Forged by Fire COMPLEET

Hoofdstuk 23: Het Stilzwijgen

De terugweg naar de stad voelde langer dan normaal. De lucht was fris, maar er hing een spanning tussen hen in die de stilte tussen de drie niet kon verbergen. Elke voetstap die ze zetten leek zwaarder dan de vorige, niet zozeer door vermoeidheid, maar door de herinneringen die achter hun ogen bleven flitsen. Olive voelde zich leeg, alsof de nacht iets uit haar had gehaald wat ze nooit meer terug zou krijgen.

Ze hield haar ogen op de grond gericht, de beelden van de tunnel, de cirkel van pilaren en dat onheilspellende wezen nog vers in haar geheugen. De koude lucht prikte in haar gezicht, maar het bracht geen verlichting. Noah en Lily liepen naast haar, hun gezichten bleek en hun ademhaling nog steeds onregelmatig.

Het duurde niet lang voordat ze de buitenwijken van Oxford bereikten. De vertrouwde geluiden van de stad — voetgangers die haastig naar huis liepen, het gezoem van verkeer — voelden surrealistisch in contrast met de leegte en dreiging van de ondergrondse wereld waar ze net vandaan waren gekomen.

Olive voelde zich vreemd vervreemd van de stad, alsof er nu een onzichtbare barrière was tussen haar en de rest van de wereld. Ze keek naar de straatlantaarns, de passerende fietsers, de geluiden van het leven dat gewoon doorging. Niemand had enig idee van wat zij, Lily en Noah net hadden doorstaan. En niemand zou het ooit te weten komen, als het aan haar lag.

"Moeten we dit aan iemand vertellen?" vroeg Lily zachtjes, haar stem schor van de spanning. Ze keek nerveus van Olive naar Noah, alsof ze zocht naar een manier om haar gedachten te ordenen.

"Nooit," antwoordde Olive meteen, haar stem harder dan ze bedoelde. Ze slikte en probeerde kalmer te klinken. "Niemand zal ons geloven. En zelfs als ze dat doen, wie weet wat er dan gebeurt? Misschien maken ze het nog erger."

Noah knikte langzaam. "Ze zouden denken dat we gek zijn," mompelde hij. "Dat we het ons allemaal inbeelden."

"Het is beter als we dit voor ons houden," vervolgde Olive. "Wat daar beneden ook is, we hebben het niet volledig losgemaakt. Tenminste... dat hoop ik."

Lily beet op haar lip, haar ogen groot en verontrust. "Maar wat als iemand anders die plek vindt? Wat als het echt loskomt?"

"Dan zorgen we ervoor dat niemand die plek ooit vindt," zei Olive vastberaden. "We zeggen niets. We zorgen dat die ingang afgesloten blijft."

Ze voelde de ogen van haar vrienden op zich gericht, zoekend naar zekerheid, naar een antwoord dat ze niet kon geven. De waarheid was dat ze het zelf niet wist. Ze had geen idee of ze werkelijk veilig waren, of dat het wezen in de tunnels vrij was om zijn weg naar de oppervlakte te vinden.

Maar wat kon ze doen? Ze hadden iets wakker gemaakt dat niet te bevatten was. Het enige wat ze nu kon doen, was ervoor zorgen dat het nooit verder zou komen dan die ondergrondse gevangenis.

Terwijl ze verder liepen, werd het centrum van Oxford zichtbaar. De verlichte gebouwen en oude stenen straten boden een vals gevoel van veiligheid. Olive voelde een steek van ongemak. Zelfs hier, tussen de vertrouwde straten en monumentale architectuur, leek er iets anders te zijn. Alsof de stad zelf ook wist wat er onder haar grond rustte.

Ze bereikten uiteindelijk hun appartementen, en Noah zuchtte diep terwijl hij zijn hand door zijn haar haalde. "Ik ga... proberen te slapen," zei hij. "Als dat überhaupt lukt."

Lily knikte zwijgend en gaf hem een korte knuffel. "We zien elkaar morgen."

Olive bleef achter, haar blik op de stenen stoep gericht terwijl haar gedachten door elkaar gingen. Het voelde alsof de nacht nooit echt zou eindigen, alsof de duisternis hen nog steeds volgde, zelfs in het licht.

Toen Noah weg was, keek Lily naar Olive. Haar ogen waren dof, moe van de nachtelijke ontdekkingen. "Wat nu?" vroeg ze zachtjes. Haar stem was nauwelijks hoorbaar, bijna alsof ze bang was het antwoord te weten.