ฉันเริ่มเขียนไดอารี่ตามคำแนะนำของเจส ใช่ จิตแพทย์ของฉันนั่นแหละ จริงๆมันก็ไม่ใช่ไดอารี่ซะทีเดียว เรียกว่าเป็นสมุดบันทึกแล้วกัน เพราะฉันไม่ได้ตั้งใจจะเขียนที่ทุกวันอยู่แล้ว แค่วันที่ฉันมีความสุขมากๆ หรือทุกข์มากๆก็เพียงพอแล้ว
ฉันจรดปลายปากกาลงบนสมุดขนาด A5 ที่มีปกสีเทาหม่น ตรงกลางเป็นลวดลายตัวอักษรคำว่า Journal ตวัดสวยงามที่ฉันได้มาตอนวันเกิดปีที่แล้ว ก่อนจะเขียนเรื่องที่เกิดขึ้นในสัปดาห์นี้ทั้งหมดลงบนหน้ากระดาษ
ฉัน อเล็กซ์ และวิล เราตกลงร่วมวงกันแล้ว นั่นมันเป็นอะไรที่บ้ามาก และยอดเยี่ยมมากสำหรับฉันในเวลาเดียวกัน แต่พวกเรายังไม่มีชื่อวงหรอกนะ พวกเราสามคนกลายมาเป็นเพื่อนสนิทกันตอนไหนก็ไม่รู้อย่างรวดเร็ว นั่นอาจจะรวมถึงแซคด้วย ถึงแม้ว่าฉันพยายามที่จะหลบเลี่ยงการสนทนาโดยตรงกับเขาก็ตาม
ตอนที่อเล็กซ์ และวิลรู้ว่าเราสนใจอะไรคล้ายๆกัน สองคนนั้นแทบจะเข้ามากอดรัดฉันด้วยความดีใจ ไม่ว่าจะเป็นที่พวกเรามีวงโปรดวงเดียวกัน ฟังเพลงแนวเดียวกัน หรือชอบดูหนังแนวเดียวกันก็ตาม จริงๆก็ไม่ทั้งหมดหรอก อเล็กซ์ชอบดูหนังแนวโรแมนติก ดราม่า แบบพวกที่ดูแล้วบ่อน้ำตาแตกนั่นแหละ เธอบอกว่ามันเศร้าดี วิลชอบดูทุกอย่างที่เป็นการ์ตูน ส่วนฉันดูได้ทุกแนว แต่ฉันชอบหนังเก่าๆมากกว่า เช่น หนังเมื่อสิบปีที่แล้วอะไรแบบนี้
ฉันปิดสมุดบันทึกก่อนจะลุกจากม้านั่งตรงไปที่โรงอาหาร ใช่ ฉันเจอเฮลีย์ แล้วก็โดนเธอถามซะยาวเหยียดว่าทำไมถึงไม่มานั่งที่โรงอาหารกับพวกเธอเลยตลอดสัปดาห์นี้ ซึ่งฉันก็ตอบไปตามความจริงและมันก็ทำให้เธอออกจะไม่พอใจและหัวเสียอยู่ด้วย
"ไง ชาลี กว่าจะมาได้ต้องให้เชิญมาเลยหรอ" คาร่าพูดเหน็บแนมฉันที่มาถึงโรงอาหารช้าไปครึ่งชั่วโมง ฉันมองเธอนิ่งๆก่อนจะนั่งลง
ESTÁS LEYENDO
The Sea
Novela Juvenil'One good thing about music, when it hits you, you feel no pain.' -Bob Marley เขาว่ากันว่าเสียงเพลงช่วยเยียวยารักษาความเจ็บปวด และฉันก็เชื่อแบบนั้น ﹌
