Reading the Moon (Estudiante #1)

Kabanata 9

Kabanata 9

Midnights. Are the time when most people are sleeping and resting, but the perfect time for every artist to create arts and masterpiece. Writers to write stories. Painters to paint their artworks. Poets to give life to poems. Readers to read and imagine what it feels like to live in different lives.

It's also the time when the moon outshines the stars. I loved how the moon notices my struggles every night as a student. How I stayed up late at night just to finish a school task. Sleeping early to wake up three in the morning just to memorize a paragraph or study a subject for the exam.

Pero hindi sa lahat ng gabi ay may buwan. Minsan itong natatakpan ng mga ulap kapag makulimlim.

One of the painful realities just like the moon, not even the most important person in your life will be there in your darkest time.

That's why I practiced myself not to be scared walking alone in public places, eating alone in a restaurant, and be alone on my own.

Napatingin ako sa bintana ng silid ko nang narinig ang pamilyar na tunog ng sasakyan ni Prinze. Kakauwi n'ya lang siguro galing sa paghatid kay Selene.

Umuwi kasi akong mag-isa at naglakad lang dahil nagtitipid ako. Medyo malayo sa amin ang campus pero kaya na 'yon. Ayaw ko rin umuwi kaagad kasi wala rin naman akong kasama sa bahay.

Timing naman na nakita ako nila Grey at Dante sa daan. Gamit nila ang kotse ni Dante at pinasabay na ako pauwi. Napansin nila na hindi maipinta ang ekspresyon ko sa mukha. Hindi ko nga sila halos makausap sa kotse. Tinanong nila ako kung nasa'n si Prinze. 'Di ko masagot.

Naiiyak ako pero ang babaw ng rason ko. Dapat maging masaya na ako para kay Selene. She deserved his efforts and attention after what she'd been through their relationship. She deserves to be happy.

Bumungad sa notification ko ang mensahe ni Grey.

Grey Bantot:
luv, tampo ka?

Me:
di nman

Grey Bantot:
luh, cold

I left his message on read. Wala na akong gana makipag-usap pero may sumunod sa kaniya.

Dante Bansot:
group study tayo, princess

Me:
kayo nlang

Dante Bansot:
bakit attitude mo ngayon?

Me:
wla ako sa mood

Napabuga ako ng hangin nang makita ang mensahe ni Prinze na hindi ko pa binubuksan. Kanina pa 'yong message n'ya pero nababasa ko naman sa notification kahit hindi na bubuksan 'yong conversation.

Prinze:
san ka? wait for me. pabalik na ako

Prinze:
you left, monmon?

Prinze:
talk to me, mon. you're online. dante and grey told me that u replied to them

I turned off my online status. Hindi n'ya na makikita na online ako.

Nawala lang ako saglit, at nagpaalam na hindi ako makakasabay sa kaniya mag-lunch. Hindi ko naman in-expect talaga na pati sa pag-uwi pala ay si Selene ang kasabay n'ya. Lunch lang naman sinabi ko na magsabay sila.

Bakit ba nagsisisi ako? Tanga. Kasalanan ko naman. This is what I want, right? Right? Sumagot ka, Mon.

Hindi. Hindi pala ito ang gusto ko. Masakit. Nagsisisi ako. Gusto ko na lang bawiin.

I slept early after eating my dinner. De lata lang muna kasi mahal bumili ng ingredients.

Pagpasok ko sa klase sa umaga ay naglakad ako patungo sa highway. Umaga pa naman kaya hindi ako pinagpawisan. Ayaw kong mag-tricycle para makatipid. Sumakay ako ng jeep sa rota na papunta sa campus. Pinagbabawal kasi ang mga tricycle sa malalaking kalsada. Mahigpit na ang gobyerno. Pauwi naman ay nilalakad ko ang distansya mula sa campus papunta kalsada kung saan pwede na ang mga tricycle.