Ve nihayet beklediğim gün gelmişti artık. Günler, aylar hatta yıllar sonra düşüncelerimin resmini görebilecektim. Dışarı çıkmam için üstümdeki elbiseleri degiştirmeme yardım ettiler dışarı çıkmam daki beni mutlu eden tek şey o korkunç adamı bir kaç saat de olsa görmeyecektim.
"Hadi kuzum at adımını bak düşündüklerin, hayal ettiklerin gerçekleri kadar güzel mi?" dedi ve adımı mı atım bir anda kör oldum sandım öyle parlak bir ışık görmemiştim elerimi gözümün önüne kapatım ama nafile parmaklarımın arasından sızan o ışık gözlerimi kesiyordu adeta ilerleyemiyordum çok parlaktı. Neler oluyor diye seslendimde selma hemşire.
"Korkma güneş o çek ellerini yüzünden" diye ellerimi yavaş yavaş indirdi ve gözlerimi tam acamiyordum herşey oldukça parlaktı renklerini acıklayamıyordu zihnim gökyüzü sarı, mavi, beyaz tonlarındaydı selma hemşire koluma girdi ve bahçeye kadar çıktık böyle bir sevinç yoktu. Ayakabılarımı çıkartmak için izin istedim selma hemşire'den şaşırdı ve neden diye sordu.
"Çimleri hissetmek istiyorum"
Gülümsedi ve peki dedi. Biraz sert gibiydiler ayağım gıdıklanıyordu ama çok güzeldi ayagımın altı sanki pamuk gibiydi ben adım atıkca ayağım acımasın diye sanki biraz içine gömülüyordu. Bahçe kapısının önüne kadar böyle ilerledim selma hemşire ye döndüm Çıkabilir miyiz dedim beklemem için işaret etti yanıma geldi.
"Kuzum bende isterdim ama dışarı çıkmamız henüz yasak davranışlarını kontrol ediyorlar eğer düzelmen hızlanırsa bir kaç güne kalmaz çıkabiliriz nereye istersen gideriz" dedi. Tamam dedim ne için benden korksunlar diye düşündüm etrafıma baktım bahçede oturan bir bastonlu amca vardı yanına doğru ilerledim beni görünce gülümsedi yanına oturmam için elimden tutup çekti. Elini başıma götürdü saçlarımı okşadı Evladım benimle beraber bahçede gezmek istermisin dedi. Selma hemşire ye baktım başını salladı sanırım evet demekti bu gidebilirsin demekti izin almıştım. Beraber yürümeye başladık kaç yaşındasın dedi söylediklerine göre 20 yaşındaymışım kücüksün dedi gülümsedi önünde kocaman bir hayat var Evladım dedi. Saatlerce konuştuk aslında o konuştu bana biraz soru sordu biraz kendini anlattı oda ömrünün yarısını burada geçirmiş ve yılardır bahçeden çıkmamış cıkması için izin verilmiş ama o yinede gitmemiş. Neden diye sorduğumda korku nedir bilirmisin Evladım dedi evet diye cevap verdim.
"Peki ya şüphe?"
"Şüphe mi?"
"Evet Evladım şüphe. Senin bildiğin korkudan daha korkutucudur" dedi. cümlesini bitirdikten sonra ne zamandır dışarı çıkabiliyorsun diye sordu son olarak.
"İlk defa" dedim.
"Dışarıdaki insanların senden korka çağını da biliyorsun öyle değil mi" dedi.
"Evet , sizde mi bundan korktugunuz için mi şüphe duyuyorsunuz"
"Benim şüphe duyduğum şu ki evlat ben yıllar öncede çıkabilirdim dışarı şüphem ve korkum aradıgımı bulamamaktı o insanlar arasında kaybolmaktı." diye mırıldandı
"Peki , bende mi şüphe duymalıyım bundan.kimi arıyorsunuz? benim aramam gereken biri var mı?"
Gülümsedi.
"Aradığım ne olduğunu hiç bilemiyorum ama sen şüphe duyma dışarı çık aradıgın şeyi buldugunda benimde yanıma getir olur mu?"
Bu benim için çok önemliydi ilk defa benden biri bir şey istemişti ve onu yapmalıydım peki dedim bulduğumda getircem diye söz verdim. Biz konuşmaya devam ederken selma hemşire seslendi vakit geldi diye gitmem gerektiğini söyledim ve hücreme girme vakti gelmişti. Ama hücrem de ışık kapandığında karanlık olmuyordu sesler,kahkahalar artık kulagımda çınlamıyordu artık neyin hayalini nasıl kuracagımı biliyordum. Haftalar böyle sürmeye devam etti her geçen hafta dışarı çıkma sürem de uzaklaşmamda daha çok oluyordu. Sınırları tek tek geçiyordum ve artık her şeyi daha iyi biliyordum. Her kokuyu her sesi tanıya biliyordum selma hemşire hayatımda bu kadar değişime rağmen en ufak bir gelişme olmuyordu hafızam yerine gelmiyordu hiç birşey hatırlamıyorum. Bir nevi ölümüydüm ben yoksa yaşayan ceset mi? Anlam veremiyordum tam bir ay oldu bu gün kemal beyin yanına gideceğimi söyledi selma hemşire o adam mı beni götürecek diye sordum. Ses çıkarmadan kafasını salladı ( ama bu gün farklı bişey oldu ) o bana işkence yapan adam ilk defa karşıma geçip gülümsedi. Bu hareketinden dolayı cesaretlenerek beni doktorun yanına götürürken dönüp sordum ona bunca zamandır bana yaptığı bu işkenceler ne için di?
"Zaman nı gelince ögrenirsin evlat."
Sonra bir daha hiç konuşmadık.
Sanırım bu gün en mutlu günüm bugün her şeyde bir terslik vardı o adam bana ne vurdu nede sürükledi kemal beyin yanına gittiğimizde ise gülümseyerek artık buradan çıkabilirsin dedi. Aklımda tek bir soru var dı?
"NASIL ?...."
