คืนนั้นหลังจากที่ฉันสงบลง แซคก็พาฉันมาส่งที่บ้าน ฉันแกล้งทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นต่อหน้าแซม ทั้งๆที่ขอบตาบวมช้ำ เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง แต่ขอเดาว่าเขาคงรู้ แซมมักจะเป็นคนที่ใส่ใจกับเรื่องเล็กๆน้อยแบบนี้ เช่น ท่าทีที่แปลกไป แม้จะนิดเดียวแต่เขาก็ดูออก แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น ซึ่งก็คงเป็นเรื่องที่ดี
เรื่องในคืนนั้นทำฉันนอนไม่หลับทั้งคืน ในหัวก็มีแต่ความคิดเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมา แล้วก็กลับมาร้องไห้อีก ฉันเกลียดตัวเองจัง
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังตามมาด้วยเสียงนุ่มๆของแซม "ขอเข้าไปได้ไหม"
ฉันปาดน้ำตาแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะลุกไปเปิดประตูเพื่อให้แซมเข้ามา ทันทีที่ฉันเห็นเขาฉันก็หัวเราะพรวดออกมา แทบจะลืมความเศร้าเมื่อครู่ไปจนหมด ก็ใครจะไปคิดว่าหนุ่มหล่อมหา'ลัย แบบเขาจะใส่ชุดนอนที่เป็นชุดหมีลายเป็ดสีเหลืองกันเล่า
"เธออารมณ์ดีฉันก็ดีใจนะ ฮ่าๆ" เขาโยกหัวฉันเบาๆ ฉันสูดลมหายใจแรงๆอีกครั้งเพื่อไล่สิ่งที่ติดอยู่ในโพรงจมูกตอนร้องไห้ออกไป
"พี่ไม่นอนหรอแซม" ฉันถาม
"ยัยบ๊อง เธอนั่นแหละที่ไม่นอน นี่มันหกโมงแล้วรู้ไหม" แซมหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงมายื่นให้ฉันดู จริงด้วยนี่ฉันลืมเวลาไปเลยหรอเนี่ย ฉันถอนหายใจ และก่อนที่ฉันจะทันพูดอะไร แซมก็ถามในสิ่งที่ฉันคิดไว้แล้วว่าเขาต้องมาหาเพราะเรื่องนี้แน่ และฉันก็ไม่ได้อยากตอบเลยซักนิด
"เมื่อคืนฉันเห็นว่า..."
"ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันพยายามอยู่" เขาพยักหน้า ทำสีหน้าครุ่นคิดเหมือนอยากจะถามต่อ แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไร เขาไม่ใช่คนประเภทขี้เซ้าซี้อะไรแบบนั้น
"โอเค ไปอาบน้ำซะ แล้วลงมากินอาหารเช้า วันนี้เธอมีนัดนะอย่าลืม" ฉันพยักหน้า เขาขยี้หัวฉันอีกรอบก่อนจะเดินออกจากห้องไป จริงสิดูเหมือนวันนี้ฉันมีนัดกับคุณหมอเจส ไม่สิ เจส หรือจิตแพทย์ของฉัน ฉันต้องทำเหมือนว่าฉันโอเค เอล่ะ เริ่มจากทำตัวเองให้สดชื่นก่อนละกัน ฉันบิดขี้เกียจแล้วล้มตึงลงไปบนเตียงเหมือนเดิม ให้ตายสิ ฉันไม่สดชื่นเลย
YOU ARE READING
The Sea
Teen Fiction'One good thing about music, when it hits you, you feel no pain.' -Bob Marley เขาว่ากันว่าเสียงเพลงช่วยเยียวยารักษาความเจ็บปวด และฉันก็เชื่อแบบนั้น ﹌
