Forged by Fire COMPLEET

Hoofdstuk 4: Dromen en Verantwoordelijkheden

De ochtend was kalm, de lucht grauw en zwaar, zoals wel vaker in Engeland. Olive zat aan haar kleine houten tafel, een kop thee in haar handen geklemd. De stilte in haar kamer voelde aan als een welkom contrast na de drukte van de pub de vorige avond. Terwijl ze uit het raam keek, over de daken van Oxford, liet ze haar gedachten afdwalen naar de afgelopen dagen.

Ze had niet verwacht dat het zo snel zou gaan, dat ze zich zo snel zou aanpassen aan dit nieuwe leven. Maar er was een gevoel van tevredenheid dat zich in haar had genesteld. Ze had haar draai gevonden in de pub, waar ze inmiddels al wat meer vertrouwd was met de chaos achter de bar en waar John haar meer verantwoordelijkheden had gegeven. Dat gaf haar het vertrouwen dat ze nodig had om door te zetten.

Een zacht kloppen op de deur trok haar uit haar gedachten. "Kom binnen," riep ze, terwijl ze haar theekopje neerzette.

De deur ging open en Lily stak haar hoofd om de hoek. Haar gezicht was zoals altijd opgewekt, haar ogen glinsterend met een energie die Olive soms moeilijk kon bijbenen. "Goedemorgen, Olive! Heb je zin om straks een koffie te gaan drinken in de stad? Ik ken een leuk café dat je echt moet proberen."

Olive glimlachte. Lily had vanaf het begin al duidelijk gemaakt dat ze van plan was om haar de stad te laten zien, en hoewel Olive de eerste dagen vooral tijd voor zichzelf had willen nemen, begon ze nu te waarderen dat Lily haar uit haar schulp trok. "Dat klinkt goed," antwoordde ze. "Ik kan wel een pauze gebruiken."

"Geweldig! Ik moet eerst nog even wat dingen regelen, maar ik klop straks weer bij je aan." Lily verdween net zo snel als ze was gekomen, en Olive hoorde haar opgewekt neuriënd door de gang lopen.

Terwijl ze zich aankleedde, dacht Olive na over hoe haar leven nu een evenwicht leek te vinden tussen werk, studie en nieuwe vriendschappen. Het was een delicaat evenwicht, eentje die ze nog nooit eerder zo had moeten behouden. Aan de ene kant was er haar vaste baan in de pub, die essentieel was om haar verblijf in Oxford te bekostigen. Aan de andere kant waren er de studiesessies en voorbereidingen voor haar master, die ze niet mocht verwaarlozen.

En dan waren er nog de nieuwe mensen in haar leven, zoals Lily, Will, en zelfs Collin, die haar allemaal op verschillende manieren hadden geholpen om zich hier thuis te voelen.

Ze was klaar met aankleden toen Lily opnieuw aan de deur klopte, dit keer energiek en ongeduldig. "Klaar voor koffie?" riep ze vrolijk.

Olive pakte haar tas en knikte. "Laten we gaan."

Het café waar Lily haar mee naartoe nam, was een charmant, ouderwets ingerichte plek met houten tafels en gebloemde gordijnen. De geur van versgezette koffie en gebakken broodjes vulde de lucht, en Olive voelde zich meteen op haar gemak. Ze bestelden beiden een cappuccino en vonden een tafel bij het raam.

"Dus," begon Lily, terwijl ze met een lepeltje in haar kopje roerde, "vertel eens, hoe bevalt het leven in Oxford tot nu toe?"

Olive nam een slok van haar koffie en dacht even na voordat ze antwoordde. "Het is... intens, maar op een goede manier. Er gebeurt zoveel tegelijk. Soms voelt het alsof ik nauwelijks tijd heb om alles te verwerken."

Lily knikte begrijpend. "Dat is Oxford in een notendop. Het is alsof de tijd hier sneller gaat, en iedereen altijd op weg is naar iets belangrijks. Maar het is ook de charme van deze plek. Alles en iedereen is zo gedreven, het sleept je mee."

Olive glimlachte. "Dat is precies hoe het voelt. Ik vind het wel fijn dat ik mijn werk in de pub heb. Het is hectisch, maar het houdt me met beide benen op de grond."

"Ja, ik kan me voorstellen dat het een fijne afleiding is van al het studeren. En hoe is het om met John te werken? Hij lijkt me echt een goede gast."

"John is geweldig," zei Olive met oprechte waardering in haar stem. "Hij heeft me vanaf het begin gesteund en me echt het gevoel gegeven dat ik er mag zijn, ondanks dat ik nog aan alles moest wennen."

Lily leunde naar voren en glimlachte ondeugend. "En wat dacht je van die muzikant, Will? Ik heb hem een paar keer zien spelen. Hij is niet alleen goed met die gitaar, als je begrijpt wat ik bedoel."

Olive voelde haar wangen rood worden en probeerde nonchalant te antwoorden. "Will is aardig. En ja, zijn muziek is geweldig. We hebben een paar keer gepraat, maar het is niets bijzonders."

"Hmm," mompelde Lily met een opgetrokken wenkbrauw, duidelijk niet overtuigd. "Nou ja, wie weet wat er nog allemaal gaat gebeuren."

Na een tijdje verliet het gesprek de onderwerp van Will en John en spraken ze over van alles en nog wat: de beste plekken om te studeren, favoriete boeken, en Lily's verhalen over de verschillende gekke feestjes en evenementen die in Oxford plaatsvonden. Olive merkte dat ze zich steeds meer op haar gemak voelde in Lily's gezelschap. Hoewel ze totaal verschillend waren, wist Lily altijd de juiste toon te treffen, en dat waardeerde Olive.

Na de koffie besloot Lily haar nog wat van de verborgen plekjes van Oxford te laten zien, kleine hofjes en steegjes die Olive zelf nooit zou hebben gevonden. Terwijl ze door de stad liepen, realiseerde Olive zich dat deze momenten – de simpele wandelingen, de gesprekken met nieuwe vrienden – net zo waardevol waren als haar studie of werk. Ze maakten deel uit van de ervaring, van het opbouwen van een leven op een nieuwe plek.

Tegen de tijd dat de zon begon onder te gaan, waren ze terug bij hun appartement. Lily zwaaide vrolijk naar Olive voordat ze naar haar eigen kamer verdween, en Olive bleef nog even in de deuropening staan, nadenkend over de dag.

Ze had nog steeds een lange weg te gaan, dat wist ze. Er waren nog zoveel onzekerheden, zoveel verantwoordelijkheden om te balanceren. Maar nu, na een paar weken in Oxford, voelde ze dat ze niet alleen was. Ze had mensen om haar heen, mensen die haar steunden, die haar een duwtje in de rug gaven als ze dat nodig had.

Toen ze die avond naar bed ging, voelde ze zich vredig. Haar gedachten waren nog steeds bezig met de uitdagingen die voor haar lagen, maar er was ook een gevoel van opluchting. Ze was hier, ze deed het, en ze was klaar voor wat er ook zou komen. Oxford had haar misschien getest, maar het had haar ook de kans gegeven om te groeien, om zichzelf te bewijzen. En Olive was vastbesloten om die kans met beide handen aan te grijpen.