O ödül gecesinde sadece ilk bireysel ödülümü değil, başka bir ödül daha kazanmıştım. Sarışın, konuşmayı bilmeyen, hayvanat bir ödüldü.
"O güne tekrar dönseydim gözlerimi kaçırmak yerine sana daha çok bakmak isterdim İlkin."
Kocaman gülümsedim.
"O...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
• "Alışık olmadığı şeylere alışmaya çalışarak alışır insan."
•
Maçlar bitmişti istediğimiz başarıyı elde edememiştik ikimizde. Kupa almak için gitmiştik ama dağılarak geri gelmiştik. Bazen istediğimiz şeyler olmazdı, ne kadar çabalarsak çabalayalım sonuç vermezdi. Bize de vermemişti, o kadar çabalamaya elimiz boş götümüz yaş gelmiştik.
Uçağa bindiğimizde cam kenarına oturarak, gözükmeyen gökyüzünü izlemeye başladım. Tam bulutların içindeydik, beyaz ve bir o kadar temiz. Keşke kalplerimizde böyle olsaydı dedim içimden.Tam o anda bulutlar siyahlaşıp yağmur topladığında, bu hayatın bir işareti diyerek kafamı önüme eğdim. Hiçbir kalp hiçbir zaman temiz olamazdı.
Uçak inişe geçtiğinde ve merdivenlerden indiğimizde aynı anda futbolcularında uçaktan indiklerini gördük. Sırasıyla gülüşerek iniyorlardı, tam o an uzaktan platin saçlı bir adamın bizim tarafa baktığını görmemle önüme odaklandım. Onu henüz affetmiş değildim ve tabiki de bunun intikamını söke söke bile isteye alacaktım. Ben İlkin'im İlkin Aydın.
Yavaş adımlarla yanıma gelen Barış'ı görmezden gelerek daha çok hızlanmaya başladım. "Ben geldim diye hızlanma, küs müyüz?"
"Küs olmak için ilk olarak birbirimizi tanımamız gerekmez mi?" dedim ona bakarak. "Ama ben sizi tanıdığımı zannedip tanımamışım."
"Özürünüz zaman aşımına uğradı, lütfen daha sonra tekrar deneyin." Önümdeki yüzler de bana döndüğünde "Git." dedim Barış'a fısıldayarak.
"Affettiğini söylemeden gitmem." mızmızlanan sesiyle hala yanımda yürümeye devam ediyordu. "Affetmiyorum, git."
Omuzlarını silkti yine aynı şekilde, daha fazla onunla inatlaşamazdım. "Tamam hadi affettim git." kendinden emin bir şekilde güldüğünde "İnadıma her zaman yenilirsin." kısa bir kahkaha patlattım. "Unuttun galiba bende Karadenizliyim."
"Unutmak ne mümkün inadını sürekli gösterdiğinden mümkün olmuyor." hala yanımda yürümeye devam ediyordu, laftan anlamıyor muydu acaba illa dövmek mi gerekiyordu?
"Gitsene sen."
"Senin yanında olmak istiyorum belki."
"Ben istemiyorum belki." elimde tuttuğum çantayı yavaşça onun bacaklarına vurdum.
Gülerek "İmkansız." dediğinde onun bu gereksiz özgüvenine hayran kalmıştım.
