before i die / barış alper yılmaz

1.4

"Kimseye acı vermemek için
kırk yerinden kırılan inceliğim."

💍

Bade'den

Dizimin üstünde hissettiğim el ile koltukta yanımda oturan anneme döndüm. Salladığımı farketmemiştim bile. Bana kaşlarını kaldırmış, gözlüklerinin üstünden sakin olur musun bakışları atıyordu. Tabii ki olamazdım! Nasıl olacaktım?

Bu akşam dedeme evlilik teklifinden bahsetmeye karar vermiştim. Haberleri pek tabii duymuş olmalıydı çünkü tatilden döndüğümden beri benimle minimum düzeyde diyalog kuruyordu. Günaydın ve iyi akşamlar. Bu kadar. Kızgınlığı ben ona açıklama yapmadıkça daha çok artıyor gibiydi bu yüzden artık detaylıca konuşmam gerekiyordu. Çünkü resmen haftaya beni istemeye geleceklerdi. Barış ailesine haber vermişti ve kısa süre içinde bu söz işini halletmek istiyordu. Neden bu kadar aceleciydi bilmiyordum ama bundan şikayetçi değildim. Zamanımız değerli. Bu yüzden ona ayak uyduruyordum. İçimdeki çocuksu heyecan ise geceleri uyutmuyordu beni. Bu hayatta sevdiği tek adamla evlenecek olmak.. herkese nasip olan bir şey değildi sonuçta.

Salondaydık ve büyük ekran televizyonda annemin entrika dolu dizisi oynuyordu. Dedem de çay içerek defterini karıştırıyordu. İşlerinin yolunda gitmediğini biliyordum. Barış da arada bahsediyordu. Onlar için zorlu bir sürecin içindelerdi ve şu an bu konu onu ne kadar mutlu ederdi bilmiyordum ama allah kerimdi.

"Dede, bir konu hakkında konuşabilir miyiz?" Kafasını kaldırıp benimle göz teması kurdu. O kadar geriliyordum ki kalbime saplanan ağrılar durumu daha da kötüleştiriyordu. "Konu nedir?" Bilmiyormuş gibi davranması da gebertecekti. İlla sürüneyim isteniyordu ama! İşimi kolaylaştırmayacaktı hiç bir zaman. "Barış Alper ve ben."

Duyduğunda histerik bir gülüş sundu bana. Biliyordum bunu, acıma gülüşüydü bu. O ikimize hiç bir zaman inanmamıştı. Onay verdiğinde bile, sadece Barış'ın performansını düşündüğüne yemin bile edebilirdim. Ben umrunda bile değildim. "Barış Alper ve sen.. Çok güzel bir çiftsiniz değil mi? Kusursuz." Yeniden dizimde hissettiğim ele bu sefer bakmadım. Dedemin karşısında sesi çıkamayan annemin çaresizliğini görmek istemiyordum çünkü. "Evet. Evlenmeye karar verdik." Bu sefer kaşları havalandığında alaycı bir kahkahaydı kulaklarıma ulaşan. Sonra hemen durdurmuştu kendini. Oturduğum yerde dikleştim. "Demek evlenmeye karar verdiniz? Hem de barışır barışmaz, ay dolmadan, evlenmeye karar verdiniz.." Kafamı salladım sadece. Sinirlenmeye başlıyordum.

"Peki bu karar sence de hızlı alınmış bir karar değil mi Bade?" Değildi. Herkes neden bu karar sadece bir ayda alınmış gibi davranıyordu ki? Aramızdaki ayrılıktan önce iki yılımızı beraber geçirmiştik onunla. Her günümüz beraberdi. Bir ay önce tanışmış insanlar değildik. 4 yıla merdiven dayamıştık. "Bir ay içinde alınan bir karar değil, dört yıla dayanan bir süre içinde alınan bir karar. Erken olduğunu düşünmüyorum. Üstelik benim hastalığımın ilerlemesi ihtimal dahilindeyken, zaman kaybetmek istemiyoruz."

"Bundan bahsediyorum. Sen bu evliliği gerçekten düşündün mü? Sen bu durumdayken bir evlilik yapman, herkese zarar değil mi?" Anlamamıştım. Neyden bahsediyordu? "Anlamıyorum." O da yerinde dikleştiğinde elindeki defteri yanındaki sehpaya bıraktı. "Diyorum ki, sayılı senelerin varken evlilik yapman ne kadar doğru? Bir bağ kurmak, sonra o bağın sonsuza dek kopması.. Atlatması kolay bir şey mi sence? Sen daha iyi bilirsin, ya da annenle bunu konuşabilirsin. Baban vefat ettikten sonra, geride kalanlara ne oldu?" Baba. Ne acılı bir kelimeydi benim için. Dedemin bahsettiği bu bakış açısı da ne kadar acıydı. Böyle mi düşünüyordu gerçekten? Yeniden ben hariç herkesi düşünüyordu. Ona kalırsa da ben sadece kendimi düşünüyordum. Sonuçta ölüp gidecek olan bendim, geride kalacak olan Barış. Belki benden daha çok acı çekecekti. Bunları düşünmediğimi mi sanıyordu? Barış beni terk ederken bahsettiği şey buyken, ben nasıl düşünmezdim ki bunu? Düşünmüştüm tabii ki. Ama ne kadar başka yollar arasam da, her yolun sonunda Barış karşılamıştı beni.