Aşk ne garip bir duygu değil mi? Dağın başında denizin dibinde depremin ortasında olurken bile engel tanımıyor. Normal evlerde normal sokaklarda normal şartlarda değil, enkazın altında ezilirken aşık oldum ona.
Hep bir şeyle yüzleşmeden duramıyorduk. Bu gün bacağım tamamen buz kaplamıştı. Üzerindeki karları temizleyip biraz ısınsın diye bacağımı katlayıp altıma aldım. Ne olursa olsun durmuyorduk hep bi şeyle savaşıyorduk çabalıyorduk. Bir-birimize motivaston olsun diye konuşuyorduk şakalaşıyorduk destek oluyorduk bir-birimize. Hakan hep komik şakalar yapardı, tam müzisyen gibi sesiyle bize şarkılar söylerdi. Şarkının sözleri şöyleydi "Kalbimde sakladım seni ilk gördüğümden beri, alev aldı bütün korkular." Keşke bizim korkularımızda alev alsa, keşke hiç korkmasam, korku diye bir hiss olmasa mesela. İnsanlar geleceyin kaygısıyla, başına nelerin geleceyi düşünceleriyle yaşamasa mesela. Sanırım ben prensesler diyarında yaşıyorum çünki bu istediklerimin hiç biri gerçek olmayacak. Gerçek olan benim şu an depremin tam ortasında enkazların altında olmam, yanımda ne annemin ne babamın ne de gıcıkta olsa kız kardeşimin olması. Gerçek olan benim odamın daha depremden 3 saat öncesine kadar huzur verici bir yer olup şimdi acı verici bir yere dönüşmüş olması. Her kesin her şeyin her yerin hep bir karanlık yüzü daha var. Ama benim odam karanlık, soğuk, acı verici yerini çabuk gösterdi bana. Ben daha olayı hazm edemeden yenisi gerçekleşiyor. Evimize taşınmamızın sevincini yaşayamadan başıma çöküşünü yaşadım. Tam bu sırada Alev Rüzgar ve Hakanın gülüştüğünü duydum. Sanırım Hakan yine bir şaka yapmıştı ben kendi iç dünyamda acı çekdiyim için bu kez şakayı dinlemedim ama dinlemiş gibi hafif bir kah-kaha attım. Hepsi bana kaşlarını çatarak bakmıştı.
"Niye öyle bakıyorsunuz?"
" Sen neye gülüyorsun?"
"Nasıl yani? Şaka yaptığın için gülüyorum."
"İyi de ben zaten şakayı sana yapmıştım."
"Neydi şaka?"
"Mercan, sen bizi dinlemiyormusun?"
"Dinliyorum, sadece..."
"Sen iyimisin?"
"İyiyim ama buradan kurtulmak istiyorum dayanamıyorum artık, gücüm tükendi. "
"Kurtulucaksın, hepimiz kurtulucaz. Buna inanıyorum."
" Ben üzülmeyeyim diye öyle söylüyorsun. Biliyorum siz de korkuyorsunuz sadece belli etmemeye çalışıyorsunuz."
" Tamam itiraf ediyorum, ben korkağın tekiyim tamam mı? Burada kalmaktan it gibi korkuyorum. Her kes duysun Hakan bir korkak."
" Ben dünyanın en korkak insanıyım. Babam annemi, dayımı, anneannemi öldürmüş ve dedemin de ölümüne sebep olmuşken, ben korkak gibi kaçıp buraya geldim."
" En korkak benim bi kere. Babamdan hesap sormak yerine onun benim üzerime bıraktığı borçtan kurtulmak için borcu olan adamı öldürdüm. Dahası da var, yetimanede kalırken bizimle alay eden çocuklara hesap sormak yerine korkağın teki olduğum için kaçıp buraya geldim."
" Hepimiz korkağız. Ama korkusuz korkaklar."
Sonra hep bir ağızdan "Biz korkusuz korkaklarız."dedik. Hepsinin kendine göre sebepleri vardı bense öylesine korkaktım. Belki de benim sebebimde annem öldüyü için bir gün her kesin öleceyi korkusu yüzünden korkak olmamdı. Tüm sevdiklerimin elimden alınacağı korkusuydu benimki. Onlarınsa zaten ellerinden alınmışdı sevdikleri. Kendilerini korkak çıkarma nedenleriyse sevdiklerinin ellerinden alınmasına sebep olanlardan hesap sormamalarıydı. Belki ben de annemi elimden alanlara hesap sormadığım için korkağım. Babam ikinci kez evlenirken "Annemi ne çabuk unuttun?"diye hesap sormadığım için korkağım. Sadece odama kapanıp ağlaya bildim, annemin mezarına gül koya bildim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir teleskop bile almadım annemi izlemek için. Allahın bir teleskopunu da almama izin verilmedi. En kötüsü ise acımın git-gide dinmesiydi. İstemiyordum acımın bitmesini eğer acım biterse anneme olan özlemim de biter ve annemi unuturum sanmıştım. Bu yüzden izin vermedim acımın dinmesine, odamı annemin fotoğraflarıyla doldurdum, onun en sevdiyi şarkıları dinledim, hatta bazen eşyalarını kullanıp kıyafetlerini giydim. Gündüzler mezarını ziyaret ederdim, gecelerse annem sandığım yıldızı izlerdim. Onu asla unutmamaya çalıştım ve çalışıyorum. Unutursam kendimi de unutmuş olurum...
Selammmmmmm, n'aber canımın içi? Kitabımı anlıyormusun yavaş-yavaş? Her gün daha da çoğalıyor MAHV+R ailemize katılan arkadaşlar. Biliyorum sen ilklerdensin. Ama hepinizin yeri ayrı benim için. Bakalım daha da büyüyecekmi ailemiz? Hoşca kal, benim kardeşim. Yorum yazmayı da unutma.🥰
