O ödül gecesinde sadece ilk bireysel ödülümü değil, başka bir ödül daha kazanmıştım. Sarışın, konuşmayı bilmeyen, hayvanat bir ödüldü.
"O güne tekrar dönseydim gözlerimi kaçırmak yerine sana daha çok bakmak isterdim İlkin."
Kocaman gülümsedim.
"O...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Kendime güvenen biriyken, sana yenilmem bana da sürpriz oldu."
Hayat asla olmaz dediğimiz şeyleri olduruyor, yapmaz dediğiniz şeyi yaparken buluyorsunuz kendinizi. O yüzden asla dememeli insan.. o aslaya düşer çünkü.
Aslalarım Barış Alper'di. Asla aşık olmam, asla bir şey hissetmem diyen ben, bugün bana yaklaştığında olsun istemiştim. Barış Alper iyi bir insandı en azından dürüsttü ne varsa dilinde vardı.
Asla diyen ben, aslalarıma pişman olmuş durumdaydım. Elif'in bir kez daha haklı çıkması beni deli ediyordu, beni benden daha iyi tanıyordu.
Barış ona çektiğim ayardan sonra bir daha odama girmemiş aşağıda arkadaşlarıyla fifa oynuyordu.
İstemsiz şekilde ayaklarım kapıya gittiğinde aşağıdakilerin gülüşmesi kulaklarıma doldu. Telefon sesine yerimden zıpladığımda ekranda gözüken isimle gene başıma neler gelecek düşüncesi aklımdan geçti, arayan menajerimdi.
"İlkin geç saatte rahatsız ettim, nasılsın iyi misin?" diyerek konuşmaya girdi. "Yok abla ne rahatsızlığı, iyiyim sen nasılsın bayadır görüşemiyoruz yüz yüze."
"Yarın görüşeceğiz tatlım, yarın forma tanıtımı dergi çekimi olacak. Galatasaraydan voleybolcu futbolcu basketbolcu birkaç arkadaşla. Voleybolculardan biri sensin hayatım."
"Çok iyi, kimler olacak başka?" tek merak ettiğim aslında Barış'ın olup olmadığıydı.
(Gelecek diğer arkadaşların isimleri gerçek isimler değildir, kendi kafamdan uydurduğum karakterlerdir.)
"Batıkan Erkin basketçimiz, Ergin Kurmaz basketçimiz, Barış Alper Yılmaz, Kerem Aktürkoğlu, sen ve Yüsra Akpiliç voleybolcumuz" Barış Alper'den sonrasını dinlemedim desem yalan olmazdı. Telefonu kapattığımda yarını merak ederek oda da bir sür vakit daha geçirdim. Aşağıdaki gülüşmeler artık daha sesli olmaya başladığında dayanamayıp bende aşağı inmek için kapıyı açıp merdivenlerden indim.
Dediğim gibi hepsi televizyonun karşısına oturmuş gülüşerek ve konuşarak fifa oynuyorlardı. Sadece barış gülmüyordu."Eğer öyle bir şey dersen çenenin yayını sikerim Berkan senin" dedi Barış, Berkansa onun bu dediğine omuz silkti. Merdivenlerden çıkan sesle bakışlar bana döndüğünde Berkan ile Kerem birbirlerine bakıp hafif bir tebessüm yaptılar. "Selam Yen- İlkin sen de mi buradaydın?" dedi Kerem. Sanki burada olduğumu bilmiyordu. "Evet maalesef evde bir kaç sorun çıktı sağolsun Barış'ta yardım etmek istedi." dedim gülerek bende.
Kerem'in sözlerinden sonra Barış Kerem'e bir süre kitlenip başını salladığında bu işin sonunun ne olduğunu merak etmeye başladım. "Yarın forma çekimi varmış. Kerem Barış siz de varsınız." dedim menajerimin bana verdiği haberi onlara da ileterek.
