de duisternis om hen heen dichter en dichter wordend. De muren voelden nu vochtig aan, en de vloer onder hun voeten was glad van het eeuwenoude vocht. Het gefluister klonk af en toe als stemmen, maar de woorden waren onbegrijpelijk, alsof ze uit een andere tijd kwamen, een andere werkelijkheid.

Na enkele minuten, die aanvoelden als uren, kwam de tunnel uit op een open ruimte. De wanden spreidden zich plotseling uit, en voor hen lag een ondergrondse kamer die hen allemaal deed verstijven van schrik. De lucht was zwaar, en het rook muf, maar dat was niet het meest onheilspellende. In het midden van de ruimte stond een altaar, gemaakt van dezelfde verweerde stenen als de muren, bedekt met oude, halfvergane inscripties en symbolen die Olive niet kon ontcijferen. Het was duidelijk een plek van rituelen, misschien zelfs offers.

"Dit... dit is oud," fluisterde Noah, terwijl hij zijn zaklamp over het altaar liet glijden. "Ouder dan Oxford zelf, denk ik."

Lily stond naast hem, haar gezicht bleek en gespannen. "Wat deden ze hier? Wat is dit voor plek?"

Olive liep langzaam naar het altaar, haar blik gevangen door een groot boek dat in het midden lag. Het was bedekt met een dikke laag stof en schimmels, en de bladzijden leken haast te vergaan onder haar blik. Haar vingers trilden toen ze het voorzichtig opende, de vergeelde pagina's krakend onder haar aanraking.

De taal waarin het boek geschreven was, was oud en vreemd. Ze herkende enkele woorden, maar de meeste symbolen waren onbegrijpelijk. Toch voelde ze een huivering over haar heen glijden terwijl ze door de bladzijden bladerde. Dit boek was geen gewoon boek. Het voelde... geladen.

"Kun je het lezen?" vroeg Lily zachtjes, terwijl ze over Olive's schouder keek.

"Nee, niet alles," antwoordde Olive, haar stem zacht. "Maar sommige woorden lijken op Latijn, of iets wat erop lijkt."

Noah boog zich voorover en wees naar een symbool dat meerdere keren op de pagina's voorkwam. "Kijk, dat symbool zagen we ook op de muren van de tunnel. Dit moet iets betekenen."

Voordat Olive verder kon bladeren, begon het gefluister opnieuw. Dit keer was het luider, duidelijker. Het leek van alle kanten te komen, alsof de muren zelf tot hen spraken. Het was geen abstract geluid meer; ze konden nu bijna stemmen onderscheiden, fluisterend, roepend, smeekend.

Olive sloeg het boek dicht, haar hart bonzend in haar borst. "We moeten hier weg," zei ze, haar stem trillend van paniek. "Er klopt iets niet. Deze plek is verkeerd."

Maar voordat ze zich konden omdraaien, gebeurde het.

Een harde klap weergalmde door de tunnel achter hen, gevolgd door een zware dreun die de grond onder hun voeten liet trillen. De ingang waar ze door waren gekomen, werd geblokkeerd door een groot stuk steen dat met een onheilspellende finaliteit viel. Ze waren opgesloten.

"Noah!" riep Lily, paniek in haar stem terwijl ze naar de ingestorte doorgang rende. Ze beukte tegen de steen, maar het was nutteloos. Het blokkeerde hun enige uitweg.

Olive draaide zich in het rond, zoekend naar een andere manier om te ontsnappen, maar de kamer had geen andere uitgangen. Alleen het altaar stond daar, onheilspellend en stil, alsof het wachtte. De fluisteringen werden luider, en Olive voelde een koude rilling langs haar ruggengraat lopen.

"We zitten vast," fluisterde Noah, zijn stem laag en ontdaan van de gebruikelijke zelfverzekerdheid. "Wat nu?"

Olive keek naar het altaar, haar gedachten duizelingwekkend. Er moest een manier zijn om hieruit te komen. Ze konden hier niet opgesloten blijven. Maar op dat moment viel haar oog op een klein, glanzend object dat half onder het altaar uitstak. Ze bukte zich om het op te pakken en voelde de koele aanraking van een metalen sleutel in haar hand.

Ze hield de sleutel omhoog. "Misschien... misschien opent deze iets. Misschien is er toch een manier om hier weg te komen."

Noah en Lily keken haar aan, hun ogen vol hoop en angst. Olive wist dat dit hun laatste kans was, en zonder aarzelen begon ze de kamer af te speuren naar iets waar de sleutel op zou passen. Ze inspecteerde het altaar nauwkeuriger, en net toen ze haar handen over de achterkant liet glijden, voelde ze een kleine uitsparing in de stenen. Het was bijna onzichtbaar, maar de sleutel paste perfect.

Met een diepe ademhaling draaide Olive de sleutel om. Een zacht, mechanisch geluid klonk uit het altaar, gevolgd door een lage trilling die door de kamer ging. En toen, alsof de oude stenen hun geheimen hadden prijsgegeven, begon een gedeelte van de muur aan de andere kant van de kamer langzaam te verschuiven. Een tweede tunnel opende zich, donkerder en onheilspellender dan de eerste.

"Daar," zei Olive, haar stem nauwelijks hoorbaar. "Dat is onze uitweg."

Lily staarde naar de donkere doorgang, haar angst zichtbaar in haar ogen. "En wat als we daar iets tegenkomen wat nog gevaarlijker is?"

"We hebben geen andere keuze," antwoordde Noah. "Wat er ook achter die deur is, het is beter dan hier opgesloten zitten."

Olive knikte en zette de eerste stap in de nieuwe tunnel. De lucht was kouder, vochtiger, en de duisternis leek hen haast te omhelzen. Met elke stap die ze verder zetten, voelde ze de fluisteringen achter hen verdwijnen, maar een nieuwe aanwezigheid leek hen te volgen, onzichtbaar maar constant.

De spanning in de tunnel bouwde zich op, en hoe verder ze gingen, hoe meer Olive het gevoel kreeg dat ze ergens op afliepen. Niet naar een uitweg, maar naar iets dat al die tijd op hen had gewacht.