Sevgi nedir diye sordum kendime.
İki kelebekdir dedi yüreğim.
İki mutlu, raks eden kelebek.
Peki sevilmemek, sevilememek nedir?
İşte ona bir cevab bulamadım.
Nasıl anlatayım. Her kes güzel yollarda, ben adım bile atamamışım gibi. Her kes sevilmiş...
Bu kitabda geçen bütün kişi ve kurumlar tamamen hayel ürünüdür. Gerçek kişi ve kurumalarla hiç bir ilgisi yokdur.
Bölüme başlamadan önce yıldıza basarmısınız? Ve rica ediyorum satır arasında yorumlarınızı belirtin.
Keyifli Okumalar!
Şarkı: Çağan Şengül-Yansın. İlyas Yalçıntaş-İncir. Fatma Tugut-Bittimi hikayemiz?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🦋🥀
Göğsümün ortasında koca bir boşluk var. Sanki zihnim intihar etmiş, işlevini yitirmiş ve bütün yük kalbime kalmış gibi hiss ediyorum. Her kelime, her cümle, hatta söylenmemiş kelimeler bile yakıyor canımı.
Sessizce sokak lambasını izletecek kadar büyük bu acı. Sezen Aksu ile paylaşacak kadar büyük bir acı. Susturacak kadar büyük bir acı.
Ne yapacağımı bilmiyorum. Kafam darmaduman. Acılarımla yüzleşiyorum yavaş yavaş, ama çok acıyor canım. İçimde büyük bir zerzeniş, beynimde sessiz bir vaveyla.
Evim bildiğim adamın gözleri bile umut vermiyor artık. Eksiden ona bakarken kocaman gülümseme olurdu dudaklarımda. Şimdi ise buruk bir tebessüm işgal etdi yerini.
Umut ışığım söndü, yerini bir sokak lambası aldı.
"Bana.." Dedim kısılan sesimle. "Bunu nasıl yapdın?" Karşımda ki adam benim sevdiğim, aşık olduğum adam olamazdı. O adam bana kıyamazdı ama karşımda duran bana kıyıyordu.
"Yapmak zorundaydım." Gözlerimden süzülen yaşlar artık onun için bir anlam ifade etmiyormuydu? "İntikamımı almak zorundaydım."
"İntikamını en yakın arkadaşımla öpüşerekmi aldın?" Diye sorduğumda ne kadar güçlü çıkarmaya çalışsam da güçlü çıkaramamışdım sesimi.
Cevab vermedi sorduğum soruya. Kafasını yere eğerek ellerine bakdı. Gözlerime bakmadı. Paramparça olmuş hayallerimin gözlerimden taşmasına daha fazla dayanamadı.
Evren'in karşısından çekilib yavaş adımlarla Pınar'ın yanına doğru yürüdüğümde gözlerinden akan timsah göz yaşları umrumda bile değildi. Tam karşısında durduğumda oda kafasını yere eğmişdi.
"Son zamanlarda sana olan güvenim kırılmaya başlamışdı. Her an bana bir kötülük yapacakmışsın gibi hiss ediyordum. Sonra kendime kızıyordum, o senin arkadaşın, nasıl onun hakkında böyle düşüne bilirsin diye." İtirafım karşısında ağlamaları daha da şidetlenmişdi. "Ama hiss etdiklerim ve güvenimin kırılması boşu boşuna değilmiş."
