ที่อีกด้านหนึ่งของบานประตู
ใต้เสียงอึกทึกครึกโครมที่ดังแผดไปทั่วบริเวณห้องนั่งเล่น ห้องครัว เลยไปจนถึงริมสระน้ำ และกลิตเตอร์ระยิบระยับสะท้อนแสงไฟ ฉายเงาอันน่ารำคาญของมันไปมา ข้างๆริมสระน้ำมีกลุ่มวัยรุ่นชายหญิงนั่งกันอยู่ บ้างก็จู๋จี๋กัน บ้างก็ให้ความสนใจกับเครื่องดื่มมึนเมา บ้างก็เอาแต่ก้มหน้าอยู่แต่กับโทรศัพท์
"เฮ้ นี่เธอทำหรอ" เด็กสาวผมสีน้ำตาล เบิกตาสีฟ้าเป็นประกายพร้อมยื่นโทรศัพท์ให้เพื่อนของเธอ เธอจ้องหน้าจอครู่หนึ่งก่อนจะเผยอยิ้ม
"ป่าวหรอก แต่ก็ดีเหมือนกันนะว่ามั้ย" ถึงแม้จะไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำเรื่องนี้แต่เธอก็ดูจะพอใจกับมัน ก่อนที่เธอจะหันไปหยิบแก้วที่มีของเหลวสีฟ้าขึ้นมากระดกรวดเดียวหมด
"นี่เนทยืมโทรศัพท์หน่อยสิ" เธอหันไปพูดกับผู้ชายคนข้างๆ เขายื่นโทรศัพท์ให้ เธอกดเปิดหน้าเมื่อครู่แล้วพิมพ์บางอย่างลงไปในกล่องความคิดเห็น ก่อนจะส่งมันคืนให้เจ้าของ
"ร้ายกาจ!" เด็กสาวผมสีน้ำตาลพูดขึ้นอย่างชอบใจ เมื่อได้เห็นข้อความที่ว่าปรากฎอยู่บนเว็บบอร์ดนั้น
Charlie's POV
"เฮลีย์" เควินนำฉันมาหยุดตรงหน้าวัยรุ่นหลุ่มหนึ่งที่ยึดครองพื้นที่บริเวณริมสระ ใกล้ๆกับ ตู้เครื่องดื่ม
"ไง มากันแล้วหรอ" เธอทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
หลังจากที่เราผ่านประตูนั่นมา เควินก็พาฉันเดินเบียดเสียดผ่านฝูงชนตรงมาหาเฮลีย์ทันที ส่วนใหญ่จะฉันไม่ค่อยคุ้นหน้า คงไม่มีคนจากโรงเรียนเรามาเท่าไหร่ เพราะ มีอาไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกับเรา แต่จริงๆคนมันก็ไม่ได้เยอะถึงขนาดต้องใช้คำว่าฝูงชนหรอก แต่มันน่ารำคาญน่ะ ไหนจะเสียงเพลงที่ดังจนแก้วหูแทบฉีกอีก ฉันอยากรู้จังพ่อแม่มีอาไม่ว่ารึไงกัน ที่ให้เด็กวัยรุ่นมา'มั่วสุม' กันที่บ้านของตัวเองขนาดนี้
YOU ARE READING
The Sea
Teen Fiction'One good thing about music, when it hits you, you feel no pain.' -Bob Marley เขาว่ากันว่าเสียงเพลงช่วยเยียวยารักษาความเจ็บปวด และฉันก็เชื่อแบบนั้น ﹌
