Forged by Fire COMPLEET

Hoofdstuk 6: Een Verloren Brief

De volgende ochtend begon zoals zoveel ochtenden in Oxford: grijs en kil, met een lichte mist die over de stad hing. Olive werd wakker met een lichte hoofdpijn, een gevolg van het feest van de vorige avond. Terwijl ze langzaam opstond en haar gordijnen opende, keek ze naar buiten, waar de eeuwenoude gebouwen zich aftekenden tegen de nevel. Het gevoel van vervreemding dat ze de eerste dagen had gevoeld, was bijna verdwenen, vervangen door een groeiend besef dat ze deel uitmaakte van iets groters.

Terwijl ze zich klaarmaakte voor de dag, dwaalden haar gedachten terug naar het feestje. Het was een avond van onverwachte momenten geweest, van nieuwe verbindingen en een toenemende zekerheid dat Oxford haar thuis begon te worden. Haar ontmoeting met Will in de tuin was bijzonder geweest, en de warmte van hun gesprek had iets in haar losgemaakt, iets wat ze niet goed kon plaatsen maar dat haar tegelijkertijd rust gaf.

Ze maakte een snel ontbijt klaar, een eenvoudige kom havermout met honing, en zette zich aan haar kleine keukentafel om te eten. De stilte van de ochtend was rustgevend, een contrast met de levendige avond ervoor. Ze had vandaag geen colleges, wat betekende dat ze de hele dag kon besteden aan haar studie. Maar net toen ze zich voornam om haar studieboeken erbij te pakken, hoorde ze de brievenbus klepperen.

Nieuwsgierig liep ze naar de deur en raapte de post op die op de deurmat lag. Er waren de gebruikelijke rekeningen en folders, maar één enveloppe viel direct op. Het was een eenvoudige, witte envelop, met haar naam in sierlijke, handgeschreven letters. Er was geen afzender vermeld.

Olive fronsde, haar nieuwsgierigheid gewekt, en opende voorzichtig de envelop. Binnenin vond ze een enkel vel papier, netjes gevouwen. Ze opende het en begon te lezen.

Beste Olive,

Ik schrijf je deze brief omdat ik het gevoel heb dat onze paden nog niet vaak genoeg gekruist zijn. We leven in een wereld van toevalligheden, maar sommige ontmoetingen zijn meer dan dat. Ik heb je leren kennen als een gedreven en vastberaden persoon, iemand die niet terugdeinst voor de uitdagingen van het leven, en dat bewonder ik.

Misschien ben ik te voorzichtig geweest, te terughoudend. Maar soms is het moeilijk om de juiste woorden te vinden. Dus kies ik ervoor om het op deze manier te doen. Misschien is het ouderwets, maar ik geloof dat er kracht schuilt in woorden op papier, dat ze een diepte kunnen geven aan gevoelens die anders verloren zouden gaan in de vluchtigheid van gesproken woorden.

Ik zou het fijn vinden om je beter te leren kennen, om te zien waar dit ons brengt. Als je hetzelfde voelt, laten we dan samen iets drinken, ergens waar we in alle rust kunnen praten.

Laat het me weten.

Hartelijke groet,

C.

Olive bleef stil staan, de brief in haar hand, terwijl haar gedachten alle kanten op gingen. C. Wie zou dat kunnen zijn? Ze kende niet veel mensen met een naam die met een C begon. Maar één naam kwam meteen in haar op: Collin.

Het idee dat Collin haar deze brief had geschreven, bracht haar in verwarring. Hun ontmoetingen waren altijd beleefd en vriendelijk geweest, maar ze had nooit gedacht dat er iets meer achter zijn woorden of daden schuilde. En toch, nu ze de brief herlas, voelde ze iets wat ze niet eerder had opgemerkt—een zekere warmte in zijn blik, een zachtheid in zijn stem.

Ze wist niet goed wat ze hiervan moest denken. Haar gedachten flitsten van de ene kant naar de andere. Collin was knap, charmant, en vriendelijk. Ze voelde zich op haar gemak in zijn gezelschap, maar ze had nooit overwogen dat hij mogelijk meer voor haar zou voelen. Aan de andere kant, was dit misschien een kans om iemand beter te leren kennen, iemand die misschien veel dieper ging dan ze aanvankelijk had gedacht.