İZ

BAŞLANGIÇ

21 Ağustos 2014

"Bir araba sesi duydum,geldiler mi?"
Dedi yataktaki kadın.
Sesini olabildiğince yüksek çıkarmaya çalışsa da bir fısıltıdan fazlası olamamıştı.
Yatağın karşısındaki pencereden bakan genç kız;
"Evet," diye cevapladı,
"Uzun boylu, kır saçlı bir adam. Hafif göbekli ve esmer. Kırkbeşlerinde görünüyor. Yanında da orta boyda ince bir kız var."
Sesi, kadınkinin aksine gür ve biraz da kabacaydı.
Yataktaki kadının gözleri buğulanmıştı;
"Demek kır saçlı ha? Ben bıraktığımda gece kadar karanlık ve gürlerdi. Üstelik gayet formunda da bir vücudu vardı. O da zamana karşı koyamamış demek ki!"

Son kelimesi hıçkırıkların arasından güçlükle duyulmuştu.
Genç kız pencerenin önüne çivilenmişti sanki, nefes dahi almıyor gibi görünüyordu.

"Ağlamayı keser misin?" Diye bağırdı genç kız bir anda,
"Tam 10 yıldır ağlamaman için kendimi yıpratıyorum. Eğer ilk fırsatta sözünü bozacaksan ben devam edemem!"

Sözcükleri söylerken gözlerindeki pencereyi yakmış, sesindeki öfke dumanı odayı sarmıştı adeta.
Kadın nefesini tuttu, genç kızın haklı olduğunu biliyordu ve çok kısık bir sesle;

"Onları görebilir miyim?"
Dedi.
Alacağı cevaptan ümitsiz, kafasını kıza doğru çevirdi.
"Hayır" dedi kız, sesindeki tokluk ürkütüyordu.
"Şimdi olmaz. Daha çok erken, hemde fazlasıyla."
Kadın, beklediği cevabı aldığı için bir şey demedi.
10 senedir dökmek isteyipte dökemediği tüm gözyaşlarına yaptığı gibi, o an da gözyaşlarını içine boşalttı.
Vücudunun derinliklerine hapsetmek istiyordu; HEPSİNİ.
Çaresizliği temsil ediyordu sanki.
Ve o an yapabildiği tek şey usulca içini çekmeye devam etmek oldu.

Mahallede oynayan çocukların ve araba seslerinin arasına kızın sesi tekrar girdi;
"Merak etme. Az kaldı. Yakında acımasız olma sırası bizde olacak. Hemde çok yakında."