Part 5 ( Unicode )

263 1 0
                                    

လက္ရွိအခ်ိန္

မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ေနၾကေသာလူႏွစ္ေယာက္မွလား ဘယ္ကစေျပာလို႔ေျပာရမလဲမသိျဖစ္ေနၾက၏။အခ်ဳပ္ခန္းထဲကလြတ္ကာစစ္ေမးခန္းတြင္သိဒၶိႏွင့္ဟန္သာ ႏွစ္ဦးတည္းသာရွိသည္။

"မင္းကိုဒီေန႕လႊတ္ေပးလိမ့္မယ္"

"ကြၽန္ေတာ္အိမ္ျပန္လို႔ရၿပီမွလား"

"ရတယ္ ဒါမယ့္ဒီရက္ေတြေတာ့အသြားအလာဂ႐ုစိုက္ရမယ္"

ဟန္သာေျပာတဲ့စကားကိုသိဒၶိဟာလက္ခံေၾကာင္းေခါင္းညိမ့္ျပသည္။

"ဒီမွာခနေစာင့္ဦး"

"ဟုတ္ကဲ့"

ထိုလူထြက္သြားသည္ႏွင့္သိဒၶိလည္းေနရထိုင္ရသက္သာသြားသလိုပင္။ဘာလို႔မွန္းမသိထိုလူရဲ႕အရွိန္အဝါကိုရွိန္သလို၊ေလးစားသလိုတစ္မ်ိဳးႀကီးေပ။တစ္သက္နဲ႕တစ္ကိုယ္ ဟုတ္ကဲ့လို႔ေျဖရတဲ့အထိဒီလူဟာလႊမ္းမိုးမႈႀကီးသည္။သူ႕ထက္အနည္းအငယ္သာပုေသာအရပ္ရယ္၊ပါးျပင္ႏုႏုေလးေတြဟာ ၾကည့္တာႏွင့္ေၾကာက္ဖို႔မေကာင္းပါေသာ္လည္း ေရွ႕ေန႕ဆိုေသာအသိေၾကာင့္ရွိန္မိျခင္းျဖစ္သည္။

"cctvမွတ္တမ္းလည္းၾကည့္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္သူ႕ကိုေခၚသြားလို႔ရၿပီမွလား"

"ရပါၿပီသခင္ေလး"

စုံေထာက္ရဲ႕ျပာျပာသလဲအေျဖေၾကာင့္ဟန္သာလည္းအသိအမွတ္ျပဳသလိုအင္းလို႔ေျဖခဲ့ၿပီးထြက္လာေတာ့သည္။

အရင္ရက္ကသူ႕အစီအစဥ္ေတြအတိုင္းသြားထားသည္မို႔မီဒီယာမွာေခါင္ဉာဏ္ေျဖထားတဲ့သတင္းဟာလည္းဟိုးလင္းတေက်ာ္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ဝန္ခံတဲ့သူေတြကလည္းပို႔စ္တင္ခဲ့သလို၊ခ်ယ္ဆိုတဲ့မိန္းကေလးဟာလည္းliveလႊင့္ၿပီးေျဖရွင္းခဲ့သည္။အခုက်န္ရွိသည္ကခနေနမီဒီယာမွာတက္လာမည့္cctvမွတ္တမ္းပင္။

"သြားရေအာင္ ငါလိုက္ပို႔ေပးမယ္"

"ကြၽန္ေတာ္"

"လိုက္မွာလား"

အေရွ႕ကထြက္သြားတဲ့သူဟာ သိဒၶိရဲ႕ျပန္စကားကိုမေစာင့္ပဲသြားေနေတာ့သည္။သိဒၶိလည္းဘာမွေျပာမေနေတာ့ပဲလိုက္သြားရေတာ့သည္။

Mistakes that HurtWhere stories live. Discover now