İLK AŞK (Düzenleniyor)

3

OY VE YORUMLARINIZLA DESTEK OLURSANIZ SEVİNİRİM.

YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

"Kaçmak, korkudan değil, hazırlıksız olmaktan doğar." — Umbra Sözü

Chloe elini uzattı ve ona tutunarak ayağa kalktım. Merak korkuyu bile yenmişti. Chloe bakışlarımdan her şeyi anlamıştı. "Duşa gir, sonra konuşuruz," dediğinde, ona şüphe dolu bir bakış attım. Hafif bir gülümseme ile karşılık vererek, "Söz veriyorum, kapıdan ayrılmayacağım," dedi. Sesinde sevecen bir ton olsa da, bakışlarında gizleyemediği bir suçluluk vardı.

Kısa bir tereddütten sonra duşa girdim ve hızlıca hazırlanıp tekrar dışarı çıktım. Chloe beni bekliyordu.

"Yemekhaneye geçelim mi? Bir şeyler atıştırırken konuşuruz," dedi. Sesi sakin olsa da altında ince bir tedirginlik seziliyordu.

"Peki," diye mırıldandım, sorgulamaya henüz hazır olmadığım bir tonla.

Chloe'yi takip ederek yemekhaneye ilerledim. Akademinin diğer bölümleri gibi yemekhanesi de geniş ve ihtişamlıydı. Tavanındaki büyük avizeler, masaların üzerinden yumuşak bir ışık yayarken, sandviç ve salata barı gibi sıradan ayrıntılar bile özenle düşünülmüştü. Açlık seviyem, çevreme olan dikkatimi dağıtmaya başlamıştı.

Boş bir masaya oturduktan sonra Chloe, gerginliğini gizlemeye çalışarak ayağa kalktı. "Sen otur, ben bir şeyler alırım," dedi ve hemen uzaklaştı.

Kısa bir süre sonra elinde iki sandviç, kek dilimleri ve portakal suları ile geri döndü. Midemin açlıktan guruldamasıyla tereddüt etmeden sandviçlerden birine uzandım. Tam ısırmıştım ki Chloe derin bir nefes aldı ve gözlerini benden kaçırarak konuşmaya başladı:

"Burası Umbra Akademisi," dedi, kelimeleri dikkatle seçerek. "Uluslararası Umbra Örgütü'ne bağlı gizli bir yer. Ve biz... casusuz."

(Umbra Latince'de gölge demektir.)

Sözleri havada asılı kaldı. Sandviçi elimde tutarken gözlerim ona dikildi. O an tüm şüphelerim gerçeklik kazandı; burası tahmin ettiğim üzere sıradan bir akademi değildi. Chloe'nin bakışlarındaki kararlılık, bunu açıkça belli ediyordu.

Yutkunarak, "Casus mu?" diye tekrarladım. Gözlerim büyüdü ama Chloe hız kesmeden devam etti: "Akademi, kimsesiz ve yetenekli çocukları bulup onları korkusuz casuslara dönüştürmek için var. Burada gördüğün herkes senin gibi kimsesiz; bizim ailemiz, diğer umbralar."

Sakin bir şekilde portakal suyundan bir yudum aldı.

"Örgütü kuran aileler, dünyadaki ağlarını yıllar içinde daha da güçlü hale getirdiler. Başlarda yetişmiş casuslarla çalışıyorlardı ama görevler zorlaştıkça kendi casuslarını eğitme ihtiyacı doğdu. Akademi bu yüzden kuruldu. Gizlilik temel prensip olduğundan, sadece kimsesiz çocuklar akademiye alındı. Burada 3S kuralı yani sadakat, saygınlık ve sessizlik her şeydir. Hepimiz, muhbirler tarafından keşfedildik. Gözcü umbralar, yetenek avcılarıdır ve muhbirlerin verdiği bilgilerle yeni yetenekleri bulurlar. Sen de onlar tarafından keşfedildin. 21 yaşına kadar burada eğitim alacak, sonra bir umbra olarak mezun olacaksın."

Chloe bir süre sustu, sanki kelimelerini dikkatle seçmeye çalışıyordu. Şaşkınlığımı zor bastırarak konuştum: "Bir dakika Chloe, bana bunları kimse sormadı. Ben şiddet yanlısı biri değilim ve asla olmak istemiyorum."

İçimde bir düğüm oluşmuştu. Chloe'nin ifadesi ise değişmedi. Yüzündeki sakinlik, bana söylediklerinin çoktan içselleştirilmiş bir gerçek olduğunu anlatıyordu.