KOD ADI: BAYANAY

Bölüm | 5 |

Nabersiniz? Bölümü okuyanlar genelde oylara göre çok oluyor lütfen kendinizi belli eder misinizzzz? Oylar ve yorumlar geldikçe mutlu oluyorum. o zaman iyi okumalar :)

"İşte şimdi başlıyoruz!"

____________________________________

Her şey harika ilerlemiyordu bu hayatta. Bazen gülmek bile bir acıyı yansıtıyordu insanın içinde.
Bu... yeni kişi, yeni kimliğim, gerçek benliğim, yeni yaralara açık olmak istemiyordu.

Suçlanmak, yada acınmakta istemiyordu. Her haliyle normal bir insan olarak görülmeyi benimsemek istiyordu içten içe. Kısa saçları yerine uzun saçlarına alışmak yeni hayatına uzun bakmak istiyordu yalnızca.

Ama bu her şeyi geride bırakması demekti;

Unutmam demekti...

Güzel bir günde bile güneş sizi yakıyorsa eğer, içinizdeki hala buzlu olan bir kalp ısınmak istiyor olabilirdi.
Hoş, ben ısınmayı her türlü şekilde denemiştim;

Ne güneşin altında ısınmak nede bir savaşın ortasında yangında kalmak yada bir insanın bakışları ısıtabildi içimdeki donuk kalbi.

Acımasız olabilirdim. Sevmiyor gibi de gözükebilirdim. Ama ben hala öğrenemedim.
Kalbimin yerini hiç kimseye söyleyemedim.
Onlarda bana çok meraklı değillerdi zaten.

Fakat, belkide ben öyle olmasını isterdim...

Kayıp giden suçsuz çocukluğumu yağmurların altında ıslanmaktan alıkoyamamak benim suçum muydu? İyi bir çocuk değil miydim ki?

Eğer iyi bir çocuk olsaydım gençliğim baharında sönermiydi? Yoksa yeni bir çağ açıp kendi mevsimlerimi yaşayabilir miydim?

Tek sorun ailemin olmaması mıydı? Yoksa kendi hayatımı yaşamayı istememem miydi?

Gerçi bunlar çok çocukça kaldı artık. Uzun zamandır düşünmüyordum böyle şeyler.

Sonuç olarak bir şekilde nefes alıyor ve adım atabiliyordum. Koruyacak kimsem yada korunacak bir yakınım yoktu.

Henüz çok küçüktüm; yuvamı korumaya, bayrağımın gölgesinde korunmaya karar vereli.
...

Önüme çıkan bütün itlerin alnını deşerken gayet rahat ve sakindim. 6 ay öncesinin acısını harika bir şekilde çıkartıyordum.
Girdiğim odalardan leşlerle yada baygın kişilerle çıkarken oldukça mutluydum.

Son olarak başta bizi karşılayan kadının icabına bakmam lazımdı. En alt katta koridorun başındaki odaya girdiğimde onu içkisini yudumlarken yakalamam ve üstümdeki kanla elbiseye attığı bakışlarla gözleri yuvalarından fırladı.

"Ahh, bunu beklemiyordun değilmi canım? "dedim kahkahalarla.
Ağzından kaçırdığı küfürle telefonuna uzanacakken girmeden çıkarttığım uyku ilacını iğneyle ona enjekte ettim. Bir kaç dakika debelenip yere düştüğünde onuda aynı şekilde kelepçeleyip bir yere sakladım
Çıktığımda beni karşılayan, beni onları bulmakta zorlamayan aptallarıda vurarak oradan ayrıldım.

Herşey yerindeydi.

Eğer yanlış saymadıysam yukarıdaki iki kişiyle toplamda 24 kişiyi öldürmüştüm.
Hala karşıma çıkmaya devam ederlerken ben bir kolonun arkasına saklanarak. Şarjörümü değiştirmeye çalışıyordum.

Bir kaç saniyelik sürsede sanki daha da çoğalmışlar gibiydi. Ağzımdan bir küfür çıktığında arkamdan gelen birini hissettim.

Hızla bedenimi çevirirken tahminlerim doğrulandı.
O da sanki bu anı bekliyormuşcasına silahını ateşlediğinde kafamı saniyesinde eğdim.