Forged by Fire COMPLEET

Hoofdstuk 22: De Uitweg

Het trillen van de grond onder hen werd heviger terwijl Olive, Lily en Noah door de smalle tunnel renden. Elke stap leek zwaarder te worden, alsof de lucht zelf hen tegenhield, hen wilde vastklampen aan de duisternis. Achter hen weerklonken onheilspellende geluiden: het gerinkel van kettingen, gevolgd door het lage, dreigende geluid van iets wat zich uit zijn eeuwenoude gevangenis probeerde te bevrijden.

"We moeten sneller!" riep Noah, zijn stem overspoeld met paniek. Hij trok Lily mee, haar ogen groot en angstig.

Olive's hart bonkte in haar borst, en haar longen voelden alsof ze in brand stonden. Ze had het gevoel dat de tunnel zich steeds verder versmalde, de muren kwamen dichterbij, en de duisternis leek hen steeds dieper de aarde in te willen sleuren.

Ze greep haar zaklamp steviger vast en dwong zichzelf door te blijven rennen. Achter hen leek de tunnel te leven, het gefluister was luider geworden, nu duidelijk verstaanbaar als echo's van stemmen. Stemmen die niet thuishoorden in deze tijd, stemmen die hen riepen, hen probeerden terug te lokken naar de stenen cirkel en de onheilspellende kracht die daar was ontwaakt.

"Daar!" Lily's stem klonk plotseling opgelucht. "Ik zie licht!"

Voor hen, in de verte, was een zwakke gloed zichtbaar. Het leek onmogelijk, maar er was licht. Een uitgang.

"Ren!" schreeuwde Olive, terwijl ze al haar kracht bij elkaar raapte. Ze zette haar tanden op elkaar en sprintte vooruit, vastbesloten om te ontsnappen aan de dreigende aanwezigheid die hen op de hielen zat.

De grond onder hen schudde nu hevig, en boven hen begonnen kleine stukken steen van het plafond te vallen. Een dikke laag stof hing in de lucht, waardoor het moeilijk was om goed te zien. Maar de lichtstraal voor hen werd steeds helderder, als een baken van hoop in de benauwende tunnel.

Nog slechts een paar meter.

"Bijna daar!" riep Noah, zijn stem gevuld met adrenaline. Hij haalde Lily in en rende voorop, zijn hand naar de lichte opening uitgestrekt.

Maar net toen ze de uitgang bijna hadden bereikt, klonk er een verontrustend geluid achter hen. Het was niet het trillen van de grond, maar iets diepers, iets zwaarders, alsof een enorme steen langzaam werd weggeduwd. Het klonk als het einde van de ketenen. Olive keek vluchtig achterom, en haar hart sloeg een slag over.

Een enorme, donkere schaduw, die nauwelijks de vorm had van iets menselijks, verscheen in de verte, zijn contouren wazig, maar dreigend. Het leek vastbesloten hen te achtervolgen, om hen terug te halen naar de diepten van de catacomben.

"Blijf rennen!" gilde Lily, haar ademhaling oppervlakkig van de angst.

Met een laatste uitputtingsslag duwden ze zichzelf vooruit, de laatste meters naar de opening. Olive voelde haar benen trillen onder de uitputting, maar ze dwong zichzelf verder te gaan. Het licht werd nu feller, en eindelijk bereikten ze de uitgang.

Ze struikelden naar buiten, waar ze zich op hun knieën lieten vallen, hun lichamen uitgeput van de inspanning. Buiten was de lucht koud en fris, een scherpe tegenstelling tot de benauwende, donkere tunnel. Ze bevonden zich in een open veld, net buiten de stad. Boven hen hing de nachtelijke hemel vol sterren, maar de rustige, heldere nacht leek bijna surrealistisch na de verstikkende spanning van de ondergrondse tunnel.

Olive draaide zich om, haar borstkas nog steeds op en neer gaand van de zware ademhaling. De opening van de tunnel was een donkere, gapende mond die op hen uitkeek. Er leek niets meer te bewegen. Het trillen van de grond was gestopt, en het onheilspellende gefluister was verdwenen.

"Hebben we het gehaald?" vroeg Lily, haar stem schor van de inspanning.

Noah keek achterom, zijn gezicht bedekt met stof en zweet. "Ik... ik denk het wel," hijgde hij. "Maar wat was dat? Wat is daar beneden gebeurd?"

Olive stond op, haar benen nog steeds trillend van de adrenaline. Ze wreef het stof van haar handen en keek naar de donkere opening. "Ik weet het niet," zei ze. "Maar wat het ook was, het is oud. Ouder dan we ooit hadden kunnen vermoeden. En we hebben het wakker gemaakt."

Lily slikte. "We hadden daar nooit naar binnen moeten gaan."

"Nooit," bevestigde Noah. Hij keek naar Olive, zijn ogen gevuld met vragen. "Denk je dat het... vrij is?"

Olive haalde diep adem en keek naar de tunnel. Er was geen enkel geluid meer te horen, geen enkele beweging. Toch voelde ze een rilling langs haar ruggengraat glijden. Ze wist niet wat ze moest geloven, maar iets in haar zei dat dit niet het einde was. Ze hadden iets betreden dat niet voor hen bedoeld was, iets dat niet zomaar verdween.

"We kunnen het niet zeker weten," antwoordde ze tenslotte. "Maar we zijn hier weg, en we moeten ervoor zorgen dat niemand anders daar ooit naar binnen gaat."

Noah en Lily knikten. Ze wisten allemaal dat het beter was om dit geheim met zich mee te dragen, om nooit te onthullen wat ze hadden ontdekt. Oxford had vele geheimen, maar dit geheim moest diep onder de grond blijven, samen met de schaduwen en het kwaad dat daar al eeuwen gevangen zat.

"Kom," zei Olive, haar stem rustiger. "Laten we teruggaan naar de stad. We moeten dit achter ons laten, zo goed als we kunnen."

Langzaam begonnen ze terug te lopen, hun lichamen nog steeds moe, maar hun gedachten gevuld met de gebeurtenissen van die nacht. De stilte van het veld omringde hen, maar Olive wist dat het nooit echt stil zou zijn in haar gedachten. Wat ze hadden gezien, wat ze hadden wakker gemaakt, zou hen blijven achtervolgen.

En diep onder de grond, in de verlaten catacomben, bleef de duisternis rusten. Voor nu.