"แล้วเธอเล่นเครื่องดนตรีชนิดไหนได้บ้างล่ะ" แซคพาฉันเดินรอบๆห้องชมรม ทักทายคนนั้นบ้างคนนี้บ้าง
"ก็กีต้าร์ แต่ฉันไม่ได้เล่นมาหลายเดือนแล้วน่ะ"
"เจ๋ง!"
แซคพาฉันมาที่มุมในสุดของห้อง มีโซฟาวางอยู่ มีสองคนนั่งอยู่บนนั้น และแน่นอนทั้งสองคนใส่หูฟังต่างอยู่ในโลกของตนเอง แต่แล้วพวกเขาก็ต้องกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงเมื่อแซคดึงสายหูฟังออก
"นี่สมาชิกคนใหม่ ชาลี พาร์คเกอร์" แซคยิ้มมุมปาก เด็กสาวผมบลอนด์เป็นคลื่นเล็กน้อย หน้าตาน่ารักและดูหน้าคล้ายๆแซคยิ้มกว้าง ไม่ใช่แค่หน้าตาที่เหมือนกันนะ รอยยิ้มของสองคนนี้ก็เหมือนกันมาก แถมมีลักยิ้มนั่นเหมือนกันด้วย
"หวัดดี ฉันอเล็กซิส คาร์เตอร์ เรียกอเล็กซ์ละกัน น้องของแซคนั่นแหละ" ถึงว่าทำไมหน้าคล้ายกันอย่างกับแกะ เด็กหนุ่มตัวเล็ก (ฉันหมายถึงตัวเล็กกว่าเด็กหนุ่มวัยเดียวกัน) ที่นั่งอยู่ข้างๆดูจะไม่กระตือรือร้นเท่าไหร่ แต่ก็ยิ้มให้ฉันด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร
"ไง ฉันวิล เดย์ส"
ฉันจับมือทักทายทุกคน เราคุยกันจดหมดคาบพัก แต่ทุกคนในนี้ก็ไม่มีท่าทีจะหยุดซ้อมดนตรี จนแซคบอกว่าอาทิตย์หน้าจะมีงานฤดูกาลซึ่งจะมีการประกวดวงดนตรีด้วยพวกเขาจึงต้องอยู่ซ้อมรวมถึงแซคด้วย ฉันจึงเดินออกมาพร้อมอเล็กซ์ วิล และคนอื่นๆที่ไม่ได้เข้าร่วมแข่ง
"เย็นนี้มาที่ชมรมสิ" อเล็กซ์ชวนอย่างกระตือรือร้น
"แต่ลูกพี่ลูกน้องฉันมารับตอนเลิกเรียนพอดีน่ะสิ ไว้พรุ่งนี้นะ" สองคนพยักหน้าอย่างเข้าใจ
"อย่าลืมเอากีต้าร์มาแล้วมาแสดงฝีมือให้พวกเราเห็นนะ ชาลี" วิลพูดยิ้มๆ วิลเป็นเด็กผู้ชายที่หน้าหวานมาก จนผู้ชายด้วยกันเองอาจหวั่นไหวได้ รอยยิ้มทะเล้นทีเล่นทีจริงนั่นยิ่งทำให้เขาน่ารักขึ้นไปอีก
YOU ARE READING
The Sea
Teen Fiction'One good thing about music, when it hits you, you feel no pain.' -Bob Marley เขาว่ากันว่าเสียงเพลงช่วยเยียวยารักษาความเจ็บปวด และฉันก็เชื่อแบบนั้น ﹌
