Miss Pakipot & Mister Torpe [[DISCONTINUED]]

Chapter 7: Limited Time

A/N: Hi puuhh!! It's funny na walang masyadong nagbabasa nito, but anyways, I would still continue this no matter what happens, kahit na walang reads, votes, comments, I'll still continue writing this. This is also part of my enjoyment and I learn from my stories. Hahaha... Sge puuhh, magbasa na kayo, binasa niyo pa 'to, hindi naman importante.. Hahaha, jk!

~Jana's POV~

The sky is getting darker and darker and lightning and thunder is striking this place. Paano ba ako makalalaya sa sitwasyong ito? I have to make a way, pero ano ang way na iyon? Limited lang ang time ko so I shouldn't waste my time. That's why I'm walking around this place and searching for something that could help me survive and live.

"Jana" boses ba iyon ni Spencer? Wait, why is he visiting me? May pake siya sa akin? Kunsabagay yinakap niya nga ako nung nasa house niya ako. Noo!! Don't distract yourself Jana! You have to get out of this nightmare, or dream, or whatever man ang tawag dito.

As I walk around the place, may nakita akong gemstone right beside the the roots of the tree. Should I get it? Ang hirap mamili, nakakatakot kapag may consequences na hindi maganda ang mangyari sa akin kapag kinuha ko o hindi.. Ano ba ang nakabubuti para sa akin? Hindi ko naman iyan kailangan sa everyday life ko kahit na anong sitwasyon man... Isip, isip, isip......... Okay! Hindi ko kukunin 'yan, masama kumuha ng hindi sa iyo and baka may biglang lumabas pa na monster diyan or giant rock na hahabol sa'yo..

I'm walking around the place and felt my body weakened. "Ah" it hurts my body. Bakit? Anong nangyayari? Hindi ko pa naman oras ah. I suddenly fell on the grass and felt pain. "Why do I have to suffer like this?! May ginawa ba akong kasalanan! Wala naman di'ba! Bakit ako nahihirapan? Naging mabait na nilalang naman ako ah. Oo alam kong hindi maganda ang pakikitungo ko ngayon sa old friends ko, pero sobra sobra na ang curse na ito! Kapalit talaga 'yon ng buhay ko?! Ang bata-bata ko pa at wala pa naman akong major major problems, estudyante pa nga lang ako." I shouted as I looked up in the sky. I see the clouds becomes darker and the rain started to drop big drops of rain. Kasabay nito ang pagtulo ng luha ko. Nakahiga lamang ako sa damuhan at umiiyak.

Bakit parang totoo itong panaginip ko? Ramdam ko yung mga sakit. I feel like na totoo lahat ito. I feel like forever in this place. Wala bang tutulong sa akin makahanap ng paraan para magising na ako mula sa coma? Do I really have to be alone? I have no one to be with in getting through this pain? Is this really happening? Hindi na talaga ako makapaniwala na ganito na ang sakit na ibinibigay sa akin ng Diyos. Hindi ko naman Siya sinisisi o galit sa Kanya, gusto ko lang malaman kung bakit. May plano ba ang Diyos para sa akin? Pero bakit sa mahirap na paraan niya ako inilagay?

I did the sign of the cross and prayed to God: "Diyos ko! Kung ano man po ang mga kasalanang nagawa ko sa buhay ko, patawad po. Hindi ko na po iyon uulitin. Sana po gabayan niyo ako sa mga gagawin ko sa future. Maliit man po o malaking kasalanan, patawarin niyo po ako. Alam ko naman pong masamang ang ilan sa mga bagay na ginawa ko pero ginawa ko pa rin. Kung para sa akin man po si Spencer o hindi, sana po bigyan niyo na ako ng hint para tigilan ko na ang paghanga ko sa kanyang kaguwapuhan. Alam ko pong dapat seryoso ang mga ipinagdarasal ko, pero gusto ko po talagang malaman. Salamat po sa lahat ng blessings na ibinigay mo po sa akin. Amen." I did again the sign of the cross.

Ha? Anong nangyayari? Parang lumiliwanag na ang langit, tumila na ang ulan at nawala na ang kulog at kidlat. Narinig na ba ng Diyos ang dasal ko? Kung ganun ay siguro dapat magpasalamat na ako muli.