ครืด ครืด!
เสียงโทรศัพท์สั่นขึ้น ถึงแม้ว่ามันจะเปิดสั่นอยู่ แต่การถูกวางบนโต๊ะก็ทำให้เกิดเสียงดังพอๆกับเปิดเสียง ฉันบิดขี้เกียจ ก่อนจะลุกออกจากเตียงอย่างสลึมสลือ
เมื่อคืนกว่าฉันจะหลับก็ปาไปตีสอง เป็นเพราะฉันคิดเรื่องวันนี้และตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายโดยที่ไม่ได้มองว่าใครโทรมา
(อรุณสวัสดิ์! พร้อมมั้ยชาลี) เอ๊ะ ใครน่ะเสียงคุ้นๆ ฉันยกโทรศัพท์ขึ้นดูชื่อก็พบว่าเป็นแซคนั่นเอง
"ก็พร้อมล่ะมั้ง" ฉันตอบพลางหัวเราะแห้งๆ
(เธอทำได้อยู่แล้วเชื่อฉันสิ เก้าโมงมาเจอกันที่ชมรมนะ) เขาว่า น้ำเสียงสดใสดังแทรกออกมาจากโทรศัพท์
"โอเค" ฉันตอบกลับไป
(แล้วเจอกัน บาย!)
"บาย!" ฉันว่าแล้วกดตัดสาย พลางดูนาฬิกาบนจอโทรศัพท์ ตายแล้ว! นี่มันแปดโมงแล้วนี่ ฉันรีบวางโทรศัพท์แล้วกระโจนเข้าห้องน้ำทันที
ปกติฉันไม่ค่อยออกจากบ้าน พอวันหยุดก็เอาแต่ขลุกอยู่ในห้อง ไม่เปิดเพลงเสียงดังๆ ก็อ่านหนังสือ หนังสือที่ว่านี่แน่นอนว่าไม่ใช่หนังสือเรียน
ฉันค่อยๆย่องลงมา และหวังว่าป้ามาทาร์กับแซมจะไม่อยู่ ฉันย่องผ่านห้องครัวเร็วๆก็เห็นว่าแซมอยู่ในนั้น ฉันรีบเดินไปให้ถึงประตู แต่ไม่ทันซะแล้ว
"แต่งตัวแบบนั้นจะไปไหนเนี่ยชาลี" แซมเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมจานที่มีแพนเค้กสามชั้นในมือ ฉันก้มลงมองตัวเอง เสื้อยืดโลโก้วงดนตรีกับแจ็กเกต ฉันก็แต่งแบบนี้ทุกวันนะฉันว่า ยกเว้นว่าวันนี้ฉันใส่กระโปรงยีนส์สีซีดๆไม่ใช่กางเกงยีนส์สีดำ
"ไปชมรม" ฉันตอบ แซมจ้องฉันหน่อยๆ ก่อนจะส่ายหัวแล้วยิ้มบางๆ
"เมื่อวานก็ไปมาแล้วนี่" แซมพูดพลางเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม แล้วตักแพนเค้กเข้าปากไปด้วย
YOU ARE READING
The Sea
Teen Fiction'One good thing about music, when it hits you, you feel no pain.' -Bob Marley เขาว่ากันว่าเสียงเพลงช่วยเยียวยารักษาความเจ็บปวด และฉันก็เชื่อแบบนั้น ﹌
