အပိုင္း၄
ကူကယ္ရာမဲ့စာ ပန္းေအာ္ငိုေနမိသည္။ သခင္ထြက္သြားသည့္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူကာ သူမအား အိမ္ျပန္ပို႔ေပးဖို႔ ေအာ္ေခၚေနသည္။ တစ္ျခားသူမ်ားမွာလည္း သနား႐ုံကလြဲ ဘာမွ မကူညီနိုင္ပါ။ ထိုစဥ္ ပန္းပခုံးကို လာကိုင္ေသာ လက္ႏုႏုေလးမ်ား ပန္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့။
"ဒဏ္ရာေတြ ေဆးအရင္ထည့္ရေအာင္ေနာ္ ညီမေလး...၊
ႀကီးႀကီးေမတို႔ အားလုံးပဲ အိပ္ၾကေတာ့ေနာ္ ဒီကေလးမကို ခါးအခန္းထဲပဲေခၚသြားေတာ့မယ္"
"မမေလးက သူ႕အခန္းေဘးမွာထားရမယ္ဆိုလို႔ ႀကီးႀကီးေမလူလႊတ္ၿပီး ရွင္းခိုင္းလိုက္မယ္ေနာ္ သမီးခါး"
"သေဘာပါ"
ႀကီးႀကီးေမနဲ႕စကားေျပာၿပီး ထိုအမ်ိဳးသမီးဟာ ပန္းကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး ထူေပးသည္။
"မမနဲ႕အခန္းထဲလိုက္ခဲ့ေနာ္"
"ပန္းကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးပါ.."
"ျပန္ရမွာေပါ့ညီမေလးရယ္... ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒဏ္ရာေတြေဆးအရင္ထည့္ၾကရေအာင္ေနာ္"
ဟုေျပာၿပီး အေပၚထပ္ကိုေခၚလာသည္။ အခန္းထဲကို ဝင္ေတာ့ က်ယ္ဝန္သည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္တစ္လုံးလည္းရွိသည္။ ထိုမမ၏အခန္းဟုထင္ရသည္။
"လာဒီမွာလာထိုင္"
ကုတင္ေဘးကို လက္ပုတ္ျပသည္။ ပန္ျပသည့္ေနရာအတိုင္း ေဘးေစာင္းေလးထိုင္လိုက္သည္။ ထိုမမဆိုေတည့ အမ်ိဳးသမီးမွာ ကုတင္ေဘးရွိခုံေအာက္ထဲက ေသတၱာတစ္လုံးကိုထုတ္သည္။ ေဆးေသတၱာျဖစ္သည္။ ကြၽမ္းက်င္သူတစ္ေယာက္ပမာ ေဆးပုလင္မ်ားထဲမွ ေဆးရည္အခ်ိဳ႕ကို ဂြန္းနဲ႕စြတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ပန္းေျခေထာက္ကိုယူ၍ ေျခသလုံးမွ ဓားရွက္ရာအားၾကည့္သည္။ အရက္ျပန္ႏွင့္ေျဖးေျဖးေလးတို႔သည္။ ပန္းကိုၾကည့္၍....
"နည္းနည္းေလးစပ္မယ္ေနာ္.... မမျဖည္းျဖည္းလုပ္ေပးပါ့မယ္"
ပန္းကို ေဆးထည့္ေပးေနေသာ ထိုမမဟာ အေတာ္လွသည္။ အိမ္ေနရင္းညအိပ္ဝတ္စုံျဖင့္လည္း ၾကည့္၍ေကာင္းပါသည္။ စိတ္ရင္းေလးလည္း ေကာင္းပုံရသည္။ ပန္းနာမွာ ဆိုး၍လား ျဖည္းျဖည္းခ်င္းစီ ထည့္ေပးေနသည္။ ေဆးထည့္ေနရင္း ပန္းကို လွမ္းၾကည့္ကာ
YOU ARE READING
သဘောအတိုင်းပါ၊ ကျွန်မ သခင် (Ongoing)
Fanfictionကျွန်မရဲ့သခင် ကျွန်မသခင်ဟာ နှင်းဆီပွင့်တွေနဲ့ သိပ်တူတာ။
