วันนี้ทั้งวันผ่านไปอย่างน่าเบื่อหน่าย ตอนกลางวันฉันก็ยังคงต้องไปที่โรงอาหารกับพวกเฮลีย์ เป็นเพราะฉันเจอเธอในคาบคณิตศาสตร์ และเธอก็มานั่งข้างฉัน ฉันเลยหลีกเลี่ยงไม่ได้
เมื่อวานพวกเรา ฉันหมายถึง ฉัน เฮลีย์ คาร่า และเกว็น ไปที่ยูเนี่ยนสแควร์ ฉันคิดว่ามันควรจะเป็นครั้งแรกที่น่าประทับใจที่จะได้ไปเที่ยวกับ 'เพื่อน' แต่มันก็ไม่ใช่ พวกเธอไม่มีอะไรที่เหมือนฉันเลยซักนิดเดียว ถ้าพวกเธอไม่วิ่งเข้าร้านแบรนด์เนมที่กำลังลดราคาอยู่ตอนนี้ ก็ร้านเครื่องสำอางค์ จะมีก็แต่เฮลีย์ที่แวะเข้าร้านแผ่นเสียงกับฉันแล้วปล่อยให้คาร่ากับเกว็นอยู่ในร้าน H&M ที่กำลังลดราคา 50% แต่สองคนนั้นกลับได้เดรส Maxi จาก Chanel ที่ไม่ลดซักเปอร์เซ็นต์เดียวมาแทน
อย่างน้อยเฮลีย์ก็ฟังเพลงแนวๆเดียวกับฉัน ฉันคิดว่าแบบนั้นน่ะนะ แต่เธอดูจะสนใจพวกเพลงป็อปมากกว่าอัลเทอร์เนทีฟ
สุดท้ายพวกเธอก็แวะร้านอาหารไทยใกล้ๆกับมอลล์ และบอกว่าถ้าฉันจะกลับก็กลับได้เลย ฉันเลยต้องโทรให้แซมมารับ และนั่นแหละน่าประทับใจมากใช่มั้ยล่ะ
ฉันถอนหายใจ พลางสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไป ก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนวิชาภาษาอังกฤษที่เป็นคาบเรียนสุดท้ายของวันนี้
"เฮ้ ชาลี! ฉันนั่งนี่นะ" ฉันหันไปหาต้นเสียง ก็พบว่าเป็นแซคที่ยิ้มแฉ่ง แต่เดี๋ยวนะฉันนึกว่าเขาอยู่ปีสามซะอีก
"แซค ฉันนึกว่านายอยู่ปีสาม" ฉันเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย
"คือ ฉันดรอปไว้น่ะ" แซคบอกปัดๆพลางนั่งลงที่นั่งว่างข้างฉัน
"เออนี่แล้วทำไมเธอไม่ไปที่ชมรมเมื่อวานล่ะ" แซคหันมาถาม พลางหยิบหนังสือเรียนออกมากางไว้แบบมั่วๆ พอดีกับที่มิสซิสวูล์ฟเข้ามาและเธอก็เริ่มทำการสอนแทบจะในทันที
มิสซิสวูล์ฟขึ้นชื่อเรื่องหูไวตาไว เรียกว่าใครคุยหรือไม่ตั้งใจเรียน เธอรู้หมด และจะถูกลงโทษด้วยการเขียนเรียงความทั้งหมดสามพันคำ ฉันและแซคจึงหันไป (แสร้ง) ตั้งใจเรียนจนจบชั่วโมงแทน
YOU ARE READING
The Sea
Teen Fiction'One good thing about music, when it hits you, you feel no pain.' -Bob Marley เขาว่ากันว่าเสียงเพลงช่วยเยียวยารักษาความเจ็บปวด และฉันก็เชื่อแบบนั้น ﹌
