Part 20 ( Unicode )

168 4 0
                                    

မ်က္လုံးမ်ားကိုမွိတ္ကာခ်စ္ရသူ၏အနမ္းမ်ားကိုခံယူေနမိသည္။ညင္သာလြန္းတဲ့အနမ္းမ်ားေၾကာင့္ သူကိုယ္တိုင္ပါလိုက္ပါစီးေျမာမိသည္။

သိဒၶိရဲ႕လက္မ်ားဟာဟန္သာရဲ႕ပါးႏွစ္ဖက္ကိုအုပ္ကိုင္ကာအၾကင္နာမ်ားကိုေပးသည္။အသက္ရႉဖို႔ခက္လာသည့္အခ်ိန္မွ ရပ္လိုက္ကာ

"မငိုပါနဲ႕"

သူခပ္ဖြဖြၿပဳံးလိုက္ရင္း

"မငိုေတာ့ဘူးမို႔ ခုေတာ့ခနျပန္အိပ္လိုက္ပါဦး"

ထိုအခါမွခ်စ္ရသူဟာစိတ္ေလ်ာ့လိုက္တာလား၊ေယာင္တာရပ္သြားသည္လားမသိ မ်က္ဝန္းမ်ားကိုျပန္မွိတ္သြားေလသည္။

ပုံပ်က္ေနေသာအဝတ္အစားကိုေသခ်ာလုပ္လိုက္ရင္း ခ်စ္ရသူ၏မ်က္ႏွာေလးကိုတစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနမိသည္။စေတြ႕ခါစကလိုကေလးေသးေသးေလးမဟုတ္ေတာ့ပဲ ေခ်ာေမာေနတဲ့မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္းသပ္ျပင္းခ်မိသည္။အစအလယ္အဆုံးသူသာမခ်စ္ခဲ့ပါလွ်င္ဒီေကာင္ေလးေပ်ာ္႐ႊင္ေနရမလား။

ဘဝမွာတစ္ခါပဲခ်စ္မိဖူးသည့္အခ်စ္ဟာ ထိုေကာင္ေလးကိုနာက်င္ေစမယ္မွန္းမသိခဲ့တာအမွန္။အဖ်ားပိုတတ္လာသူေၾကာင့္ အခန္းျပင္ထြက္ၿပီးေရဇလုံႏွင့္လက္ကိုင္ပုဝါတစ္ထည္ကိုသြားယူလိုက္သည္။

အိပ္ေမာက်ေနေသာခႏၶာကိုယ္ဟာပူက်စ္ေနတာေၾကာင့္ေရပတ္ဝတ္တင္ေပးရင္း ေဘးနားမွာထိုင္ေစာင့္ေနမိသည္။တကယ္လို႔မ်ားေပါ့ အေၾကာင္းစုံကိုသိသြားမယ္ဆိုရင္သူ႕ကိုသိပ္မုန္းေနမလား။

....................................

မနက္ခင္းအခ်ိန္မွာေတာ့သိဒၶိတစ္ေယာက္နိုးလာခဲ့သည္။နဖူးေပၚရွိေရပတ္အဝတ္ကိုယူလိုက္ရင္းထထိုင္လိုက္သည္။ကုတင္ေဘးမွခုံေပၚတြင္အိပ္ေနသူကိုၾကည့္ရင္း ဘာခံစားခ်က္မွမခံစားရ။

"နိုးၿပီလား..... သက္သာသြားၿပီပဲ"

နိုးနိုးျခင္းသူ႕နဖူးကိုလာစမ္းသူေၾကာင့္သက္ျပင္းခ်လိဳက္မိသည္။အစ္ကို႔ရဲ႕အမ်ိဳးသားေဟာင္းကိုဒီလိုပတ္သတ္ေနရတာမွန္ရဲ႕လားမသိ။

"ေနမေကာင္းေသးဘူးလား"

"ကြၽန္ေတာ္သက္သာပါၿပီ"

Mistakes that HurtWhere stories live. Discover now