İkinci Bir Şans / CHANMİN

Bu Sevgi Değil Sapıklık

SEUNGMİN
"Seungmin bunu neden yaptın?"

"B-ben bunu..." Elimi yaranın üzerine koyarak hatırlamaya çalıştım, sahi ben bunu neden yaptım?

Kafayı yiyecek gibiydim yine aklıma o düşünceler geliyordu ve o hayali görüntüler... Annem, kardeşim ve baba dahi demek istemediğim o varlık...

Kendime geldiğimde ise koltukta oturur halde boş duvara bakarak mırıldanıyordum ve hissettiğim acı ile parmaklarımı çektiğimde tırnaklarımın üzerini boyamış yer yer kan izleri vardı...

Ben bunu farkında olarak yapmamıştım...

"Seungmin..." Bana duygulu gözlerle bakıyordu ama ya bu hüzünlü bakışların altında öfke varsa... Hayır... O beni bırakmaz, o bana yardım edecek ve ben bir daha kimseyi öldürmeyeceğim ama ya bırakırsa...

"Chan!" Dizlerim üzerinde doğrulmuşken hızla boynuna sarmıştım kollarımı. "B-ben farkında olmadan yaptım Chan, yemin ederim... Tanrı şahidim olsunki bilerek yapmadım, bırakma beni lütfen..."

Bana cevap vermese de belime sardığı kollarını hissetmiştim, tutuşumu gevşeterek geri çekildiğimde başımı eğerek göğüs hizama denk gelen yüzüne baktım. "Beni bırakmayacaksın değil mi?"

"Seni asla bırakmam Seungmin..." Başını yavaşça iki tarafa salladıktan sonra tek elini belimden çekerek gözümün kenarında süzülmeyi bekleyen yaşları sildi. "Ama neden kendine zarar veriyorsun?"

"Chan... Bilerek yapmadım... Gerçekten bilerek yapmadım, inan bana..."

"Sana inanıyorum..." diyerek gülümsedi ortamı yumuşatmak ister gibi zorakiydi ancak onunda doluydu gözleri benim gibi...

Tekrardan ona sıkıca sarılarak başını göğsüme yasladım ama aklımda halen daha bir soru vardı, ben ne zaman ona bu kadar alışmıştım?

...
"Seungmin..."

"Hm..." Mırıldanmam bile küs bir çocuğunki gibi hüzünlü çıkmıştı ki beni bırakarak sakince geri çekildi. "Seninle bir şey konuşmalıyım."

Ayrılarak yatağın üzerinde oturur hale gelmiştik ki anlatmaya başladı. "Bugün Felix ile konuştum, senin bir kaç gün klinikte kalmam ve tedavinin kararlaştırılması lazım. Sonra ise..."

"Sonra? Sonra ne Chan?" Elimi omuzuna koyduğumda çekingen bir tavırla söyledi bana. "Tedavin başlayacak ve bir ay boyunca görüşemeyebiliriz..."

"Sen ne dedin peki?"

"Ben kararı sana bıraktım ama benim düşüncemi soracak olursan bence kabul etmelisin..."

Kollarımı göğsüme sararak pencereye çevirdim başımı. "Hemen kabul ettiğine göre benden bıkmışsın demekki... Hıh!"

"Ya! Seungmin ben senden nasıl bırabilirim, bu senin iyiliğin için..."

"Hımhım tabi tabi... Kesin öyledir- Dur tamam inandım!" Beni ani bir hareketle altına alarak sarılmıştı ki kaçmak için çırpınmaya başladım, başını boynuma gömdüğünde ise bedenimden  elektrik geçmiş gibi kısa bir titremenin ardından hareketsiz kalmıştım. "Chan bırak, lütfen..."

"Seungmin..."

"Chan bırak!"

"Seungmin sen iyi misin?"

"Bı-" Gözlerimü açtığımda elleriyle destek alarak ağırlığını vücuduma vermiyor hatta bana dokunmuyordu bile ama ben neden öyle hissettim... "Chan... B-ben..."

"Şşt açıklamana gerek yok, anlıyorum seni... Ama bu zamanlar geçecek ve seni tahmin edemeyeceğin kadar mutlu edeceğim Seungmin..."

Üzerinden kalkarak yanıma uzanmıştı ki bende yan dönerek bakışlarımızı buluşturdum. "Gerçekten mi?"