"Hey!" I called out as I approached.
Hindi siya agad na nagsalita ngunit mabilis niyang inabot ang bitbit kong tatlong libro. Maninipis lang naman iyon at hindi mabigat, pero hinayaan ko na rin siya nang kunin niya iyon. Abala rin kasi ako sa lihim na pagpapakalma ng aking sarili. Paano ba naman kasi, after so many weeks ay muli ko siyang nakita!
"Kanina ka pa ba dito?" Wala akong maisip na itanong, parang bila akong nahiya ngayong kaharap ko na siya.
"Hindi naman, medyo inagahan ko lang. Ayaw kong ikaw pa ang maghintay sa akin." Iginiya niya ako papunta sa sakayan ng tricycle.
May mga ilang estudyante ang napapalingon sa amin, bukod pa sa nakukuha niya ang atesnyon ng mga ito ay kilala rin ako sa school. Well, wala naman kasing De Salvo ang hindi kilala sa bayang ito.
"Wala akong nahiram na sasakyan sa talyer, eh. Ginamit nila Tiyo ang truck pa-Puerto Princesa. Ayos lang ba kung sasakay tayong tricycle?" Maingat niyang tanong, may pag-aalangan na naman.
Oh, how I wish I can waive off that hesitation in him. Hindi niya kailanman dapat mag-alangan kung ako ang kausap niya. But then, I couldn't just enforce it on him. Kailangan maramdaman niya iyon ng kusa, maiparamdam ko sa kaniya.
"Ayos lang," I smiled at him, humawak ako sa kaniyang braso para mas magkalapit kami habang naglalakad. I felt him tensed, pero hindi niya naman iyon inalis.
We walked to the nearby tricycle stand, and Hans guided me inside. Sumunod rin naman siya papasok at naupo sa tabi ko. Hans was tall and big, and he almost occupied the whole space. It was a tight fit, but I didn't mind at all. Siya ang kasama ko at iyon ang mahalaga. Iyon lang.
As the tricycle started moving, I tried to make myself as comfortable as I could. The seats were a bit cramped, and the ride was bumpy, but I found it endearing. I had never been in a tricycle before, so this was a new experience for me.
Hans noticed me shifting around and put my books on his other thigh to give me more space. Then, he took my hand that was holding his arm, and intertwined his fingers with mine, holding it firmly. Damn!
We were holding hands! Ito ang unang pagkakataong gawin namin iyon at bigla ay lalong hindi ako mapakali!
"Ayos ka lang?" Malambing niyang tanong.
I didn't want him to think that it was the tricycle that was making me all squirmy, because it wasn't! Hindi naman talaga iyon kundi ang pagkakakulong ng aking palad sa kaniya. Tumango ko at sinalubong ang kaniyang tingin. Gusto kong manghina sa paraan ng kaniyang paninitig sa akin.
"Ito ang unang sakay mo ng tricycle..." hindi iyon tanong, nakita ko rin ang bahagyang pag-angat ng sulok ng kaniyang mga labi sa nagbabadyang ngiti.
"Yeah. First time," I admitted, leaning closer to him. "It's kinda fun, actually."
He smiled, looking down at our intertwined hands. Ikinulong pa niya ang aking braso hanggang sa tuluyan ko iyong mapatong sa hita niya. Ito na siguro ang pinakamalapit na distansya naming dalawa. Thank you, dahil maliit ang tricycle.
The ride was a bit noisy with the engine's hum and the wind rushing past us, but it felt intimate. Being so close to Hans, feeling the warmth of his body next to mine, made the whole experience special.
We rode through the bustling streets, passing by various stalls and shops. People went about their day, unaware of the little world we had created inside that tricycle. I felt a sense of peace and contentment, just being with him. Grabe, sa buong buhay ko ay hindi ko inakalang gugustuhin kong manatili sa loob ng tricycle ng higit sa nararapat. Parang ayaw kong huminto ito dahil baka bitiwan na rin ni Hans ang kamay ko once makababa kami.
