Forged by Fire COMPLEET

Hoofdstuk 9: Schaduwen in de Nacht

De dagen vlogen voorbij terwijl Olive zich steeds meer in haar studies verdiepte. Haar colleges werden intensiever en uitdagender, en de lat lag elke dag hoger. Maar ondanks de drukte voelde ze een groeiende vastberadenheid. De vriendschappen die ze begon te smeden—met Lily, Michael en nu ook Noah—gaven haar het gevoel dat ze hier echt thuishoorde. Ze was niet meer de nieuwkomer die onzeker rondkeek; ze was een student aan Oxford, met alle verantwoordelijkheden en kansen die daarbij kwamen kijken.

Op een vrijdagavond na een lange dag vol colleges en bibliotheekstudies, besloot Olive een pauze in te lassen. Lily had haar uitgenodigd om mee te gaan naar een feest in een van de oude studentenkamers aan de rand van de campus. Het klonk als een welkome afleiding, en Olive stemde in, ondanks haar vermoeidheid. Ze wist dat het belangrijk was om af en toe te ontspannen, vooral na een week als deze.

De avond begon gezellig. De kamer was volgepakt met studenten, de lucht zwaar van muziek en gelach. Lily was, zoals altijd, het stralende middelpunt, terwijl ze met iedereen leek te praten en te lachen alsof ze hen al jaren kende. Olive vond het leuk om haar vriendinnen in deze omgeving te zien, en ze begon zelf ook wat meer te ontspannen.

Noah arriveerde later op de avond, en hij begroette Olive met een brede glimlach. "Je ziet eruit alsof je wel een drankje kunt gebruiken," zei hij met een knipoog, terwijl hij haar een glas aanreikte.

Olive lachte. "Daar zou je wel eens gelijk in kunnen hebben." Ze nam een slok en voelde de spanning van de week langzaam wegzakken.

Naarmate de avond vorderde, raakte Olive steeds meer op haar gemak. Ze praatte met verschillende mensen, danste met Lily, en vond zichzelf uiteindelijk samen met Noah in een hoek van de kamer, waar ze in een diep gesprek verzeild raakten. Ze spraken over hun studies, hun dromen, en de druk die ze voelden om te slagen. Noah bleek een verrassend inzichtelijke gesprekspartner te zijn, en Olive voelde zich steeds meer op haar gemak in zijn gezelschap.

Maar terwijl de avond vorderde, begon Olive zich wat licht in haar hoofd te voelen. Ze schoof haar glas opzij en besloot een luchtje te scheppen. "Ik ga even naar buiten," zei ze tegen Noah. "Moet je mee?"

Noah schudde zijn hoofd. "Ik blijf hier nog even. Zie je zo!"

Olive knikte en liep naar buiten. De koude lucht sloeg haar in het gezicht toen ze de deur opende en de stille straat opliep. Het was een verademing na de warme, drukke kamer. Ze haalde diep adem en keek naar de sterren boven haar, genietend van het moment van rust.

Terwijl ze daar stond, hoorde ze voetstappen achter zich. Ze draaide zich om, verwachtend Noah of misschien Lily te zien, maar tot haar verrassing stond daar een onbekende man. Hij had een donkere jas aan en een hoed die zijn gezicht deels bedekte.

"Goedenavond," zei hij, zijn stem laag en kalm. "Mooi weer om even buiten te zijn, nietwaar?"

Olive voelde een lichte huivering door haar heen gaan. Er was iets vreemds aan de man, iets in de manier waarop hij haar aankeek. "Ja, het is verfrissend," antwoordde ze, haar stem iets steviger dan ze zich voelde.

De man kwam dichterbij, en Olive stapte instinctief achteruit. "Ik heb je de laatste tijd vaak zien lopen in de stad," vervolgde hij, terwijl hij haar bleef aankijken. "Je lijkt nieuw hier. Wat brengt je naar Oxford?"

Olive voelde haar hart sneller kloppen. "Ik studeer hier," antwoordde ze kort. "En jij? Woon je hier in de buurt?"

De man glimlachte, maar zijn ogen bleven koud. "Zoiets. Ik ben vaak in de buurt."

Olive voelde een golf van onbehagen over zich heen komen. Er was iets aan deze man dat haar ongemakkelijk maakte, en ze wist dat ze hier niet langer wilde blijven. "Ik moet terug naar het feest," zei ze, en ze draaide zich om om terug te lopen naar de deur.

Maar net toen ze zich omdraaide, greep de man haar arm vast. Olive verstijfde. "Niet zo snel, Olive," zei hij zachtjes. "We hebben nog niet eens kennisgemaakt."

Hoe wist hij haar naam? Olive voelde paniek opkomen, maar ze probeerde rustig te blijven. Ze trok haar arm los en keek hem strak aan. "Laat me met rust," zei ze, haar stem trillend van vastberadenheid. "Ik ga nu terug."

De man leek even verrast door haar reactie, maar toen liet hij haar los en stapte hij achteruit, zijn glimlach breed en sinister. "Voor nu," zei hij. "Maar we zien elkaar nog wel."

Olive draaide zich snel om en haastte zich terug naar de deur van het gebouw. Haar hart bonsde in haar borst terwijl ze de trap op rende en terug de kamer in ging. Ze wilde niets liever dan de veiligheid van de drukte om zich heen. Lily zag haar binnenkomen en zwaaide naar haar, maar Olive liep direct naar Noah toe.

"Noah, ik moet je iets vertellen," zei ze, terwijl ze hem aan zijn arm trok. De paniek in haar stem was duidelijk, en Noah keek haar bezorgd aan.

"Wat is er gebeurd?" vroeg hij meteen, zijn stem serieus.

Olive vertelde hem snel over de ontmoeting met de man buiten. Noah's gezicht vertrok bij elk detail, en toen ze klaar was, pakte hij haar handen vast.

"Je gaat niet alleen naar huis," zei hij beslist. "Ik ga met je mee, en we zorgen ervoor dat je veilig aankomt. Dat was duidelijk niet in orde."

Olive knikte, dankbaar voor zijn steun. De rest van de avond voelde een beetje als een waas. Ze bleef dicht bij Noah, terwijl ze nog steeds probeerde te verwerken wat er was gebeurd. Uiteindelijk besloot ze vroeg naar huis te gaan, samen met Noah. Terwijl ze door de verlaten straten van Oxford liepen, bleef Olive over haar schouder kijken, half verwachtend de man weer te zien opduiken.

Maar de straten bleven leeg, en de enige geluiden die ze hoorden, waren het zachte ruisen van de wind en hun eigen voetstappen op de stoep. Toen ze uiteindelijk bij haar kamer aankwamen, draaide Olive zich naar Noah en omhelsde hem stevig.

"Dank je wel," fluisterde ze. "Ik weet niet wat ik zonder jou had gedaan."

Noah glimlachte geruststellend en legde een hand op haar schouder. "Het komt goed, Olive. Als er iets is, bel me dan meteen. Ik wil dat je je veilig voelt, oké?"

Olive knikte en keek hem dankbaar aan. Toen ging ze naar binnen, sloot de deur achter zich en leunde er even tegenaan, terwijl ze diep ademhaalde.

Ze wist dat ze zich niet meer kon veroorloven om onoplettend te zijn. Oxford was een prachtige stad, maar zoals ze die avond had ontdekt, kon het ook een plek zijn waar gevaren op de loer lagen. Ze zou haar ogen openhouden en zich voorbereiden op wat er nog zou kunnen komen. Ze was hier voor haar studie, voor haar toekomst, en ze zou ervoor zorgen dat niets haar daarvan zou afhouden.