Zachary's POV
"แซคคารี!" ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อผม พร้อมกับเสียงฉาบประกบกันดังสนั่นไปทั่วห้องชมรม
"หืมมม ว่าไงนะ" ผมครางเบาๆในลำคอ พลางสะบัดหัวเบาๆ
"ฉันถามว่าชาลีไม่มาซ้อมหรอ เธอหายไปเป็นอาทิตย์แล้ว ไม่มีใครติดต่อเธอได้เลย" อเล็กซ์วางฉาบลงบนโต๊ะ ก่อนจะทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดลงมาบนโซฟาข้างๆผม
"ไม่รู้สิ" ผมตอบไปตามที่คิด แล้วกลับมาเหม่อลอยอีกครั้ง
นั่นสิ ชาลีเป็นอะไรไป หมู่นี้เธอทำตัวแปลกๆ ตั้งแต่จบการประกวด แถมยังสุงสิงกับพวกเฮลีย์อีก และเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้มันก็ทำให้ผมรู้สึกโคตรปวดใจแบบแปลกๆ
นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นวะ!
ผมถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่
"แซคคารี!" อีกครั้งที่ผมสะดุ้งให้กับเสียงฉาบ
"พี่เป็นอะไรของพี่เนี่ย" อเล็กซ์ทำหน้าบูดบึ้งก่อนจะลุกขึ้นยืนท้าวเอว
"ฉันจะไม่ทนแล้ว ฉันจะไปดักรอชาลีที่หน้าโรงเรียน"
"ดักไปก็เท่านั้นแหละ เธอจะไม่เจอชาลีหรอก" ผมถอนหายใจรอบที่ร้อย ก่อนจะหยิบนิตยสารที่วางอยู่บนโต๊ะมาเปิดอ่านแบบผ่านๆ
ถึงเจอเธอก็จะไม่พูดด้วยหรอก หรือไม่เธอก็จะไล่ตะเพิด ว่าอย่ามายุ่งกับเธออีก ผมคิดพลางกุมขมับ เรื่องนี้มันดูแปลก แปลกมากๆ ผมไม่รู้ว่าผมตาฝาดไปเองหรือป่าว แต่ตอนที่เธอไล่ผม สีหน้าของเธอดูเศร้า ดวงตาของเธอดูมีประกายระยิบระยับมากเกินไปเวลาต้องแสง เหมือนกับเวลาที่น้ำต้องแสงนั่นแหละ มันเหมือนกับ เธอไม่ได้อยากทำแบบนี้ แต่มีคนบังคับให้เธอทำ
เดี๋ยวนะ บังคับงั้นหรอ
"ทำไมพี่คิดแบบนั้น หรือว่าพี่ไปดักรอเธอมาแล้วยังงั้นหรอ" อเล็กซ์ทิ้งตัวลงนั่งที่เดิม สีหน้าครุ่นคิด
ESTÁS LEYENDO
The Sea
Novela Juvenil'One good thing about music, when it hits you, you feel no pain.' -Bob Marley เขาว่ากันว่าเสียงเพลงช่วยเยียวยารักษาความเจ็บปวด และฉันก็เชื่อแบบนั้น ﹌
