"ထနောင်းပြန်လွတ်လာပြီတဲ့ဟေ့ "
ဒီသတင်းဟာ ရွာထဲတခဏအတွင်း ပျံ့နှံ့သွားသည်။
ထိုသတင်းနှင့်အတူ သတင်းဟောင်းတွေကအသစ်
ပြန်ဖြစ်လာပေလိမ့်ဦးမည်။
"ထနောင်းပြန်လွတ်လာပြီဆိုတာနင်သိလား
လက်ပံ...သူအခုသူကြီးအိမ်မှာရောက်နေတယ်"
"ငါသိပြီးပြီ လဲ့ရည် "
"သူဘယ်မှာနေမလဲမသိဘူးနော် နင့်အမေက
သူ့ကိုအိမ်မှာပြန်လက်ခံပါ့မလား..."
"နင်တို့လဲအမေ့အကြောင်းသိရဲ့သားနဲ့ ဒီအတော
တွင်း ငါသူ့ကိုနားချတာတောင်ဘယ်မှာရလို့လဲ"
"အေးလေ..အရီးလေးက အညှိုးကြီးလွန်းပါ
တယ်ဟယ် ထနောင်းခမျာ သနားပါတယ်..
တကယ်ဆို....သူထောင်ကျတာကလည်း..."
လဲ့ရည်က စကားကိုဆက်မပြောသေးပဲ လက်ပံ
ရဲ့မျက်နှာရိပ်မျက်နှာကဲကို ကြည့်လေသည်။
လက်ပံ အချိုမှုန့်တွေကို ပလက်စတစ်အိတ်
လေးထဲ ထမင်းစားဇွန်းနှင့်ထည့်ကာ ချိန်ခွင်ထဲ
ထည့်ချိန်လိုက်ပြီးနောက် ကြိုးနှင့်ချည်လိုက်သည်။
"ငါ...သူ့ကို..ဘယ်လိုမျက်နှာပြရမှန်းတောင်မသိ
ဘူး လဲ့ရည်...သူငါ့ကိုမုန်းများမုန်းသွားပြီလား
မသိဘူး..."
"နင် သူ့ကိုတောင်းပန်ကြည့်ပေါ့ လက်ပံရယ်
ထနောင်းက အဲ့လောက်လဲ သဘောထားမသေး
ပါဘူး..."
လက်ပံက ငူငူငိုင်ငိုင်နှင့် ချိန်ခွင်ကိုအကြောင်းမဲ့
ငေးကြည့်နေရင်းက ခေါင်းခါလိုက်သည်။
"ငါတို့သားအမိနှစ်ယောက် သူ့အပေါ်ကို
ရင့်ရင့်သီးသီးပြောဆိုဆက်ဆံခဲ့တာတွေက
တစ်ခါနှစ်ခါမှ မဟုတ်တာ...
ပြီးတော့ သူတကယ်အခက်အခဲဖြစ်နေတဲ့အချိန်မှာ
ငါက...ငါက...."
လက်ပံ စကားကိုဆက်မပြောနိုင်ပဲ ရပ်လိုက်သည်။
"စိတ်မကောင်းမဖြစ်ပါနဲ့ လက်ပံရယ်..
သူကိုယ်တိုင်ကိုက နင့်ကိုကာကွယ်ပေးခဲ့တာပဲ
သူစိတ်ဆိုးမယ်မထင်ပါဘူး..."
"ဒါပေမယ့်..အားလုံးကသူ့ကို ထောင်ထွက်ဆိုပြီး
ဝိုင်းနှိမ်ကြရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ...
ငါ့ကြောင့် သူ့ကို အားလုံးရဲ့အနှိမ်ခံမဖြစ်စေချင်ဘူး
လဲ့ရည်ရယ်..."
YOU ARE READING
ရွှေစွန်ညို ဘာကိုလိုလို့ ဝဲပါတယ်
Romanceချစ်ခြင်းမေတ္တာက အမုန်းတရားကို အနိုင်ယူနိုင်တယ်ဆိုတာ ယုံလား။
