Zachary's POV
ตอนนี้ผม อเล็กซ์ รวมถึงเจมส์และเบน อยู่ที่บ้านของผมหลังจากที่เราประกวดเสร็จ ส่วนชาลีนั้นนอนนิ่งอยู่บนเตียงของอเล็กซ์ ยังคงไม่ฟื้นหลังจากที่อยู่ดีๆเธอก็ล้มลงไปซะดื้อๆ
หลังจากที่เราขึ้นไปบนเวที ผมเห็นชาลียืนนิ่งเหมือนกำลังตกตะลึงอะไรบางอย่าง เธอหันไปมองแสงไปจากสปอตไลท์ก่อนที่ดวงตาของเธอจะเบิกโพลง และนั่นแหละเธอก็ล้มลงไป
และทันทีที่เธอล้มลงพวกผมก็รับเข้าไปช่วยเธอและพาเธอลงจากเวทีทันที โชคดีที่เหตุการณ์มันเกิดขึ้นรวดเร็วมากจนไม่มีใครทันสังเกตุ และชาลีเองก็ไม่ได้อยู่ตรงกลางของเวทีด้วย
เราแข่งต่อไปโดยมีเจมส์เป็นคนร้องนำจนจบการแข่งขัน เราไม่ได้รอแม้กระทั่งผลการประกวด จนมีคนโทรมาบอกผมว่าพวกเราได้รางวัลชมเชย ซึ่งผมไม่สนแล้วในเวลานี้
ที่ผมสนก็คือเธอ
ผมมองอเล็กซ์ที่กำลังจัดแจงเช็ดหน้าเช็ดตัวให้เธออยู่ ก่อนจะออกไปช่วยเจมส์กับเบนทำอาหารเย็น
ผมมองชาลีที่หลับไหลไม่ได้สติ เปลือกตาของเธอค่อยๆขยับเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ และอยู่ในสภาพงุนงง
"ชาลี! เป็นไงบ้าง" ผมถามขึ้นทันทีที่เธอเริ่มได้สติ เธอหันหน้ามาหาผมก่อนที่น้ำใสๆจะค่อยๆเอ่อท่วมดวงตาสีเขียวที่บางทีก็เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลนั่น ทำให้ผมรีบพุ่งเข้าไปหาเธอโดยอัตโนมัติ
"ฉันขอโทษ..." เธอลุกขึ้นมานั่งชันเข่าโดยมีผมช่วยประคอง
"ความผิดฉันเอง ทุกอย่างเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ฉันขอโทษ ฮึก" เธอพูดพล่ามขอโทษเสียงสั่น ก่อนที่ทำนบกั้นน้ำตาของเธอจะแตกออก น้ำใสๆไหลลงอาบแก้มซีดๆของเธอ เธอซบหน้าลงกับเข่าทั้งสองข้าง
"ไม่ใช่ความผิดเธอเลยนะชาลี" ผมพูด ผมมองไปที่ชาลีที่กำลังสะอื้น ผมลังเลเล็กน้อย ผมควรจะปลอบเธอยังไงดี
YOU ARE READING
The Sea
Teen Fiction'One good thing about music, when it hits you, you feel no pain.' -Bob Marley เขาว่ากันว่าเสียงเพลงช่วยเยียวยารักษาความเจ็บปวด และฉันก็เชื่อแบบนั้น ﹌
